Nałogi...

• Bo, to się zwykle tak zaczyna...
• Boli dusza... nikt nas nie rozumie – wypalamy skręta.
• Dokuczają nerwobóle w klatce piersiowej, bo mąż nas nie dostrzega, choć nietrudno nas zauważyć. Przytyłyśmy już z dziesięć kilo od zajadania (tego niedostrzegania) słodyczami.
• Ból głowy nie daje nam funkcjonować... szef znowu nas zrugał przy całym zespole...łykamy tabletkę, po tabletce, żeby się uspokoić.
• Serce rozrywa się z rozpaczy... najbliższa osoba oszukała... dla ukojenia i zapomnienia sięgamy po kieliszek wina, potem następny.
• Jesteś słaba, bolą Cię mięśnie z nerwów, bo ciągle trafiasz na mur... nie masz pracy, brakuje Ci pieniędzy... ostatnie wydajesz na wysokoprocentowy alkohol.
• Tracisz pewność siebie... porzucił Cię chłopak... nie rozumiesz tego... lecisz na wielkie zakupy.
• Problemy, najróżniejsze przerastają Cię...uciekasz od tej rzeczywistości do wirtualnego życia w komputerze.
• Nie wierzysz we własne siły tylko w potęgę pieniądza, którego nie masz.. .próbujesz wygrać życie w grach, loteriach... hazard pochłania Cię bez reszty.
• Nie możesz sobie znaleźć faceta, bo mama wmówiła Ci, że jesteś za gruba... przestajesz jeść, pociągają Cię tylko toksyczne suplementy diety.
• Zdradził Cię partner... przesadzasz z jedzeniem, objadasz się do niemożliwości, a potem masz wyrzuty sumienia i prowokujesz wymioty.
• Facet wyśmiał Cię i powiedział, że jesteś beznadziejna... teraz idziesz z każdym napotkanym facetem do łóżka, żeby znaleźć potwierdzenie, że jest inaczej... kolejny seks napędza Cię kolejny raz, choć bólu nie uśmierza.
• Nie możesz spać, bo ciągle rozmyślasz, o krzywdzie, której doznałaś w przeszłości... nie masz siły jej zamknąć... sięgasz po środki nasenne następne, następne... bez nich, już nawet z sobą pogodzona... nie umiesz zasnąć.

Czas mija... kieliszek wina nie wystarcza, z jednej tabletki robi się cały zestaw; papierosy, trawka, wyprzedaże, nadmierne jedzenie, głodowanie, internet, seks... to wszystko za mało, za mało... dusza wciąż boli... im więcej czasu mija, to już krwawi. Ty jesteś jak w więzieniu. Przestajesz zarządzać swoim życiem. Twoje życie to amok jakiś. W tym amoku wysiada Ci też ciało... przestaje być Ci przyjazne. Nie jesteś wolna... jesteś uzależniona... od alkoholu, leków, jedzenia, słodyczy, papierosów, narkotyków, internetu, zakupów. Nikt nie widzi w Tobie tragicznie rozrywanej problemami osoby tylko tragicznie smutną, słabą jednostkę niewartą zainteresowania; żałosną, toksyczną kobietę, przed którą należy uciekać, by nie zarazić się jej słabością.

Spójrz prawdzie w oczy, jesteś niewolnicą swojego uzależnienia, w które wpadłaś, bo uległaś ludziom, sprawom, zdarzeniom... nie myśląc dobrze o sobie. Gdybyś Siebie kochała, nie pozwoliłabyś sobie na krzywdzenie Siebie.

Twoje życie się sypie, bo poszłaś na łatwiznę... nauczyłaś się znieczulać swoje problemy i troski zamiast zastanowić się nad nimi, przemyśleć, znaleźć rozwiązanie. 

Tabletki nie leczą choroby tylko w sposób chemiczno - mechaniczny tłumią jej ból, a z czasem ich działanie spada i nie wystarczy jedna, czy dwie. Tak samo jak jeden kieliszek wina już nie odpręża, tylko cała butelka powoduje, że czujesz się zrelaksowana i znieczulona.

Jesteś jednak dalej sfrustrowana, zalękniona, rozdarta... chwilowy spokój... a potem jest nowy początek, jeszcze większej rozpaczy.

Nie chcesz słuchać nikogo, nie chcesz przyznać się sama przed sobą, że popełniasz błędy... uciekasz kolejny raz w Twoje uzależnienie i... i przez to stoisz w miejscu, nie możesz się ruszyć. Trzymasz się tego miejsca, które coraz bardziej Cię niszczy. To zaczyna być Twój świat, który jest Twoim piekłem jednocześnie. Chcesz z niego wyjść, chcesz z powrotem dostrzegać słońce, cieszyć z byle czego, śmiać i dzielić radość z kimś, kto nie patrzy na Ciebie z trwogą tylko z entuzjazmem na Twój optymizm. Tylko Ty nie wiesz, co oznacza to słowo. Masz w sobie potworka, który ciągle Ci każe być słabą i ulegasz jego podszeptom... napij się, zapal, zajedz smutki czekoladami, nie jedz, jedzenie to Twoja zguba, przez nie jesteś gruba. Nie rozumiesz tego, nie chcesz... chociaż czasem patrzysz w lustro i się zastanawiasz, masz momenty, że chcesz inaczej myśleć, czuć i postępować.

Czujesz, że toniesz...i to nie jest woda przyjemnie łaskocząca swoim ciepłym strumieniem... to jest bagno śmierdzące... im bardziej chcesz z niego się wydostać tym głębiej grzęźniesz... a potem nie masz już siły... . O jest, widzisz wyciągniętą rękę... . Wstydzisz się jednak, boisz, że nie dasz rady się jej schwycić i dać wciągnąć na pokład innego życia.

To wszystko jest zrozumiałe. Nad Tobą ciągle ma kontrolę Twoje uzależnienie, do którego nieopatrzenie doprowadziłaś Ty sama. Nie obwiniaj za nie nikogo. Nie obwiniaj też siebie. To strata czasu. Najważniejsze jest to, żebyś nie traciła kolejnych chwil, tylko zdołała uchwycić ten moment, kiedy pomyślisz, że musisz zmienić ten stan rzeczy i konsekwentnie go przytrzymała... ustawiła przed sobą lustro. Ale przedtem, nim przed nim zasiądziesz... musisz się przygotować... kąpiel, fryzura, makijaż, ładny strój. Tak wyszykowana, dokładnie przetrzyj lustro, usiądź przed nim i ... i spójrz... Twoje oczy (teraz smutne), usta (uśmiechnij się... przecież lubisz tą twarz), włosy (ależ urosły) i zacznij mówić (tylko szczerze) do tej osoby, którą widzisz w lustrze... do Siebie... wyrzuć z siebie wszystko. Przestań walczyć z sobą, ze życiem... zaakceptuj siebie... swoje ciało, umiejętności, braki... . Wtedy odnajdziesz w sobie siłę, zdobędziesz odwagę by przyznać się samej przed sobą, że nie chcesz już robić rzeczy nad, którymi nie masz kontroli, i nie chcesz być dalej bezsilna, i nie chcesz żyć w iluzji, którą dają prochy, alkohol, inne używki i ucieczki do sytuacji, które zaślepiają Twoje życie.

Może nie skończy się na tej jednej rozmowie... może będzie potrzebna jeszcze jedna, następna, by Cię przekonać, że musisz odzyskać wolność i kontrolę nad sobą. 

Drobnymi kroczkami, może nawet w bardzo długim czasie... zaczniesz powracać do siebie, do swojej ja sprzed okresu, kiedy poddałaś się niewoli nałogu.

Ciągle masz w sobie strach, niewiarę we własne możliwości; wstydzisz się i wolałabyś uciec, zaszyć gdzieś; nie widzieć, nie słyszeć, bo doskonale wiesz, masz pewność, że to wychodzenie na powierzchnię będzie bolało. A właśnie przez ból zdarzyły się te Twoje uzależnienia. Pomyśl jednak, że skoro ten ból był tak wytrwały i uparcie tak długo Ci towarzyszył, teraz Ty możesz być tak samo wytrwała i silna, żeby znaleźć jego źródło, i się wyleczyć.

Nikt już nie będzie mnie do niczego przymuszał, rządził mną i niszczył. Jestem wartościową osobą, jestem jedną z wybranek, której los pozwolił być tu na ziemi. I ja tego nie spieprzę... nie będę dalej poddaną, będę swoją szefową.... Nie spieprzę tego! - powiedz Sobie i nie zawiedź Siebie!

Jeżeli nie dla siebie chcesz wyjść z uzależnienia, nie jest to dla Ciebie dostateczna motywacja, to zrób, to dla kogoś kogo mocno kochasz, albo masz przekonanie, że ta osoba kocha Ciebie.

To może skończyć się dobrze...

Ważne by odnaleźć siebie i wieść spokojne, przyjazne życie!