Odpuść sobie... olej (jak mówi młodzież) sprawy, ludzi, rzeczy...

Uwolnij się od wszystkiego na co nie masz bezpośredniego wpływu. Zdobądź umiejętność olewania, bo ona uwolni Cię od koszmaru tracenia czasu (którego nie masz) na niepotrzebne sprawy (które potrafią działać niszcząco).

Uwolnij się od ludzi, których nie lubisz, toksycznie na Ciebie działających, i którzy wprowadzają w Twoje życie chaos, a jesteś z nimi tylko dlatego, że łączy Cię z nimi kod DNA, z przyczyn zawodowych, albo, bo tak wypada. Bierz przykład z dzieci, które nie przejmują się drażniącą je ciotunią. Ona sepleni (by się dzieciaczkom przypodobać) "nasie, nasie kochaniusie dziecie... zobać, zobać cio ciotunia niesie", a one oblewają ją z entuzjazmem wysokoplamiącym soczkiem. A niech ktoś zwróci na to uwagę z dorosłych na to karygodne zachowanie, to czkawki irytującej dostaną. I co im kto zrobi? Dzieci niczym się nie przejmują, bo nie mają żadnych doświadczeń. Mogą paluszkami grzebać w torcie, oblizywać je z lubością i jeszcze zyskać powszechny aplauz... dorosłemu się to nie uda.

My jednak nie jesteśmy dziećmi i tak zupełnie nie możemy popuścić wodze fantazji bez ponoszenia odpowiedzialności. Ale są ludzie, sprawy, zdarzenia, rzeczy, które niepotrzebnie nas ograniczają, bo nie umiemy zdobyć się na dystans do nich i odpuścić sobie... będąc przy tym jak najzupełniej odpowiedzialną osobą.

• Odpuścić to nie znaczy stać się dupkiem, który nie stawia się punktualnie na spotkanie; wyprowadza swojego wielkiego (skądinąd sympatycznego) czworonoga, prosto pod twoje okno i ma głęboko gdzieś, że Ty nie możesz przez te z trawnika dochodzące "zapachy" otworzyć okna. Tylko palant ze spokojem pali przy windzie papierosa blokując na trzy godzinę windę, bo on właśnie się przeprowadza i luzik, on ma czas.
• Olać, to nie znaczy wykazać się brakiem szacunku i zaprosić na kawę przyjaciółkę, a potem kazać jej czekać, bo właśnie leci Twój serial. Odpuścić, to nie znaczy zachować zimną obojętność, gdy za drzwiami sąsiada jakiemuś dziecku ewidentnie dzieje się krzywda.
• Olać, to nie krzywdzić z rozmysłem i być niesympatycznym skrzyżowaniem małpy z nosorożcem, czyli wygłupiać się i mieć grubą skórę, gdy sytuacja wymaga by zatroszczyć się o osobę lub sprawę mimo, że to nie Twoja do końca sprawa i Ciebie bezpośrednio nie dotyczy.
• Olewanie to nie lekceważenie innych, bycie aspołeczną zołzą, wystawiającą przed drzwi (na kilka godzin) śmierdzących śmieci (w tym piasku z kuwety kota)
• Olewanie, odpuszczanie sobie ma być inspirujące do tworzenia Twojego nowego życia, a nie do niszczenia życia innym. To trudna sztuka, żeby olewać niektóre sprawy w ten sposób by nie przestać być szczerym i uprzejmym.
• Olewanie to nie ma być posługiwanie się chamstwem i usprawiedliwianie lenistwa, to ma być zysk dla ciała i duszy; dopływ energii.

Asertywność to umiejętność odmawiania. Olewanie to sztuka rezygnacji i czerpania z niej przyjemności. 

Uczę się asertywności i odpuszczania sobie (olewania), z trzech powodów..., by być sobą, żeby mieć więcej czasu na robienie czegoś dobrego, dla dawania i jeszcze czerpania z tego przyjemności. Trudne to jest dla osoby (bardzo wrażliwej) przejmującej się wszystkim dookoła, stresującej śmiercią nieznanego człowieka, o którym tylko wie, że napisał książkę, zagrał jakąś rolę w teatrze lub filmie; dla osoby, która chciałaby, żeby dobrze wszyscy mieli, a tu co kawałek drogi jakaś zazdrość, konflikt czai się. Ciężko nauczyć się odpuszczania, jeśli stawia się sobie wysoko poprzeczkę i wymaga bardzo dużo. Takiej osobie (w tym przypadku też Starej Kobiecie) potrzeba przestrzeni, by realizowała swoje idealistyczne cele. Przestrzeń to wolność. Tą wolność uzyskałam, gdy dotarło do mnie, że nie mam wpływu na większość (totalną) zdarzeń w świecie, ani na ocenę innych ludzi i dlatego nie powinnam przejmować się wszystkim, w tym opiniami ludzi, jeśli działam zgodnie ze swoimi zasadami. A te zasady są takie, że pozwalają mi z promiennym uśmiechem przeglądać się w lustrze. Te zasady są właściwe wtedy, gdy nie muszę przechodzić na drugą stronę chodnika, bo wstydzę się swojego postępku. Przechodzę na drugą stronę, bo nie chcę tracić czasu na spotkanie, które będzie wrednym plotkowaniem na temat innej osoby. To jest dobre, olanie osoby, o której wiem, że zakłóciłaby mój spokój.

Nie zaprzątam sobie głowy sprzątaniem i wybłyszczaniem mieszkania, bo ma mnie odwiedzić znajoma. Wiem, że jeśli zechce, to tak i tak, bez względu na grubość na komodzie kurzu lub jego brak, może obgadać mnie (taka czasem bywa natura kobieca). Skupiam się w tym czasie na tym, żeby (skoro już ją zaprosiłam) przygotować coś smacznego do zjedzenia, elegancko podać, i wprowadzić miły nastrój... kwiaty, muzyka, miękki pled do okrycia (w razie zimna). Ważne by czuła się u mnie, jak u siebie w domu i odczuwała moją życzliwość. Ostatnio doszłam już do tego, że jednak odpuszczam sobie umawianie się z osobami, które są wobec mnie nieszczere. Jak odmówić takiej osobie, nie raniąc jej, nie okazując zniecierpliwienia, bezduszności i lekceważenia? To proste... zawsze z uśmiechem, nie wymuszoną uprzejmością i szczerze, bez owijania w bawełnę..."Przepraszam bardzo, ale nie interesuje mnie oglądanie z Tobą telewizji, sama pozbyłam się tego pudła, żeby mnie nie ograniczało. Poza tym nie lubię obyczajowych seriali. Myślę, że nie najlepszym jestem w tej kwestii kompanem. Szanuję twoje zainteresowania, ale wybacz, czas jest tylko jeden, i muszę go przeznaczyć obecnie na coś istotniejszego w tej chwili dla mnie"

Sądzę, że mądra osoba zrozumie i doceni te słowa, głupia obrazi się. Jeśli tak postąpi, to tylko upewni mnie w przekonaniu, że miałam rację w tym, żeby nie tracić na nią czasu. 

Odpuszczam też sobie sprzątanie, gdy nie mam do tego autentycznego zapału. Zrozumiałam, że to zawsze zdążę zrobić (jeśli nie, to żadna strata). Wolę w tym czasie robić coś, na co naprawdę mam ochotę (nie zrobienie tego może przyczynić się do żalu, niespełnienia, a to o wiele gorsze niż nieprzejrzyste lustro). Lepiej wieczorem zasypiać jak się jest zadowoloną z dnia, a nie zmęczoną i zirytowaną, że nie mając odpowiedniego zapału guzdrało się przy tym sprzątaniu, nie skończyłam go i jestem tylko zmęczona. Po co mi to? Dorosłam do tego, że jeśli mam wybór, wybieram zawsze coś optymistycznego, a olewam bałagan. Ważny jest porządek, ale przede wszystkim w mojej głowie. Nauczyłam się, że zależy on od umiejętności hierarchizacji spraw i działania według swoich zasad.

Takie działanie powoduje, że w razie niepowodzeń... mam tylko do siebie żal i nie obarczam nim nikogo, poza sobą. To postępowanie sprawia, że nie wzbudzam sobą niechęci u innych. To nie znaczy, że wszyscy mnie lubią, ale to uwalnia mnie od przejmowania się ich doznaniami.

Nie mam wpływu na myślenie innych o mnie i dlatego odpuszczam sobie przejmowanie się nimi.

Wszystko przyjmuję... pozytywne opinie i krytyczne również. Pierwsze mnie dopingują, drugie zastanawiają i zmuszają do refleksji większej, ale już nie wywierają na mnie destrukcyjnego wpływu, bo odpuszczam je sobie na rzecz zajmowania i skupiania na tych budujących mnie. Tak to sobie wypracowałam i łatwiej zaczęło mi się żyć. Żaden sceptycyzm nie ma prawa zabijać entuzjazmu mojego. 

Niektórych usta to wylewające się szambo, potok złych słów na przykład pani rejestratorki z przychodni, która jest zła, bo za dużo pacjentów dzisiaj u doktora zebrało się a tu jeszcze dodatkowo ja, a nie byłam umówiona.

Nie wchodzę z taką panią w utarczki... odpuszczam jej. Spokojnie z uprzejmym uśmiecham wyrażam zrozumienie dla jej trudnej sytuacji i utwierdzam w przekonaniu, że tylko ona skutecznie potrafi jej zaradzić dla obopólnego dobra. A moja dolegliwość (no cóż) nie może czekać na lepszy czas, bo takiego dla niej nie będzie i ona (ta dolegliwość) odpuścić nie chce, chociaż ja bym bardzo chciała. Niestety nie mam takiej mocy sprawczej i tu tylko doktor może dopomóc (niestety). - mówię do pani stanowczo, aczkolwiek z uśmiechem (takim ujmująco - proszącym).

Mój spokój i jasne, prosto w oczy spojrzenie powodują, że zwierają się jej uróżowione usta. Pani przełyka ślinę i nadal patrzy złowrogo na mnie, ale nie bluzga już, tylko przez zaciśnięte usta sycząco nieco wydaje z siebie słowa, że zaraz zobaczy co się da zrobić. Nim skończy syczeć wchodzę w jej słowo, dziękując bardzo za załatwienie sprawy (pomijam fakt, że ona od tego jest, aby mi pomóc... odpuszczam jej) i tu coś na kształt uśmiechu pojawia się na jej ustach, a z oczu znikają złowrogie iskierki. Po wyjściu od doktora jeszcze raz do niej podeszłam i przyjaźnie skinęłam głową. Wróciła do rejestratorki nadętej kobieca delikatność a nie użyłam zaczarowanej różdżki).

Wracając do domu myślałam sobie, że moje olanie jej nieprzyjaznego zachowania było dla niej i dla mnie bardzo dobrym zagraniem.

Nie udaję zainteresowania sprawami, którymi nie jestem szczerze zainteresowana i olewam sobie to, że to nie przystoi, nie jest w dobrym tonie i głupio o czymś nie wiedzieć. Głupio jest udawać, że się coś wie i skakać do wody nie umiejąc pływać. Nie mam zamiaru dostosowywać się do świata i dlatego odpuszczam sobie być trendy w każdym aspekcie życia. Sama jestem swoją kreatorką i moje reguły dopuszczają tylko otwarty, szczery entuzjazm. Nie lekceważę nikogo, ale olewam pokazówki... jeśli prawdziwie nie mogę przyznać racji... nie mówię nic.

I na koniec jeszcze... nie przywiązuję się do rzeczy. Odkąd musiałam wyprzedać się ze wszystkiego, częściowo rozdać, by kolejny raz mojemu życiu nadać tytuł "Początek". Odpuściłam swojemu żalowi i głośno wypowiedziałam: to tylko rzeczy, wszystko do nabycia... liczę się ja, teraz, i ci, których kocham, a nie rzeczy. To nie znaczy, że nie lubię ładnych rzeczy... i je ignoruję. Ale jestem świadoma, że wszelkie przywileje są jak zielone liście na drzewie... byle podmuch wiatru może je zerwać  z drzewa i wylądują na ziemi, a może jakiejś psiej ku... , albo zwyczajnie zmieni się pora (czas też ich nie oszczędzi) jak to w życiu bywa (liście żółkną, mebel się ściera, samochód psuje). Chętnie korzystam z przyjemności, ale nie jestem ich niewolnicą.

Czasem odpuścić się nie da. Nie można olać zdrowia, odpowiedzialności za dzieci, pomocy schorowanym rodzicom, obowiązku dotrzymania słowa... Tak należy postępować by przy odpuszczaniu sobie, nie przestać być sobą, żyć w zgodzie z sobą, spełniać swoje pragnienia, ale przy tym nie krzywdzić nikogo. 

PS. Jak widać Słońce mnie olało... 😉 A deszcz mi odpuścił i nie zaczął padać... jeszcze.