Muzyka – subiektywnym uchem Starej Kobiety*

„Gdzie słyszysz śpiew, tam idź – tam dobre serca mają. Źli ludzie, wierzaj mi – ci nigdy nie śpiewają” do dziewczyńskiego pamiętnika wpisała mi słowa Johana Gottfrieda Seume (a nie jak wszyscy sądzą... Goethego) ciocia Janka.

Niestety, jak to stwierdził mój tato... mnie, jego córce, słoń bardzo skutecznie nadepnął na ucho (na szczęście na jedno, stąd jedno bardziej przyległe, a drugie odstające mimo przyklejanych przez mamę plastrów na noc... tylko, że ja je odklejałam, a rano tak dla picu, na nowo przyklejałam, więc chyba nie miały dostatecznego czasu na pokazanie swej mocy … ups! to nie na temat 😉) i przez to właśnie talentu muzycznego po nim nie odziedziczyłam (znaczy przez tego słonia tąpnięcie, a nie oszukiwanie mamy 😉). Dzięki niepaleniu papierosów wciąż mam młody głos, potrafię też naśladować głosy dziecięce, ale na tym kończy się mój talent w kwestii odtwarzania dźwięków, bo o muzyce trudno tu mówić 😉 Bo ze mną i z muzyką jest tak jak, ze mną i z religią: słyszę, szanuję, nawet rozumiem, działają na mnie, są dla mnie istotne, ale... ale ani jednej, ani drugiej nie praktykuję w sposób oddany. Jeśli chodzi o religię to ją wyznaję tylko w aspekcie (najważniejszym) bycia ludzkim(dobrym) człowiekiem, bo to jest dla mnie najwyższy przejaw wiary... jeśli chodzi o muzykę, to dla niej jest lepiej, że jej nie odtwarzam (śpiewam tylko wtedy gdy nikt mnie nie słyszy i nie gram na żadnym instrumencie), ale słucham namiętnie i tańczę do niej, gdy mnie porywa. 

W szkole podstawowej Pani Lidia Popiel załamała ręce gdy usłyszała moje „Idzie niebo ciemną nocą...” dobrze, że śpiewałam to w dzień, bo wieczorem to gwiazdy z tego nieba by pogasły słysząc jak o ich koszyczku śpiewam (?) śpiewam - duże słowo 😉 Ale nie można mieć wszystkiego, ja miałam za to talent malarski (i zmysł praktyczny) i na lekcjach muzyki na szybach w klasie (wysoko nad ścianą, dzielącej klasę od korytarza) stojąc na drabinie malowałam instrumenty muzyczne różnego rodzaju. Stąd nauczyłam się o nich trochę (dźwięk w instrumencie muzycznym wytwarzany jest przez wibrator, a dwa pozostałe to incytator i rezonator), a budowę z konieczności odwzorowywania, też poznałam bardzo dobrze. Stąd z muzyki miałam piątkę, bo co prawda w inny sposób, ale również w kwestii muzycznej (no, instrumentalnej) się wykazałam 😉

Recytowanie wierszyków, udawanie innych postaci to owszem, ale śpiewanie czy przebieranie palcami na klawiszach pianina... w żadnym wypadku. Choć na cymbałach udało mi się  kiedyś całkiem dobrze postukać.

Tato grał przepięknie na mandolinie i na harmonijce ustnej, a śpiewał ujmująco. Słuchałam, patrzyłam na niego i duma mnie rozpierała, choć wyrzuty sumienia bombardowały, że w muzykowaniu go zawiodłam.

U cioci Reni, bratowej mojej babci (zamożnej żony dentysty z prywatną praktyką) w domu stało piękne lśniące pianino, takie na wysoki połysk, w którym można było się przejrzeć. Bardzo lubiłam na nim brzdąkać, ale wszystkie cztery córki wujostwa (starsze ode mnie), profesjonalnie umiały na nim grać (panny z dobrego domu powinny umieć grać na jakimś instrumencie... takie było przesłanie tamtego okresu ) i denerwowały je, te moje rąbanki... w końcu dowiedziałam się, że w ten sposób psuję instrument (e, tam... chodziło o ich uszy 😉) i dostałam surowy zakaz nawet podchodzenia do pianina. A tak lubiłam je dotykać, to taki był dla mnie luksus. Ale nikt tego nie rozumiał...jaka to była trauma, nie móc nawet dotknąć tego pięknego mebla.

- Żeby nie być tylko elementem łańcucha pokarmowego, człowiek powinien słuchać, nauczyć się odbierać muzykę i literaturę. -

I taki przekaz dostałam od taty słuchając jego czytania (od maleńkości) o przygodach przyjaciół z „Lata leśnych ludzi” (przy okazji miałam wpajaną miłość do natury) i usypiając przy kołysankach (przy drugiej butli mleka, bo ja strasznie łakoma byłam … to zostało mi do dziś 😉) granych na harmonijce plus piosenki harcerskie... „Płonie ognisko w lesie” na ten przykład 😉

I chcąc nie chcąc muzyka, piosenka stały się moim nieodłącznym elementem życia i nie ma  w nim wspomnień bez melodii, piosenki... I tak do dziś ,od pierwszego mojego porannego otwarcia oka ona mi towarzyszy wpływając na moją podświadomość w taki sposób, że w pewnym sensie wyznacza mój dzień... nastraja mnie.

„A przecie mi żal, że tu w drzwiach nie pojawi się Puszkin..” cudownie nostalgiczna piosenka Edmunda Fettinga (doskonałego polskiego aktora...podobno kobiety za nim szalały) a ja jestem zakochana w jego męskim, tajemniczym głosie i też mi żal, że ten wspaniały poeta Puszkin, który zginął broniąc honoru swej żony (kiedyś to byli mężczyźni... ech...) – nie napisze nic już więcej. 

Bem Ewa, której "serce jest jak muzyk"  w innej piosence nakłania do kolorowego życia (z czym się w pełni zgadzam)... z wesołą miną, marzenia najbarwniejsze miej... by życie miało wdzięk...😊) Taki swingowy, pobudzający rytm jakby się (nie daj Boże!) spać w czasie przeznaczonym na życie - chciało.

Cisza – otworzyłam rano okno... o szóstej rano – cisza jak melodia. Wyszłam na balkon: szum liści na drzewie przed oknem, świergot ptaków, odgłosy budzącego się miasta... wsłuchiwałam się  w siebie... brakowało mi tylko krystalicznego szumu strumyka, śpiewu słowika -  pamiętnych odgłosów wakacji dzieciństwa ''Wstawaj, szkoda dnia” przypomniały mi się słowa piosenki... zanuciłam cicho (ostatnio idzie mi śpiewanie 😉)

"Carelless Whisper" w wykonaniu Georga Michaela...  przecudna melodia i słowa, na które mam swoją odpowiedź: ... odeszłam, bo to co zrobiłeś było złe... nie zatańczysz ze mną więcej... nie zdradza się przyjaciela... takie złe, że musiałam zostawić cię. 

„Dziwny jest ten świat” śpiewał Czesław Niemen w 1967 roku (ja go uwielbiałam, tato twierdził, że ryczał... sorry za tatkę)... to przykład jak piosenka, muzyka pokazuje różnicę w pokoleniach. Na mnie ciągle robi wrażenie organowy wstęp, bardzo charakterystyczny, który można usłyszeć na płycie długogrającej „Dziwny jest ten świat” A'propos – świat dalej mnie zadziwia, ale pociąga jeszcze bardziej 😉

Emocje – dobre, albo złe... wyciszenie albo poruszenie, entuzjazm, albo rozmarzenie, to wszystko może wyrazić tylko kilka brzmień. Może Cię zatruć, podnieś na duchu, przenieść w inny świat, być jak narkotyk,  który sprawia, że zachowujesz się inaczej i nie wiesz dlaczego tak jest. „Love story” w wykonaniu Andy Williamsa... z filmu o tym tytule, z roku 1970 sprawia, że zawsze przy tej melodii (słowa niekoniecznie) wzruszam się i rozmarzam.

Funny Games – austriacki thiller psychologiczny z 1997 roku, to w nim usłyszałam muzykę Mozarta i wtedy się nią zainteresowałam. Do dzisiaj słucham, bo wprowadza mnie w niepowtarzalny klimat. ”Czarodziejski flet” - opera (nie przepadam za tym gatunkiem), a jednak ta mnie oczarowała. Widziałam to przedstawienie w bardzo przyjaznym towarzystwie i może też dlatego wracam do jej dźwięków oraz przypominam sobie romantyczną historię Tamina i Papiny.

Gałczyński – napisał piękny utwór … o muzyce wymykającej się spod smyka i gwiazdach lecących... pisał go w momencie, gdy za ścianą rodziła mu się córka (fascynujące). Do tej poezji muzykę napisał Adam Drąg. Powstał piękny utwór „Ech, muzyka”

Houston Whitney - I Will Always Love You w amerykańskim melodramacie z 1992 roku „Bodyguard” z przystojnym Kevinem Costnerem (chyba wszystkie jego filmy oglądałam i wciąż mam za mało...wspominałam, że łakomczuch jestem?) Jeszcze inna piosenka I Have Nothing, How Will I Know itd.. Nie ma piosenki tej artystki, której bym nie lubiła.

Iglesias Julio – Amore, Amore... Nathalie, Chochlo. La Cumparsita, Baila Moreno, Bamboleo i oczywiście "Besame mucho" (Całuj mnie mocno-cover – pierwsze wykonanie Emilo Tuero) I tu sytuacja się powtarza... nie ma takiego utworu, którego z lubością bym nie słuchała w wykonaniu tego piosenkarza.

Justify my love… ta kipiąca namiętnością Madonna towarzyszyła mi pewnego romantycznego wieczoru w 2005 roku... chciałam go poznać jak w słowach piosenki.... "Nie chcę być Twoją siostrą. Chcę być tylko Twoją kochanką. Chcę być Twoim skarbem. Całuj mnie, właśnie tak, całuj mnie” I całował. Byłam wtedy w siódmym niebie (to chyba wysoko? 😉)

Je t'aime... moi non plus - upojna, zmysłowa piosenka w wykonaniu Serg'a Gainsbourg'a i Jane Birkin. Pierwszy raz usłyszałam ją w 1976 roku (10 lat po jej powstaniu). Był wieczór, wtedy bliżej (szczegóły zostawię dla siebie) poznałam mojego pierwszego męża. Do dzisiaj przechodzą mnie ciarki gdy ją słyszę.    

”Kocham Cię życie... kocham Cię nad życie, kiedy sen, sen kończy się o świcie... spotkać człowieka.... który tak życie kocha i tak jak ja nadzieję ma – Edyty Geppert powstała w latach 80-tych, to mój hymn poranny. Kocham Cię życie i wdzięczna Ci jestem, że ciągle przy mnie trwasz – ukłon Starej Kobiety (to może nadzieja się spełni 😊)

„Lubię wracać tam, gdzie byłem już... na uliczki te znajome tak... w strony, które znam, by się przejrzeć w nich... do znajomych drzwi pukać myśląc...” słucham tej piosenki i przypominam sobie czasy gdy wszystko robiłam po raz pierwszy  - kochałam też. Teraz słuchanie jej przypomina mi jak kruche jest życie, bo wciąż wspominam Zbigniewa Wodeckiego (gra już w innej orkiestrze), którego kompozycje są cząstką mojego życia.

Łzy – To nic, kiedy płyną łzy. To nic, że tak trudno być. Każdy dzień przynosi nowe nadzieje... dobrze wiesz, że warto jeszcze próbować raz jeszcze” śpiewa Sasha Strunin. Kocham tę piosenkę drogowskaz.

(My Way)” Moja droga” cover właśnie w wykonaniu Michała Bajora (bo jest ich kilka... Stachursky, Wodecki i inne... tekst Paul Anka, pierwsze wykonanie Frank Sinatra) oddaje moje koleje życia. W mojej głowie, jej dźwięki są codziennie. Jej melodia podnosi mnie do nieba 😊 Ten artysta porusza najczulsze strony mojej duszy. Miałam okazję (w latach 90-tych na pewnym spotkaniu) poznać go, podać mu rękę.... ale on na pewno mnie nie pamięta.

''Mam ochotę na malutki, czarujący epizodzik... co świtem znika i nie rani serc" 😊 - naprawdę mam i Hanna Banaszak mi ciągle przypomina, że ta chęć mi nie mija 😉... to taka moja dedykacja dla pewnego (hmm - lepiej nie będę dalej rozwijać myśli 😉) bo co jak się domyśli i do drzwi zapuka, a ja mieszkam na drugim piętrze 😉

„Nie liczę godzin i lat, to życie mija nie ja. Bliżej gwiazd, dna. Jestem wciąż taki sam, taki sam” od kiedy po raz pierwszy (1992 rok) zaśpiewał ją  Andrzej Rybkowski, to też moje motto życiowe.

''O mnie się nie martw, o mnie się nie martw, ja sobie radę dam… niewdzięczniku, o mnie zapomnij...” Katarzyny Sobczyk zaśpiewałam na cały głos, z dziką rozkoszą drąc ostatnie (znalezione w szufladzie) zdjęcie z moim drugim mężem. Zrobiło mi się błogo. 

„Ocalić od zapomnienia” - tekst jednej z pieśni K. I. Gałczyńskiego. Przemijanie czasu liczone w drobnych codziennych czynnościach wykonywanych wspólnie z ukochaną osobą – krojenie chleba, pokonywanie schodów, pocałunki... Wykonanie Marka Grechuty przekonało mnie do sięgnięcia do całej spuścizny Gałczyńskiego. I to był dobry ruch. Zakochałam się w Gałczyńskim (nie za kochliwa jestem? 😉 … Jestem!)

Prince (Roger Nelson) i zaraz na myśl mi przychodzi film muzyczny  z 1984 roku będący quasi – autobiografią Prince'a - Purple Rain „Purpurowy deszcz” z jego, Johna L. Nelsona i Colombiera muzyką. Film, który trzeba usłyszeć (i zobaczyć) 😊😃 On od niej niczego nie oczekuje, pragnie tylko ją widzieć w purpurowym deszczu, nie chce jej zasmucać, nie chce sprawiać bólu, tylko jej uśmiech w tym deszczu  -  Jego - Prince'a tak śpiewającego już nie ma. W ogóle, za chwilę zacznie brakować nam chłopów (takich prawdziwych... no wiecie 😉)

Rockowa ballada „We Are the Champions” Freddiego Mercury'ego (z 1977 roku) jednoczy ludzi, dodaje im siły. Mnie pokrzepia, słuchając jej czuję się jak zwycięzca... jestem zwycięzcą!

Serce – to jego dotyka muzyka najbardziej bez względu jak bardzo oporny na nią jest człowiek i sprawia, że serce może ogarnąć  tęsknota  jaką wyraża  ballada „Anna Maria” Czerwonych Gitar z 1968 roku.

Stevie Wonder – "I Just Called To Say I Love You...” "Zadzwoniłem jedynie po to, żeby powiedzieć, że Cię kocham i wyrażam to z głębi  mojego serca. Mojego serca. Mojego serca” Piosenka dedykacja – mogę jej słuchać godzinami, ona wprawia moje biodra w ruch, przymruża moje oczy, a ramiona wychylają się namiętnie do przodu.

The Beatles – Yesterday – jak cudownie było kiedyś gdy byłeś, teraz czuję się fatalnie i nie mogę sobie miejsca znaleźć. Tą płytę włączyłam sobie gdy pożegnałam ostatnią z osób, która uczestniczyła w ostatniej drodze mojego męża, a ja zostałam sama.

Ukulele – czterostrunowy instrument muzyczny, zapomniany w latach sześćdziesiątych, ale obecnie znowu wrócił do łask, gra na nim Eddie Vedder i przepięknie śpiewa „Society” o szalonym społeczeństwie. Warto zagłębić się w jej słowa.

Woźniak Tadeusz piosenką „Zegarmistrz światła purpurowy”- o świecie, czyli zegarze i Bogu zegarmistrzu, Stwórcy Wszechrzeczy, który zatrzyma mój czas – każdego czas. A ja (słowami piosenki) wtedy "będę jasna i gotowa” - warto posłuchać tej refleksyjnej piosenki o odchodzeniu, po to aby nabyć spokoju i przygotować na tą kolejną "zmianę...” tymczasem jestem i walczę wściekle! 😊

Walc z filmu „Noce i dnie” Waldemara Kazaneckiego nie tylko przypomina mi adaptację Marii Dąbrowskiej sprzed 42 lat (oglądałam z pięć razy)... ten walc unosi mnie, rozchyla ramiona, przechyla głowę do tyłu i... i płynę (Karol Strassburger jako Józef Toliboski w białym garniturze wchodzi do stawu i zbiera białe nenufary dla Barbary Niechcic)... już nie płynę – ja płonę!

Vivaldiego – Cztery Pory Roku – najbardziej podoba mi się (zbiegiem okoliczności 😉) „Lato” choć „Jesień” zaczyna się bardziej przebojowo (coś w tym jest 😉)

„Zamiast” piosenka Edyty Geppert, często jej słucham … i zastanawiam się nad jej słowami „... Ja się nie skarżę na swój los, potulna jestem jak baranek... A skoro lepiej wiesz (Ty Panie),bo patrzysz na nas z lotu ptaka. To czemu tak mi jest. Że czasem tylko siąść i płakać...” i zaraz konstatacja, też z piosenki „Przecież nie jestem tu za karę” i dlatego „Ja się nie skarżę na swój los...” tylko cieszę, że jestem na tym świecie 😊 ale czasem ma się jakiś dołek – zwyczajna rzecz.

''Żegnaj kotku, za pięć trafień w Totolotku trudno uznać Cię... nie ma żadnych większych szczęść niż rozstanie z Tobą''. Co za radość słuchać tej piosenki Hanny Banaszak i przypomnieć sobie, że nie ma przy mnie pewnego już misia, świnki, pysia... Uśmiech zwycięzcy radosnego wywołuje u mnie ta piosenka 😃

Trudno w paru słowach wymienić wszystkie fascynacje muzyczne, opowiedzieć o związanych z nią przeżyciach... musiałam przystanąć przy tych, które właśnie jako dźwięk ukazały mi się w mojej głowie... Jedno jest pewne bez muzyki, sztuki jak świat starej – nudne, smutne, trudne byłoby nasze życie. To w muzyce wszyscy możemy odnaleźć ukojenie, odzyskać straconą  radość, wyrazić nadzieję, dodać sobie otuchy, pocieszyć, rozluźnić emocje, nadać ogień uczuciu, wzniecić żar miłości. Leczy, chroni, pobudza, dodaje odwagi, pokazuje emocje, uzewnętrznia pragnienia, pokazuje kim jesteśmy – to coś więcej niż melodia, to uczucie. Każdy człowiek jest inną muzyką i dlatego tak trudno o harmonię między ludźmi. I na tym skończę pisać i ze spokojem zacznę słuchać: Dziewczyny, które kochaliśmy – duet B. Mec i  Z. Wodecki (od paru dni mam na nią ochotę...naszły mnie wspomnienia o mężczyznach 😉) tych prawdziwych, niewymyślonych, którzy byli w życiu moim).

Dziwne to zakończenie, jakieś gender 😉...? słuchać o dziewczynach, myśleć o mężczyznach?

*Ucho Starej Kobiety słyszy też Albano & Rominę Power, Celine Dijon, Tinę Turner,  Nohavicę, Maleńczuka, Bacha, Demi Lovato, Ewę Farnę, Budkę Suflera, Martynę Jakubowicz, Perfect, Carlosa Santanę, Tracy Chapman, Sylwię Grzeszczak........i.....i..... i .... wszystkich wymienić mi się nie uda; ani twórców, ani odtwórców, ani utworów (choćby nie wiem jak bardzo chciała 😢)
Jedno wiem... muzyka to najlepszy język do poruszania ludzkich serc, bez niej niczym byłby świat... "Imagine" J. Lennona dedykuję wszystkim Wam 😊