Zmiany! Jakie są?

Wszystko jest możliwe! Jeśli zmienimy swój sposób myślenia, wtedy nawet zmiany, które wydawać będą się straszne, aż do przejścia niemożliwe...  z wielkimi (wcale nie pięknymi) oczami, jak to u stracha bywa 😉

Teraz to taka "mądra" jestem, ale gdy w styczniu 2012 roku dowiedziałam się, że nie będę już mieszkać w 100 metrowym mieszkaniu z luksusowym wyposażeniem za 600 złotych miesięcznie opłaty czynszu... że dobrane przeze mnie, odpowiednio do pomieszczeń wymarzone kolory już nie będą cieszyć oczu moich... całe to urządzone, zaprojektowane z miłością do tego miejsca gniazdko, przyjdzie mi opuścić przez... przez moje błędy w postrzeganiu miłości (ale to inny temat)... to nastała cisza i krzyk w mojej głowie jednoczesny. Co bzdurą się wierutną zdaje, bo jak może być cicho i głośno zarazem?

Może! Wierzcie mi, może! Taki głos ma rozpacz i niedowierzanie, że znowu kolejna zmiana, a nie ma dla niej odpowiedniego startu, czyli: zaufanych ludzi, pieniędzy, stałego wsparcia i odpowiedniego nastawienia psychicznego.

Usiadłam na swoim przepięknym (tak mi się zdawało 😉) dywanie, w salonie zmyślnie urządzonym – połączenie stylowego, ogromnego biurka z kącikiem wypoczynkowo – telewizyjnym (tak to nazwę – wtedy telewizor jeszcze miałam 😉) Zresztą w każdym z czterech pokoi był taki ekran na reklamy, w przerwie na serial 😁

Nawet nie płakałam, wiedziałam jedno: mam problem – jestem bezdomna, a na koncie mam dużo zer bez motywacyjnych cyfr przedtem. Raptem zrozumiałam, co znaczy termin "mniej niż zero.

Cóż, najtrudniejsze było to, że w pokoju obok siedziała, jak zwykle zaczytana - wtedy niespełna 15-letnia córka – moja motywacja do życia.

Jej to musiałam całą prawdę przekazać, jednocześnie nie pozbawiając poczucia bezpieczeństwa. Wprost przeciwnie – musiałam ją wzmocnić. Czyli z problemu uczynić wyzwanie.

Jak to zrobić, jak zacząć?

1. Decyzja -

... czyli absolutnie zmienić sposób myślenia – podstawowa zmiana, która modyfikuje wszystko.

Zmiany wymagają prób, które nie zawsze są sukcesem, ale lepiej ich dokonywać niż poddać walkowerem. I ja, tej istoty nie miałam córce wyjaśniać, bo wyjaśnianie czegokolwiek,  od razu nastawia drugą stronę dość nieufnie i pesymistycznie. Trzeba pokazać się dziecku w działaniu (nie gadaniu) i czynami na bieżąco, dopiero wyjaśniać okoliczności. Nie przytłaczać ogromem zbioru niedobrych konsekwencji (wynikłych z błędów) dorosłej osoby.

2.Wielkie sprzątanie, w skrócie WOS 😉 wyrzucanie, oddawanie, sprzedawanie. To było bardzo trudne. To wyjście ze strefy komfortu, którą miało się od ludzi i rzeczy.

A -  wyrzuciłam ("Nibymężczyznę" – męża z USC) oraz odkurzacz, do którego rościł sobie prawa 😉 prosto z okna trzeciego piętra (gwoli wyjaśnienia: odkurzacz spadł z wysokości wyrzucony,  "Nibyfacet" zszedł samodzielnie ze schodów 😉)

B – wyrzuciłam też rzeczy... podczas tej czynności uświadomiłam sobie jak bardzo z niektórymi przedmiotami jestem związana i jak one do mnie przemawiają. Prędzej czy później i tak bym się ich pozbyła. Z tym przeświadczeniem, dalej porządek robiłam (przy okazji w swojej głowie, segregując swoje myśli jeśli chodzi o relacje z innymi często powiązanymi z tymi przedmiotami). Zostawiłam kosmyk włosów najstarszego syna schowany w brązowym pudełku (ścięty w jego pierwszą rocznicę życia), wyrzuciłam lub oddałam komuś rzeczy niby praktyczne, ale nie całkiem mi tak do końca potrzebne (ekspres do kawy, serwisy do kawy (niektóre), talerze – ponadplanowe. Sprzedałam wszystkie meble i sprzęt AGD, francuskie firany, lustra, donice, obrazy, telewizory, monitory, dywany, ciuchy i buty, torebki (niektóre) lampy stojące, wiszące,........... lista na dwie kancelaryjne strony. Ludzie przychodzili – zabierali i płacili bądź tylko zabierali, i dziękowali (trafili się też tacy co brali i do dzisiaj(?)... ale nic to 😊

Zostawiłam książki, niektóre kwiaty, pamiątki bliskie mojemu sercu (mniej lub bardziej użyteczne, ale ogromnie zminimalizowałam ich ilość), porcelanę, wyposażenie kuchni (garnki itd.) Na początku było mi przykro i oko robiło szklane, ale poczułam wyzwolenie od posiadania (to tylko rzeczy, tylko materia, której człowiek przypisał ideę, nadał wartość –  przedmioty dziś są, jutro nie i forma ich jest czasowa, i zmienna. Zupełnie jak u człowieka? Z tą poprawką, że człowiek sam za siebie odpowiada – rzeczy nie. W tym stanie "rzeczy", góruje nad przedmiotami 😊 Ja chcę być! – wiedziałam. Pytanie jaka? Jaka po  tych zmianach będę?

3. Wynajęłam o połowę mniejsze mieszkanie, co łączyło się z zapłaceniem kaucji i jego wyposażeniem (regały na książki przede wszystkim), za to za cenę trzykrotnie wyższą... Ot, taki koszt dodatkowy plus przeprowadzka. Od początku komponowałam nowy obszar dla córki i dla mnie oczywiście 😉

.............................................................

Krótki moment – załamanie (inny temat)

...............................................................

4. Poszłam do kosmetyczki, zmieniłam uczesanie, nawet styl ubierania i rozmiar – zaczęłam teraz siebie aranżować po raz kolejny. Odzyskałam pewność siebie, nieco przez sytuację nadszarpniętą. To dodało mi nowej energii życiowej.

5. Selekcja rzeczy (narzucona mi niejako odgórnie, nie z własnej zupełnie woli) otworzyła mi drogę na uporządkowanie relacji z ludźmi poprzez delikatną ich eliminację z mojej prywatnej, społecznej i emocjonalnej przestrzeni. Tak jak niepożądane rzeczy, wyrzuciłam ze swojego życia złych dla siebie ludzi (wampiry energetyczne precz!) Tym samym znalazłam też odpowiednie dla mnie zajęcie, w którym odnajduję osobę jaką jestem i chcę być... wolną (pełną harmonii serca i umysłu), niezależną i lekką.

Te zmiany, powiązane z podejmowaniem licznych prób (jeszcze lepsze), o których nie teraz pisać będę, to były słuszne decyzje, choć (z pozoru) wydawać by się mogło inaczej.

Nie miałam i nie mam poczucia straty. Określiłam siebie na nowo! 

Już nie pragnę drogich, luksusowych przedmiotów, telewizora na całą ścianę i prasującego (ponoć samodzielnie 😉) żelazka...

Moja córka przeszła interesującą szkołę życia - z innym nastawieniem do świata, ludzi i rzeczy. Ma wpojone takie  prawdy: 

- Być wdzięczną za to co się ma w danej chwili i nie koncentrować na tym, czego się nie ma. To zabiera czas i uśmiech.

- Zmiany nawet te najburzliwsze są potrzebne by człowiek nie zastał się w często urojonej - strefie komfortu. Nie jest tak, że zmiany zawsze są złe. Nic nie dzieje się bez powodu (mawiała jej Prababcia i rację miała 😊 )

- Wie, że patrząc codziennie w lustro, nawet siedząc przed nim bez przerwy – będą w jej obliczu zachodzić zmiany (w lustrze zresztą też 😉) - tego nic nie zmieni – nie jest to powód do zmartwienia. Wyzwaniem, nie zmartwieniem ma być  - wprowadzanie jej samej, w jej życiu takich zmian, żeby była szczęśliwa i tak aż do skutku 😀

- Nie można zmienić czegoś na co nie ma się wpływu (pór roku, pogody, siły wiatru...), ale można zmieniać swoje życie na dobre (jeszcze lepsze), nawet w momencie dla nas zdawałoby się najgorszym.

Byłyśmy obie już odmienione, spokojne, nastawione  pozytywnie.  Aż minęły niespełna trzy lata i właściciel naszego ciepłego gniazdka uprzejmie zapukał do drzwi – puk, puk.

- Bardzo przepraszam... bardzo Was lubię, przykro mi niezmiernie, ale potrzebuję tego mieszkania szalenie i stąd moja prośba oczywista, żeby Panie mogły sobie zmienić mieszkanie na inne – uśmiechnął się niepewnie Pan B. E.

????????????????????????????

To był znak – czas na zmiany 😊 Żadnej stagnacji! 

                                          Ruszyłyśmy do nowej akcji i znów się udało! 😊😁😁😁😁😁😀😀😀