Przebaczenie. Każda minuta gniewu odbiera Ci 60 sekund szczęścia

Płaszczyk - 10 zł (sh) / buty - 5 zł (sh) / spodnie - 6 zł (sh) / bluzka - 1 zł (sh) / torebka - 30 zł

Wybaczyć? Jak najszybciej, jak najmocniej, jak najbardziej szczerze... zdecydowanie tak.

Wybaczyć to nie znaczy zapomnieć. To znaczy ustąpić i pozwolić toczyć się sprawom bez Twojego wyrzekania, nienawiści, złorzeczenia, złości, rozżalenia. To nie rozdmuchiwać płomienia krzywdy, którą w sercu nosisz. To uczucia, które niszczą wyłącznie pokrzywdzonego, a krzywdzącego Twoja rana często w ogóle nic nie obchodzi. Może  jeszcze upaja się bardziej Twoją bezradnością i niemocą. Bo tylko do takich uczuć prowadzi nienawiść. Ona niszczy tego, który nienawidzi.

Nienawiść ubezwłasnowolnia Twoje rozumienie, zaburza prawidłowe odbieranie innych, istotnych spraw. Trzeba odpuścić dla siebie, żeby gniew nie zabierał czasu, w którym możemy robić coś ważnego, przyjemnego. Przez noszenie w sobie złości zmieniają się Twoje rysy twarzy i przyjemne, gładkie czoło zaczynają przecinać pionowe, ostre zmarszczki. Linię uśmiechu zastępuje grymas zaciętości. A życie przemija w tym samym czasie, gdy obmyślasz plan zemsty.

To zakłóca harmonię w Twoim najbliższym gronie, dla którego stajesz się problemem, bo jesteś inną osobą. Stajesz się toksyczna dla siebie i innych. Rujnujesz swoje życie, obarczając tą winą osobę, która skrzywdziła Cię na początku. I już nie ważne w jakim Twojego życia kontekście to zrobiła... niewierny mąż, niesprawiedliwy szef, przyjaciółka zazdrosna, mama niewyrozumiała... oni wszyscy, albo jeszcze jacyś inni... tak Ci dokopali w tyłek, że straciłaś wiarę w siebie, może majątek, może jeszcze gorzej... nie masz gdzie się podziać ze sobą i swoją świadomością ogromnej krzywdy... Ale życie toczy się dalej i to zupełnie niezależnie od Twojej krzywdy świeci słońce, wieje wietrzyk, pada deszcz, rodzą się nowi ludzie w zamian za tych, którzy niespodziewanie odchodzą (bo śmierć zawsze jest niespodziewana), jedni piją szampana, inni wylewają łzy... tego się nie da zatrzymać. A Ty tkwisz w swoim cierpieniu i dajesz mu coraz większy wymiar i to zasłania Ci wszystkie radości, bo już nie oczekujesz niczego dobrego. Nie oczekujesz, bo nie widzisz ani obecnej chwili, ani tym bardziej przyszłości. Obawiasz się, że ta krzywda wniesie w Twoje życie takie zmiany, którym nie jesteś w stanie podołać, a poza tym to pragnienie zemsty, żeby im, tym którzy w pewien sposób zabili Twoją tożsamość, godność, zamienili życie w jakiś nie do wytrzymania czas... również stało się coś równie złego.

Rozumiem to... to musi boleć, gdy Ty otwarta życzliwa osoba dostajesz nagły, niespodziewany, niczym nieuprawniony cios. Za co to? Dlaczego? Przecież byłaś w porządku, działałaś według reguł, dobrych zasad, starałaś się by nikt przez Ciebie nie płakał. A teraz co?

No właśnie... starałaś się tak żyć by sprawiać radość, byłaś opiekuńcza, troskliwa i pracowita, i nikt przez Ciebie nie płakał.

To teraz gratuluję Ci... płaczą przez Ciebie Twoi bliscy, bo Ty jesteś nie ta, tylko przez brak przebaczenia zupełnie inna osoba.

Nie potrafisz przebaczyć i odpuścić niewartej Twojej uwagi osobie (bo jakby miała być warta, skoro Cię nie doceniła, zlekceważyła, zrobiła jakieś wyjątkowe... jak to się mówi świństwo) tym samym krzywdzisz Tych, co nic złego Ci nie zrobili i są z Tobą, i przy Tobie.

Przebaczenie daje ogromną siłę, dodaje odwagi i daje przewagę nad krzywdzicielem. 

To wspaniałe odczucie czuć w sobie siłę, wyprostować te zgarbione przedtem żalem plecy, spojrzeć w oczy tej osoby z triumfem i spokojem, i powiedzieć: przebaczam Ci  i cieszę się, że to nie ja tylko ty musisz z tym co zrobiłeś żyć. 

Twój ból wtedy przejdzie. 

Zresztą nie musisz tego tak spektakularnie czynić. Możesz po prostu bez słów odpuścić i przestać o tym myśleć, a zająć głowę tym co jest pozytywnie rozwijające. Swój entuzjazm w szukaniu zemsty zamień na entuzjazm w wymyśleniu czegoś dla Ciebie wartościowego. Zaakceptuj wreszcie siebie. Polub się, bo z sobą jesteś najdłużej. Nie pozwól, żeby nierozwijające uczucia gniewu i złości zamordowały Twoje życie, na Twoje własne życzenie. Krzywda się Tobie już stała, to się nie cofnie, nie zmieni, nie obróci na dobre... nie krzywdź Siebie po raz drugi, przez niewybaczenie. Jak sobie wtedy spojrzysz w lustro i co powiesz obcej w nim kobiecie, która nie umie się uśmiechać, a jej twarz jest jak pole poorana zmarszczkami mściwości, agresji, gniewu. Przebaczysz jej, że nierozsądna była, bo straciła czas na obmyślanie zemsty zamiast obmyślać radosne przyjęcie lub wycieczkę do lasu czy w góry? 

Za późno Kochana. Za późno stanowczo.

Stanowczo fajniej wyglądają zmarszczki spowodowane śmiechem i iskierki w oczach radości niż pioruny złości.

Przebacz jak najszybciej, jak najmocniej, jak najbardziej szczerze... zrób to dla Siebie.