Rozstania... o mnie się nie martw...

ROZSTANIA WYRAZEM NASZEGO ŻYCIA UCZUCIOWEGO

Rozstania były, są i będą. Do końca świata ludzie będą się zakochiwać, kochać i czasem rozstawać. Rozstania tak jak miłość są wpisane w nasze życie emocjonalne.

I różne miotają nami wtedy uczucia... od złości, bezsilności, gniewu, rozpaczy, rozżalenia aż do... po przemyśleniu, na zimno rozpatrzeniu...  do uspokojenia... a nawet wdzięczności.

Niby to wszystko jest sprzeczne ze sobą, ale każda ze stron do rozstania inaczej podchodzi i inne wprowadza nastroje.

Jednej ze stron wydaje się, że to koniec świata, a druga czuje ulgę...  czasami cierpią obie, bo bardzo by chciały, ale nie potrafią być ze sobą. Na początku wydaje się, że ból rozstania zostanie z nami na zawsze i wszystko inne co się przydarza jest mało ważne.

Efekt domina

sobie tworzymy. Od rozstania, poprzez cierpienie, wściekłość, rozżalenie po zaniedbywanie obowiązków codziennych, tych zwyczajnych.... bo dopamina, która wydziela się w naszym organizmie i daje motywację do działania… nie wytwarza się. Tą dopaminą było uczucie do ukochanego, dla niego wszystko się sprężało i do działania motywowało. A teraz? BUM! wszystko  po kolei się w jedną linię smutku składa. Spada poziom serotoniny dzięki, której odczuwaliśmy szczęście. I po początkowym niepokoju, zaczyna kiełkować w nas agresja, bunt, jeszcze strach... te uczucia połączone z tęsknotą, paniką wywołaną rozstaniem powodują, że wpadamy w przygnębienie.

A przygnębienie, to zobojętnienie doprowadzające do bierności... poczucie beznadziejności nie widzi nic dobrego, żadnego słońca, promyka i czyni z życia zgliszcza. Tkwimy w nich... rozpada się wszystko dookoła. Łącznie z relacjami z naszymi innymi bliskimi nam osobami.

Wali się wszystko jak kostki domina.

Upadki są częścią naszego funkcjonowania 

 "Siła człowieka nie polega na tym, że nigdy nie upada ale na tym, że potrafi się podnosić" powtarzając Konfucjusza

Choć ja Stara Kobieta uważam, że rozstanie to nie upadek, to potknięcie zaledwie, a cytując Goethego "Potykając się można zajść daleko. Nie wolno tylko upaść i nie podnieść się."

Tak czy inaczej, to nie koniec świata gdy z kimś się rozstajemy... życie musi toczyć się dalej... i toczy... mimo naszego rozczarowania. Domino na nowo trzeba do pionu postawiać.

Taka jest natura naszego życia. Nie same wzloty nam są dawane. Ale też potknięcia, upadki sromotne... oprócz słodyczy, gorzkie pigułki też się wpisują w nasze życie.

Rozstanie nie musi być musi być życiową klęską. Wprost przeciwnie może być otwarciem na nowe...

Warunek

Pod warunkiem, że dobrze zamkniemy tę furtkę, że po łzach, załamaniu znajdziemy w sobie dość siły by wytłumaczyć sobie nową sytuację, w której nie jesteśmy już z tą kochaną wcześniej osobą.

To różnego rodzaju przeżycia, doświadczenia powodują, że stajemy się bardziej dojrzali, przez co sensowniej podchodzimy do tego co się nam przydarza.

Rozstanie miłosne, kiedy kochamy, ale druga strona już nas nie chce i odchodzi, albo inaczej... gdy my kochamy, ale straciliśmy na przykład zaufanie... i to my z bólem musimy się oddalić... nie widząc sensu takiego związku... Jakie by  nie były powody rozstania... powodują one wyrwę w naszym życiu emocjonalnym... psychika niejednokrotnie pada. Przez to wszystko się w życiu rozpada. Nie tak pracujemy, nie tak się uczymy... o ile skupić na czymkolwiek potrafimy.

Bycie z kimś na siłę to nie miłość

Trzeba być wdzięcznym za to, że partner pozwolił nam w sposób empiryczny nauczyć się na nim właśnie... kochać...

W miłości nie chodzi o to, żeby być z kimś na siłę... bo takie postępowanie unieszczęśliwia obydwie strony.

Najważniejsze, żeby każdemu rozstaniu towarzyszyła rozmowa. W celu wyjaśnienia, dlaczego tak się stało? co nas w związku zabolało?

Rozumiem, że taka konfrontacja może być niewygodna i ranić bardzo. Ale to, że się o czymś nie rozmawia, to nie znaczy, że tego nie ma. Moment rozstania powinien być momentem największej szczerości... bez zamiatania pod dywan, udawania i wymyślania czy milczenia ostentacyjnego.

Truizm godny rozpatrzenia ;-)

Rozstanie, to może być lepszy początek niż przeszłość mizerna, do której byliśmy przyzwyczajeni i tak bezrefleksyjnie w niej utopieni, że do głowy by nam nie przyszło, że  mogłoby być inaczej...

Wnioski!

Zamienić "porażkę" w sukces. Posłuchać osób, które przeżyły podobne sytuacje, poczytać, może porozmawiać z psychologiem, albo postawić przed sobą lustro i szczerze, prosto we własne oczy, za i przeciw wypunktować... co było w naszym związku. To oczyszczenie by wylizać się z ran, by panikę zamienić w wyciszenie i stres od nas odepchnąć. Stres obniża naszą odporność, wprowadza do naszego organizmu osłabienie, a co za tym idzie poczucie beznadziei, apatii i melancholii... stąd pierwszy krok do depresji.

I to wszystko, gdy przed lustrem wyjaśnimy sobie... nasza rozpacz zamiast wprowadzać nas w destrukcyjne stany, pozwoli stanąć nam na nogi... z nową energią.

Nowa energia

Przyjdzie wtedy, gdy oczyścimy wszystkie dróżki z rozpamiętywania tego co było... wyrzucimy z głowy, z szuflady i torebki... stare zdjęcia, prezenty, pamiątki... Przestaniemy pisać smsy, e- maile, wrzucimy do spamu kontakty ze wspólnymi znajomymi, będziemy unikać miejsc kojarzących się z byłym, wracać do wspomnień z nim związanych... Nie myślmy jednak, że to ucieczka - to świadomy wybór nowej drogi. 

Tylko w ten sposób... usuwając bodźce, które będą przypominać o starej miłości... tylko w ten sposób... zamykając jedną furtkę... możemy otworzyć całkiem nowe wrota... na nową miłość.

Bo tak jak w piosence... "każda miłość jest pierwsza, najgorętsza....

Mamy ciągle szansę na nowe otwarcie. I wróci sen w nocy, apetyt o poranku i uśmiech w ciągu dnia,  łzy przestaną drążyć koryta na twarzy (a na takie żaden krem nie zaradzi ;-) )

"O mnie się nie martw" zaśpiewaj mu Małgosiu...

Jesteś młodą, dopiero w życie wchodzącą osobą. Nie pozwól by to rozstanie, którego doświadczyłaś, wybiło Cię z życia. Prawdziwa kobieta jest świadoma swojej wartości, szanuje siebie, na tyle mocno, że potrafi z podniesioną głową odejść od osoby, która nie potrafiła jej docenić. (to powtarzaj jak mantrę sobie, potem córce swojej, a ona swojej... Tak się tworzy pewność siebie, poczucie wartości własnej i godności osobistej, której nie zastąpisz niczym :-)) 

Nie pozwól by tęsknota za chłopakiem owładnęła Tobą tak bardzo, że zatracisz siebie.

Odetchnij, zaufaj temu co bliscy Ci mówią, daj sobie czas, okaż cierpliwość, pogódź się z nieobecnością ukochanego, nie wmawiaj sobie, że był idealny (przypomnij sobie jak nie raz źle Cię potraktował)… Wiem, że teraz jesteś w sytuacji, która utrudnia Ci powrót do dobrej codzienności... zamknięcie w domu... odizolowanie od znajomych, przyjaciół, codziennego, normalnego życia... ale to minie. A Ty znowu zaczniesz podbijać świat - jako młoda, piękna singielka.