O zabijaniu (siebie)... historia prawdziwa* Tekst jak najbardziej optymistyczny.

Spoiler

Spoiler teraz... czyli brak profesji ;-) Nie zabiłam się, choć chciałam skończyć tę moją nierówną walkę... walkę z bólem, który przyczepił się i  codziennie mi urąga... nie chce odejść… więc ja postanowiłam od niego uciec. W mało chrześcijański, ale skuteczny sposób.

Starość (nie) jest piękna

Przestałam po prostu wierzyć, w to co sama kiedyś pisałam i natrętnie powtarzałam... rzeczywistość, zaklinałam, że starość jest piękna, bo taka doświadczona... nic nie musi, wszystko może, niby taka nieograniczona.

A to bzdety, niestety. Starzenie jest okropne i trudne... cierpienie w nim nieznośne, niezrozumienie okrutne, nadzieje nawet nie złudne, tylko całkowicie nieobecne.

Do tego starość nie jest piękna, czasem wręcz nieapetyczna... oglądanie jej powoduje biegunki, a u płci przeciwnej zaparcia... zapiera się ten i ów, żeby broń boże nie dotknąć staruchy.

Jej wewnętrzne piękno w ogóle go nie wzrusza i mało obchodzi, chyba, że na koncie ma parę milionów lub ostatecznie zdrową wątrobę, w razie potrzeby przeszczepu.

Starość ogranicza pole widzenia, ruchu w przyrodzie i uzależnia od innych osób, gorzej niż od papierosów czy alkoholi wysokoprocentowych.

Jestem pogodzona ze sobą i losem? 

Gdy dojrzałam wewnętrznie do tej myśli, że jestem już mało potrzebna i sobie nawet obojętna, to przeprowadziłam z odbiciem lustrzanym rozmowę. Zgodziłam się na to, że jestem pogodzona z sobą i losem... lecz  nawet odejść, to muszę względnie estetycznie rozłożona.

Przygotowania

Przeprowadziłam przygotowanie podstawowe... zmieszać rozkruszone tabletki, mikstury wykupione te na zapalenie nerwów obwodowych, wrzody po lekach na te nerwy, te na bezsenność po lekach, i bezsenność z odbicia, i na uspokojenie na brak reakcji pozytywnej po tych lekach... i te leki na sztywnienie i mrowienie i bezdech nocny i kłucie w piersiach, i nadciśnienie, nadmiar krwi i leukocyty nadmierne, ściąganie w boku, drżenie w rozkroku, ściskanie w gardle, mętnienie w oku, rozrośnięcie torbieli, guzki w każdym kręgosłupa rozgałęzieniu i ból w lewej skroni oraz łomot z tyłu głowy. I nieistotne czy tabletki, czy globulki, te przez gardełko, czy do innej dziurki, czy kropelki czy mazidełko… stworzyło się niezłe śmiertelne poidełko. Konsystencja byle jaka, kieliszek piękny, imieniem grawerowany, na pięknej serwetce ustawiony. 

Mieszkanie wysprzątane, kwiaty podlane, bo kto się nimi zajmie potem...

Przyszła kolej na mnie... kąpiel w pachnącej pianie, wysmarowanie ciała by nie wyglądało na zaniedbane i wysuszone nadmiernie. Maseczka liftingująca na twarz, by chomiki podnieść ku górze i balsam na cienie wokół oczu, by sińce były niewidoczne.

Potem delikatny makijaż, tylko mocno na czerwono umalowane usta, które zawsze dodawały mi pewności siebie. Fryzura jak zwykle, trochę niedbała, ale włosy rozczesane akuratnie.

Teraz stanik, który podnosi biust i ponętnie uwypukla go... majtki z koronki, dopasowane do góry i obowiązkowo czerwone szpilki, te w których kusiłam, gdy stara i sfiksowana nie byłam.

Tak przyszykowana, pogodzona ze sobą, przygotowana na sen, z którego nie miałam się rankiem obudzić... usiadłam na łóżko ze świeżą pachnącą pościelą. Rozejrzałam po moim przytulnym gniazdku i jakoś błogo mi się zrobiło. Wzięłam laptopa i napisałam do Małgosi, która mnie rodzinnie leczyła... napisałam, że zwalniam miejsce, może leczyć sobie kogoś innego, bo ja już dużej bólu nie ścierpię i odchodzę sobie... Jeszcze chciałam napisać do paru innych bliskich mi osób, ale nie chciałam ich na noc denerwować ;) 

A potem to mi się nie chciało...

Na mojej drodze stanęła uparta Pani Doktor ;)

Do tego, do tego Pani doktor się uparła i przekonywać zaczęła, że mnie rozumie, ale nie mam jej czynić przykrości i robić głupich kroków. Bo ona dosyć ma kłopotów na głowie, a przecież nie można się poddawać... trzeba wyleczyć duszę, to i ciało ulegnie naprawie. Powinnam iść na terapię, która spowoduje, że wejdę z powrotem na optymizmu drogę, że jeszcze będzie mi się chciało i takie tam emanujące ciepłem i szczerym przejęciem teksty, o tym, że będzie jeszcze normalnie, że jeszcze znajdzie się specjalista i zdiagnozuje prawdziwe przyczyny dolegliwości, zapisze odpowiednie mikstury....będzie normalnie i pięknie, a ja jestem potrzebna... Bo co innego miała napisać... że jestem wkurzająca i czas jej zabierająca ;-) i mam się wziąć w garść, bo są ważniejsze problemy... takie bardziej globalne, jak pandemia na przykład, a nie ból jednej istoty, której termin ważności dawno upłynął i za chwilę państwu zacznie przynosić straty :-), bo nie przysparzam wzrostu PKB.

I tak się wdałam z nią w dyskusję, że aż głupio zrobiło mi się mnie samej, ale skoro byłam przygotowana, to nie chciałam się cofnąć. Jednak Pani Doktor przebiegła była... na messengerze moją Alicję wyczaiła i zaraz na mnie doniosła ;-)

Tu Alusia z tekstem wystąpiła, że wolna jestem i owszem i samodzielne mam prawo podejmować decyzje, ale nie w tej chwili, nie teraz, nie mam teraz czynić nic głupiego, bo... bo ona właśnie ma kłopoty, i bardzo moje decyzje jej nie są na rękę, bo potrzebuje mojego wsparcia i tak dalej i tepe i tede.

Jak będę żyć z sumieniem obciążonym, że jej nie pomogłam i nie wsparłam (?)

Chyba się nie zrozumiałyśmy, trupy sumienia nie mają, raczej ich dusza potępiona się błąka. Z wrażenia, niezrozumienia aż mi się makijaż zaczął rozmywać ;-)

Byłam jednak nieugięta... postanowienie i konsekwentne spełnienie to podstawa. Tak byłam nauczona.

Chcę być wolna i spokojna? 

Nic mnie już nie obchodzi, chcę być wolna i spokojna, i nie mieć już z niczym do czynienia... siedzieć na chmurce i machać nóżką w czerwonej szpilce, albo tą szpilką ewentualnie w piekle... innej zarazie, która na świecie była paskudą tą szpilką wgniatać dziurkę w oczko, albo w głowę... i czerpać z tego przyjemność. Bo ja oczywiście znalazłabym się tam przez biurokratyczną pomyłkę :-))

A więc akt ostatni... wciągnięcie gustownej czarnej w czerwone groszki sukienki, bardzo dopasowanej w pasie. Potem wypicie mikstury i położenie na płasko, zaśnięcie i brawo Ty... jest jak chciałam. jak sobie zorganizowałam.

Za ciasna sukienka? 

Tylko, tylko, że... sukienka i owszem, przeszła przez biust... to chyba dlatego, że ostatnio coś zwiotczał... ale w pasie, w pasie się zatrzymała i ani rusz... co gorsza teraz ani w dół, ani w górę już.

Nie chciała przejść... To przez to siedzenie w domu, zostań w domu i ani się rusz, bo pandemia panuje, a Ty możesz zejść jak chcesz, ale na współistniejące choroby, byle nie na KoronaŚwirusa… Jakby przyczyna śmierci miała znaczenie dla pojedynczej jednostki.

Więc siedziałam w domu, zgodnie z zaleceniami ministra, co włosy sam sobie umie golić... siedziałam i w pasie szerzałam, cierpiałam na współistniejące dolegliwości, również na poszerzający się obwód brzucha... jak się okazało...w mającym być ostatnim momencie życia. I teraz moje odejście zostało wstrzymane, bo nie mam się w co ubrać. I muszę czekać aż schudnę i do sukienki się dopasuję, albo znajdę krawcową, co z maseczek szycia zrezygnuje i wszyje mi wstawki, żebym się w nią wcisnęła, albo szarpnę się na nową w rozmiarze XXL 3 razy wzięte … tak na wszelki wypadek … gdybym z następną decyzją dłużej poczekać jednak miała.

Tak przez brak odpowiedniej sukienki musiałam zrezygnować z planu, z planu odejścia w inne bytowanie i pozbycie się bólu.

I tyle leków poszło na zmarnowanie... i ta złość, że coraz gorzej u mnie z planowaniem. Gdy młoda byłam tylu błędów nie popełniałam. Zawsze, na każdą okazję byłam precyzyjnie przygotowana. Ot, ta starość... Bogu się nie udała.

Dziękuję

*Moim Aniołom Stróżom... przede wszystkim Małgosi dedykuję i dziękuję

I żeby jasne było... uważam, że słabością, tchórzostwem jest pozbawianie się z własnej woli życia. Bo życie jakie mam, takie mam, ale ono jest moje i z takim muszę się borykać. Z darów nie wolno ot tak sobie rezygnować, tylko dlatego, że nam nie za bardzo pasują i humor psują. Z kolei człowiek jest tylko człowiekiem i ma prawo mieć słabości, gorsze chwile, załamania... ważne, żeby się z nich podnosił, albo miał farta i za ciasną sukienkę :-))