Problemy. Skąd się biorą i po co są?

Płaszcz Precis Petite - 20 zł (sh) / okulary Reserved - 10 zł / nowa torebka - 30 zł (sh) / kozaczki - 10 zł (sh)

Są w naszym życiu i są nieuniknione. Niektóre nas zaskakują i nie jesteśmy na nie zupełnie przygotowani, ale są i takie, które już od dawna przewidujemy, że nastąpią. Jedne i drugie powodują, że wali się w mniejszy lub większy sposób nasz ułożony świat. Pytamy: dlaczego to nas spotkało, dlaczego akurat teraz to się zdarzyło i nam dokuczyło, albo zraniło... Jakie to wszystko straszne, okropne... Żyć się nie chce... Wszyscy się na mnie uwzięli... Nie ma sprawiedliwości na świecie... Ludzie są bezlitośni i fałszywi... Instytucje urzędami beztroski... Bóg mnie nie widzi, w ogóle czy on istnieje, gdzie jest... Wszystko poddajemy zwątpieniu i na wszystko zrzucamy swoje niepowodzenie, troski, i wiążące się z tym problemy. Nie wiemy co począć. Narzekania, wyrzekania na wszystko co nas otacza i gniew to często nasza reakcja na wydarzającą się sprawę, która niesie z sobą problem. A czymże jest problem? Raczej problemy, bo nigdy w życiu nie jest tak, że pojawia się taki jeden pojedynczy problem. Bywa, że pojawiają się grupowo i do tego regularnie.

Jeśli przyrównać życie do rzeki, to w niej jest mnóstwo kamyków (problemików) i większych kamieni (poważnych problemów) i nim rzeka znajdzie swe ujście w morzu, to ona musi pokonać te mniejsze, i większe przeszkody by dalej płynąć. Rzeka musi płynąć, kamienie są tak jej częścią, jak problemy w naszym życiu. Musimy to zaakceptować i zamiast czuć się pokrzywdzonym, i załamywać się.... przez to poświęcając zupełnie niepotrzebnie czas na użalanie się, które nic nie wnoszą dobrego, ani tym bardziej nie załatwiają sprawy... podnieśmy się z tego kąta, w którym się zaszyliśmy (nie da się schować przed smutkami... znajdą nas), zacznijmy odbierać telefon, któremu wyciszyliśmy głos zupełnie. Udawanie, że nas nie ma, nie zlikwiduje problemu raczej sprawi, że mocniejszy dopadnie nas w konsekwencji ból. Odstawmy ten kieliszek z wysokoprocentowym trunkiem (troski umieją doskonale pływać i takie działanie utopi nas... nie problemy). Wyjdź z ukrycia i zamiast odczuwać poczucie krzywdy, i zawiadamiać o tym cały świat przez okazywanie swojej bezradności, i udręczenie, zamiast skarżyć się na swoje nieudane, okropne życie przez obnoszenie się ze swoją niedolą, zamiast opowiadać utyskująco o swoich problemach (przez te działania zaczynasz je tylko piętrzyć), to spójrz w lustro kolejny raz, i uwierz w siebie. Problemy po to są, żeby je rozwiązywać, a nie po to by wykorzystywać je do udowodnienia innym jaka jesteś do niczego i jak bardzo potrzebujesz pomocy. Po nocy zawsze przychodzi dzień, po deszczu słońce, a Ty masz tak kierować sprawami, żeby prostowały się, a nie wikłały bardziej, nie zbierały jeszcze większej burzy. Po schodach trzeba kroczyć, górę przejść... nie da się przeskoczyć, obejść... . Niepotrzebne Ci są gwałtowne doznania. One zabierają niezbędną Ci do życia energię i dlatego... zaufaj sobie i czas przeznaczony na użalanie przeznacz na pierwszy krok ku rozwiązaniu problemu.

Taki pierwszy krok to uświadomienie sobie z czego wynikł, ile czasu potrzebujemy na jego rozwikłanie, czy potrzebna będzie nam do tego czyjaś pomoc i w jakim zakresie, czy wprost przeciwnie same sobie damy radę, i tak będzie lepiej. W tej drodze możemy popełnić błędy, ale to lepsze niż wszystko pozostawić samo sobie (choć czasem gdy chodzi, o sprawy tzw. Wyższej Boskiej Rangi... nie wtrącałabym się w nie zbytnio).

W trakcie rozwiązywania problemów dalej żyjemy, nie hamujemy... możemy wiele się nauczyć, komuś pomóc, tym samym sobie udowodnić, że jesteśmy silni i damy radę dokonać kolejnego wysiłku, bo warto, żeby wszystko wróciło do naszej, wyznaczonej przez nas normy (zakładam, że każdy ma taką swoją, wyznaczoną przez siebie normę, cel wiodący w życiu).

Rozwiązanie problemu nie zawsze łączy się z wygraną. To tak nie działa. Lecz dzięki rozwiązaniu problemu zaczynamy na powrót rozumieć(choć dotknęło nas przez chwilę zwątpienie), że wszystko polega na tym, żeby wiedzieć czego się trzymać i czego unikać...jest to kolejna nauka, która przyda nam się w dalszym życiu.

Problem, a raczej jego rozwiązanie może być dobrym owocem naszych starań (okupionych być może łzami, trudnymi decyzjami) i zaczynamy wtedy iść w dobrym kierunku. Może on nam się właśnie po to pojawił w naszym życiu by nas ostrzec, uchronić przed czymś, może uwolnić, zwrócić uwagę, zmienić nasze priorytety lub wręcz wreszcie nadać jakieś, bo wcześniej nasze życie było jałowe i nudne.

Problemy nie stygmatyzują nikogo, nie piętnują ... one są częścią naszego życia. Tą częścią, do której może trzeba się bardziej przyłożyć, więcej od siebie dać niż zwykle.

To jest w płynącej rzece wspaniałe, że czasem spokojny jej nurt, a czasem wznosić się musi, szumieć i burzyć, i nie jest przez to w jej falach nudno.

Przez całe moje życie uzbierało się mnóstwo problemów... niezły stos. Wychodziłam z nich z różnym skutkiem i w zaskakujących mnie bardzo sytuacjach nie jeden raz miałam na ustach przekleństwo (nie do powtórzenia), i chęć by rzucić czymś ciężkim (zdarzyło się, że faktycznie walnęłam), i nie widziałam drogi do rozwiązania sprawy. Próbowałam otumanić się alkoholem, snem, by stracić pamięć, i obudzić się w innej rzeczywistości. Ale to tylko emocje, które nie pomagały absolutnie nic, tylko wprowadzały mnie w jeszcze większy dół (kanion... rzekłabym wręcz) i potęgowały ciężar spraw (gatunkowo różnych, ale jednak znacznie utrudniających funkcjonowanie jako szczęśliwa osoba... a o to w życiu przecież chodzi... o szczęśliwe przeżywanie go). Problemy zostawały, spokojnie dojrzewały, wzmacniały straty mentalne, egzystencjalne (w tym samym czasie życie przepływało mi jak woda, na początku kropelkami, a później im więcej czasu upływało, tym większym strumieniem, między palcami) i ..., i pewnego razu przyszło zastanowienie, które zmieniło moje do problemów nastawienie. Czy nie za późno? Nie. Nigdy nie jest za późno na wprowadzanie dobrych zmian.

Wszystko co mnie spotkało w życiu, w tym także problemy, to ukształtowało mnie i uczyniło ze mnie taką, jaką dzisiaj jestem osobą.

- Kwiatek śpi sobie w cebulce, chce się z niej uwolnić i ta cebulka to niedogodność jest. Do tego ziemia przykrywa ją i tutaj trudność by przebić się. Kłopot zamienia się w problem, bo w tym miejscu jakiś niechlujny ogrodnik położył kamień.

- Starej Kobiecie "ucieka" autobus, bo ona małą niedogodność ma... wiek (co się z tym wiąże każdy wie lub domyśla się) i nie udaje jej się przyśpieszyć, by zdążyć do autobusu wsiąść. Niedogodnością jest też to, że nie wygląda na tyle młodo i powabnie, by kierowcy widzącemu ją w bocznym lusterku chciałoby się na minutę zatrzymać kierownicy bieg, by Stara Kobieta zdążyła, a on popatrzeniem na nią z bliska, otrzymał bonus za swoją empatyczną reakcję 😉

Teraz rodzi się trudność, bo następny autobus za pół godziny, a Stara Kobieta ma wyznaczoną godzinę spotkania w urzędzie. Jeśli się spóźni, to nie dość, że sama się będzie z tym źle czuła (ceni czas i nie znosi niepunktualności... w obydwie strony patrząc), to nie załatwi sprawy, a następny wyznaczony termin wprowadzi takiego wielkiego kalibru trudność, że jej sprawa nie zostanie załatwiona zgodnie z umową. Dla jej realizacji istotne jest właśnie dotrzymanie go. I tak się właśnie rodzi problem. Ten problem mógł zaważyć na jej dalszym życiu...

- Wszędzie dookoła nas, gdziekolwiek nie spojrzymy, wszystko w naturze swej rodzi problemy. Nawet słońce nie raz ma problem by przez grube chmury przedrzeć się, bo one nieprzerwanie zsuwają się na nie.

I wzajemnie, te chmury też mają co robić by to słońce przysłonić.

Problemy (mało co da się określić tak) działają wzajemnie i przez to skutecznie wszystko wprowadzają w problematyczny krąg, z którego nie da się wyjść raz i na zawsze (i w sumie bardzo dobrze), ale który trzeba przerywać by czerpać radość z życia. I to dotyczy wszystkiego w otaczającym świecie, nie tylko ludzi.

1.  Problemy same nas dopadające... to te na, które nie mamy wpływu, bo wiążą się na przykład z chorobą, śmiercią (lub w inny sposób utratą) bliskiej osoby, wypadkiem drogowym... nie zależą od nas... tak się po prostu dzieje.
2. Druga grupa to te rodzące się powoli przez niesprzyjające okoliczności (tudzież ich zbieg) lub przez nasze niedopatrzenie, niezauważenie, zlekceważenie...

Z niektórymi trzeba się pogodzić, przyjąć je i wtedy przy nas zostaje (tylko, albo aż) problem poradzenia sobie ze świadomością doświadczenia ich.