Trzymaj nerwy na wodzy... i broń się przed toksycznymi ludźmi.

Żaden smog, dziura ozonowa, odpady toksyczne... nie są tak straszne jak toksyczni ludzie, których pełno na każdym kroku. Niektórych możemy spokojnie wykreślić z naszego życia, ale z niektórymi musimy żyć (tak to bywa), bo zdarza się, że to nie jest nasz pracodawca, znajomy, z którego możemy łatwo zrezygnować, ale to może być siostra, brat, mąż, żona, teściowa, koleżanka, przyjaciółka...

Trudno wymienić, opisać, nazwać wszystkie osoby, które sprawiają, że po spotkaniu z nimi boli nas głowa, mamy rozstrój żołądka, czujemy się osłabieni, łzy napływają nam do oczu, odczuwamy podenerwowanie....

Spotkanie z takimi osobami powoduje, że mamy chęć upić się, nażreć nieprzyzwoicie, walnąć w coś, czymś z całej siły, albo krzyczeć i wyć z bezsilności...

Po rozmowie z pewnymi ludźmi odczuwamy pustkę emocjonalną, tracimy wiarę w siebie; gniew i irytacja spowodowana takim spotkaniem zmienia nas... z zazwyczaj pogodnej, uśmiechniętej osoby w przygnębioną malkontentkę, bojącą się nie wiedzieć czego, wycofaną, bezwartościową...

Te wszystkie odczucia (ktoś inny w relacjach z tymi samymi osobami może mieć odwrotne uczucia, wręcz pozytywne) są sygnałem, że łączące nas z tymi wybranymi osobami relacje, są toksyczne i niszczą nasze życie.

Toksyczni ludzie stanowią zagrożenie dla naszego zdrowia psychicznego, emocjonalnego i fizycznego. Żyjąc w stresie zapadamy na choroby serca, wrzodów żołądka, depresje, bóle głowy i mięśni. A te wszystkie przypadłości ograniczają nasze możliwości, nasze poczucie bezpieczeństwa, nasze odczuwanie szczęścia. NASZE czyli dla nas najważniejsze.

Nie jesteśmy w stanie... sobą, swoim wyglądem, zachowaniem, postępowaniem zadowolić wszystkich. Musimy postawić na kilka (zupełnie wystarczy) wybranych, szczerych wobec nas osób, a na reszcie (jak mówiła moja babcia) postawić krzyżyk, albo ich do nas przystosować (jeśli to się nie uda, to wracamy do krzyżyka 😉). Toksyczni ludzie pojawiają się pod różnymi postaciami... wiek, więzi rodzinne, kultura, wykształcenie, iloraz inteligencji, zawód, wyznanie... w ogóle nie mają znaczenia. To są ludzie, którzy cierpią gdy odnosimy sukces, gdy jesteśmy mądre, piękne, pełne energii i siły, odnosimy powodzenie zawodowe lub inne (równie ich drażniące)... swoimi negatywnymi emocjami zabijają w nas entuzjazm, gaszą radość, ograbiają z poczucia godności, zatruwają  pogodę ducha i nadwyrężają odporność fizyczną.

I to nieistotne czy taki toksyczny człowiek bierze się ze złego wychowania w domu rodzinnym, z oglądania złych przykładów, braku miłości, niezrozumienia, może nawet z powodu doznania jakiejś niezawinionej krzywdy... to nas nie obchodzi. Obchodzi nas tylko to, że ta osoba może być dla nas powodem autodestrukcji: doprowadzić do anoreksji, bulimii, alkoholizmu, narkomanii. To nałogi, które prowadzą do samozniszczenia. Żeby nie doprowadzić się do takiego stanu trzeba wreszcie przestać udawać, że się nie zauważa pewnych słów i zachowań; przestać tłumić emocje, nie pozwolić sobie zatruwać dobrego nastroju, poczucia humoru... tutaj, jeśli rozmowa niczego nie wyjaśni, to może pomóc celna riposta, albo krótkie, dwa słowa: Odpieprz się!

Moje doświadczenie życiowe nauczyło mnie, że podstawą takich toksycznych zachowań są najczęściej tak prymitywne uczucia jak zazdrość, zawiść, nietolerancja, bezduszność, brak empatii. Tak odczuwający ludzie, to generalnie frustraci wyżywający się na innych... w sumie nieszczęśliwi ludzie, nie zdający sobie często sprawy z tego, że takimi są.

Moja recepta jest na nich taka (jak zwykle subiektywna i alfabetyczna 😉):

• Agresywnych ludzi, którzy wprowadzają w moje życie lęk... unikam, a gdy spotykam to zawsze traktuję spokojem i uśmiechem. To ich unieruchamia.
• Bezczelnemu koledze, który nie liczy się z moim zdaniem grzecznie odmawiam dyskusji... nie zamierzam wdawać się z tobą  w pojedynek intelektualny, bo nigdy nie atakuję bezbronnego (tutaj szeroki uśmiech)
• Chełpliwej koleżance, która często podkreślała w mojej obecności, że jest lepsza ode mnie, bo ma... (tutaj lista długa) wytłumaczyłam, że jeśli ma problem z tym, że nie stać mnie na drogie wino (może mam też inne priorytety), to może spotykać się z kimś innym. Jeśli hierarchizuje ludzi według wysokości konta bankowego (ja mam inne wymagania) to... skoro tak, to męcz się sama w swoim towarzystwie... i zabieram swoje wino. 
• Defetystycznemu szefowi, który nie wierzył w moje możliwości, czemu codziennie dawał wyraz słowny (nie wypominając braku premii)... udowodniłam, że to on jest g... wart i założyłam własną, konkurencyjną dla niego firmę.
• Egoistycznego kochanka, który cenił tylko własną przyjemność zamieniłam na innego, o czym poinformowałam go z dziką rozkoszą.  
• Fanatycznej teściowej, która codziennie modliła się w imię ''Ojca i Syna" odpuściłam wyzwiska wobec mnie (też pewnie wypowiadane w imię "Ojca i Syna") i przestałam ją widywać.
• Grubiańskiemu koledze z pracy, który wyszydzał moje pozytywne załatwienie sprawy insynuacją: chyba tam majtki zdjęłaś, że sprawa poszła tak gładko... odpowiedziałam głośno przy wszystkich... "dowiedziałam się, że ty tak właśnie uczyniłeś i dlatego sprawa została niezałatwiona". Odczepił się raz i na zawsze. 
• Hałaśliwemu sąsiadowi, nieszanującego mojego spokoju (i to nie sporadycznie): włączyłam na cały regulator płytę z operą "Straszny dwór". Podziałało.
• Impertynenckiemu ochroniarzowi, mającemu gdzieś moje uwagi, o niezamkniętej bramie wjazdowej... tu zmieniłam swoje nastawienie, zaczęłam kłaniać mu się (pierwsza) i dziękować (ha,ha,ha)... za to, że ma właśnie dyżur, bo tylko wtedy jest na osiedlu bezpiecznie. Teraz, to on uśmiecha się z daleka i brama jest zamknięta 😉
• Judzącą w rodzinie siostrę (gdybym taką miała... jestem jedynaczką) skonfrontowałabym w rozmowie z najbliższymi osobami, by wyjaśnić sprawy, a nie żyć w fałszu i zakłamaniu. 
• Kłótliwemu bratu (którego nie mam, ale gdyby...) zaproponowałabym spokojną rozmowę na temat jego problemów i zaoferowałabym też pomoc w ich rozwiązaniu. Jeśli musisz się kłócić, wybierz sobie jedną wojnę... nie można kłócić się o wszystko... bo w takiej walce zwiększa się tylko liczba wrogów. 
• Lekkomyślnej córce (takiej na szczęście nie mam), która myślałaby, że wszystko jej wolno, bo jest młoda i to ją wiecznie bronić będzie... radziłabym, żeby uzupełniła zawczasu (ucząc się i pracując) swoje CV, aby nie widniała w nim tylko informacja o jej dacie urodzenia, i odsunęłabym swoją dłoń pomocną (trudno).
• Łotrowi, mężczyźnie, który wykorzystał moją łatwowierność zrobiłam taką reklamę (znalazłam sposób), że żadna kobieta nawet za dopłatą  już mu nie ulegnie.
• Małostkowego, byłego męża, który po latach.... upomniał się o starą piżamę... wyśmiałam. Kupiłam nową i wysłałam mu pocztą z dopiskiem... "seksowny mężczyzna śpi nago",
• Niewrażliwemu właścicielowi posesji (wielkiej posesji), który trzyma swojego psa godzinami na mrozie... przy nadarzającej się okazji wręczyłam koc z informacją, że jest dla pieska oraz numer telefonu, pod który zadzwonię gdy on nie zmieni swojego postępowania. Pan się bardzo zmieszał... koca nie przyjął... ale intencję (na szczęście dla kundelka) zrozumiał.
• Okrutnego człowieka spotkałam jedynie w literaturze, dokumentach historycznych, filmie... na moje szczęście. 
• Pesymistycznie nastawionej (do wszystkiego co robię) znajomej przestałam nadskakiwać, żeby jej nie urazić (czując się jak sparaliżowana wysłuchując jej dołującej mnie gadki) i mówię jej teraz wprost, co myślę. 
• Rywalizującej ze mną (we wszystkim) kuzynce... choć różniło nas też dosłownie wszystko (przede wszystkim duża różnica wieku, wykształcenia... i poczucia humoru) – powiedziałam... "dosyć już". Nie było odnośnika, żeby ta rywalizacja w ogóle miała sens... z tą sfrustrowaną bezinteresownie zawistną kobietą... ucięłam wszystkie kontakty i wtedy zaczęło układać mi się jeszcze lepiej. 
• Samolubnego człowieka wyczuję od razu, bo... ja, ja, ja... z niego po prostu wypływa na każdym kroku... ceni tylko siebie i sobie sam się kłania. Jest monotematyczny i nudny. Można go zbyć... "mów sobie mów, a ja pójdę sobie porozmawiać z kimś, kto oprócz wypowiadania słów, jeszcze myśli".
• Tyranowi, lekarzowi, który z wrogością nie tylko zwracał się do asystującej mu pielęgniarki, rozkazywał tonem furiackim, ale również do mnie (pacjentki) odnosił się tonem przykro-władczym i podniesionym, powiedziałam.... "jeśli chce pan zachować twarz, nie powinien pan tak się drzeć, bo rozerwie ją na pół... przyszłam tu po pomoc medyczną, a nie dodatkową chorobę... żegnam, poszukam doktora-człowieka, a nie doktora nawet nie umiejącego udawać człowieka". Przeprosił i już ze spokojem udzielił porady... czy była to chwilowa, trwała zmiana... nie wiem... więcej już do niego nie poszłam. 
• Uśmiechnięta dwulicowa małpa wyglądała jak kobieta i była "zaprzyjaźnioną" panią ze sklepu, która wszystkich klientów wychodzących obgadywała przed tymi jeszcze dokonującymi zakupów... pani spojrzy jaki grubas, a ta w kapeluszu chyba wstrzyknęła sobie botoks... a ten brzydal ma nową babę, co ona w nim widzi (?) - zastanawiała się... w tym spojrzała na mnie... ma pani ładną sukienkę i nie wygląda pani w niej grubo, choć wyraźnie przybrała pani na wadze – to powiedziała z promiennym uśmiechem. Tego było za dużo (wystarczyły mi moje nadkilogramy ciała... dusza cierpieć nie chciała). Wie pani, pani Elu... ja mam szansę schudnąć, a pani jest brzydka i raczej nie wypięknieje – powiedziałam. Kupuję teraz w innym sklepiku, gdzie pani jest życzliwa i cieszy się na mój widok... nazywa mnie swoim słonkiem.
• Wulgarnego typa, który mnie adorował skwitowałam: nie będę cię prosić, żebyś zachowywał się kulturalnie, bo na pierwszy rzut oka widzę, że kultura ci jest zupełnie nieznana, a uczyć cię nie mam ochoty. Wyglądasz, że masz trudności z pojmowaniem...
• Zarozumiałej (przypadkowo spotkanej w Centrum Handlowym, po dłuższym okresie niewidzenia) wypaliłam, że nie mogę sobie przypomnieć jej nazwiska, ale doskonale pamiętam jej złe maniery i widzę, że z upływem czasu nic się w tej kwestii nie zmieniło... uczyniłam, to wtedy gdy (po chwili rozmowy o ogólnych niby sprawach) podsumowała mnie bardzo wyniosłym i lekceważącym tonem.

W ten sposób bronię się przed toksycznymi ludźmi. Czasem klepnę po ramieniu, czasem porozmawiam, strzelę ripostą, "kopnę w tyłek"( "z kim przystajesz, takim się stajesz", więc czasem trzeba użyć tego kopa)... nie jestem przeciw tym ludziom... ale różne są sytuacje i wymagają indywidualnego podejścia.

Jedno wiem... żeby nie stać się toksycznym człowiekiem trzeba w życiu kierować się życzliwością, poczuciem humoru, przeproszeniem, uprzejmością, nie przemilczaniem, nie atakowaniem, nie stosowaniem ciosów poniżej pasa, nie lekceważeniem problemów tylko natychmiastowym ich rozwiązywaniem z poczuciem odpowiedzialności, współczuciem... a wszystko to szczerze i bezpośrednio. Kocham ludzi i są mi potrzebni, ale w pozytywnej afirmacji, że wszyscy zasługują na szacunek... ale nie w fali negatywnych emocji, gniewie, krzyku i wrzaskach.