"Tylko szczęśliwy człowiek może szczęściem obdarować innych..." Phil Bosmans

...w nawiązaniu do tych słów Stara Kobieta, która uważa się za szczęściarę, i naprawdę jest w czepku urodzona (i tu suspensik: całkiem na poważnie, urodziła się w czepku, czyli przyszła na świat w worku owodniowym... ale przecież nie o tym będzie ten tekst)... stwierdziła,że daje sobie prawo (jako, że jest swoim własnym suwerenem... hahaha) do pisania o szczęściu. Ma nadzieję swoimi spostrzeżeniami na ten temat spowodować, że czytający... mniej szczęśliwi staną się bardziej, a ci już bardzo szczęśliwi pojmą  to szczęście na 100% i wszyscy zrozumieją jakie to jest bogactwo. 

Nie można  go zważyć, ani zmierzyć, policzyć na palcach u rąk czy nawet elektronicznym kalkulatorze. Szczęścia nie kupisz za żadne pieniądze. Gdyby tak było, na każdym narożniku stałaby budka oferująca szczęście (sama jedną wzięłabym w ajencję).

- Odrobinę proszę, bo mam właśnie randkę... czy wystarczy 10 złotych, bo jeszcze muszę dokupić kwiaty? A ile więcej można otrzymać za stówę (wtedy bez kwiatów)? Czy szczęście w loterii też można u pani kupić? Najbardziej chodziłoby mi o szczęśliwy (w domyśle - szybki) powrót teściowej do domu (jej własnego oczywiście), ile to będzie kosztować?

- Przykro mi bardzo, ale w tej sprawie szczęście zostało już wyprzedane – odpowiedziałaby pani z budki, z wielkim smutkiem – zostało mi tylko trochę szczęścia z asortymentu, że teściowa będzie, ale nie będzie się wtrącała i czepiała . Reflektuje pan? Dam rabat.

- Nie, dziękuję, to stanowczo za mało...poszukam gdzie indziej

- Mam jutro ciężki egzamin...

- Liceum czy Uczelnia Wyższa?

- Wyższa, astronomia... bardzo potrzebuję szczęścia, tu nie wystarczy łut. Można płacić kartą? Ale zbliżeniowo, bo to tatki, a ja nie znam pinu. 

- Zbliżeniowo tylko do 50 złotych, a tu potrzebne są dwie stówy.

- Trudno, dziękuję... chyba się pouczę trochę.

- Byłbym szczęśliwy gdybym miał dom, to byłoby szczęście całkowite – następny w kolejce umięśniony czterdziestolatek wyłożył na ladę banknotów plik.

- Szczęścia materialne poszły bardzo w górę, rozumie pan kryzys i nie składam na nie zamówień, bo to długi proces, a tu trzeba wyłożyć gotówkę. Może pan spróbuje na innym rogu, bo u mnie pan go nie otrzyma. Specjalizuję się w szczęściach niematerialnych. Prowadzę skromny biznesik – powiedziała pani z okienka

Pan odszedł niezadowolony, z nieszczęśliwym wyrazem twarzy. Wsiadł do najnowszego BMW i z piskiem opon odjechał, i trach...wow.. .Wjechał w tył białej, lśniącej limuzyny. Zatrzymał się ruch. Pan był cały i Pani, która wysiadła z uszkodzonego przez niego samochodu też była całkiem zdrowa. Do tego piękna. Podeszli do siebie (wiadomo wstrząśnięci całym zajściem) i prawie równocześnie powiedzieli – ależ szczęście. Z taką jednak zmienną myślał, że pani myślała, że to szczęście, że się nic nie stało. Pan, że to szczęście poznać tak piękną kobietę i pal licho okoliczności, i że innego szczęścia aktualnie pragnął.

Ale zostawmy ich. Kolejka przed budką dalej stoi.

- Szczęścia w miłości proszę choć parę deko, bo myślę, że wtedy już będę miała wszystko – poprosiła elegancka szatynka – dołożę coś na górkę jeśli da pani gwarancję, że sprawdzi się 100 procentowo.

- A nie jest pani szczęśliwa? Pani taka ładna, młoda jeszcze i chyba powodzi się pani nienajgorzej? - dopytywała pani z okienka szukając w spisie odpowiedniego szczęścia.

- Jak już mi to szczęście pani poda, to chciałabym jeszcze małego uzupełnienia w formie takiej by przybyło mi przyjaciół, bo coś ostatnio ci przy mnie obecni się ode mnie odsunęli. Ale to następnym razem, bo teraz nie mam tego w swoich finansowych planach. Po prostu mnie nie stać. Będę szczęśliwa dopiero jak to wszystko już będę miała – dodała jeszcze, odpowiadając na pytanie – choć właściwie jeszcze solidny remont domu, uszczęśliwiłby mnie w pełni – dodała zastanawiając się nieco.

- To w końcu jakiego szczęścia pani brakuje, kiedy będzie pani zadowolona? Pani się ogarnie, tu kolejka się już tworzy. - zniecierpliwiła się z budki pani.

- To ja się jeszcze zastanowię, proszę mi dać minutę – odsunęła się na bok

- Dla mnie szczęście to przyszłość, skończę już studia i będę cenionym prawnikiem. Zmieni się sytuacja i ludzie, i to szczęście będzie... można jakoś przybliżyć je, albo sprzedać jakieś zamienne - długaśny dwudziestoparolatek, modnie wygolony po bokach, z pełnym workiem książek i papierów był wyraźnie poirytowany, gdy usłyszał, że mało kto pragnie szczęścia przyszłości. Wiadomo społeczeństwo nam się zestarzało i raczej wolałoby szczęście z serii: powrót do przeszłości, dlatego pani go nie zamawia, bo ma na nie mały popyt.

I tak mogłyby wyglądać te rozmowy  pomiędzy panią z budki, sprzedającej szczęście a jej klientami.

Szukamy szczęścia. Dla każdego oznacza one zupełnie coś innego. Jesteśmy pewni, że jeśli spełnią się nasze pragnienia to wtedy będziemy dopiero szczęśliwi... jak skończymy studia, zdobędziemy intratną pracę, zakochamy się z wzajemnością, zbudujemy dom, ale... ale to jeszcze nie wszystko... musi być basen i lepszy samochód, a w tym wszystkim, my... oczywiście czarujący. Bez łysiny panowie, a panie znające wygląd cellulitu jedynie z tekstów w kolorowych czasopism, gdzie reklamowane są kremy przeciw powstawaniu owej pomarańczowej skórki.

I nie jesteśmy  szczęśliwi, bo cały czas myślimy o tym czego nie mamy. Nie koncentrując się zupełnie na tym co mamy, co mamy w obecnej chwili. W tej chwili, która już nie powtórzy się (kiedyś może się okazać, że to ona była właśnie tą najszczęśliwszą). Wiem, że... dokładnie tu i teraz już -  jesteśmy szczęśliwi. To nie ludzie, świat, zdarzenia i czynniki materialne czynią nas szczęśliwymi lub nieszczęśliwymi. To my sami, którzy źle o sobie myślimy. 

Mamy prawo dążyć do wszystkiego i wykorzystywać swoją energię na to co chcemy, ale dążąc do lepszego (według naszego subiektywnego odczuwania) nie możemy tracić i doceniać obecnej chwili. Ta chwila też jest Twoim obecnym szczęściem, tylko musisz na nią odpowiednio spojrzeć. Do wszystkiego można zmierzać, wprowadzać zmiany.  Twoje pragnienia, nerwowość, frustracje, kompleksy, brak poczucia bezpieczeństwa, niedocenianie swojej wartości, przywiązania, dążenie do złotego medalu zapominając, że ważne też są zdobyte punkty, brak akceptacji siebie, nietolerancja, brak wiary w siebie, nierealistyczne oczekiwania, lęki... to wszystko powoduje napięcie. A później przychodzi zgorzknienie. 

Do zgorzkniałych ludzi nikt nie przyjdzie na kawę, nie wypije z niezadowolonym smutasem wina, nie obdarzy uśmiechem, ze strachu, że zostanie źle zrozumiany.  Wtedy człowiek taki zostaje sam i z pewnością nie będzie dla niego to szczęście, za którym przez całe życie gnał.

A właściwie to czymże jest to szczęście?

Wczoraj nadłamał mi się ząb (kara za nocne wyjadanie z lodówki). Mój dentysta nadbudował go (na szczęście). Patrząc w lusterko stwierdziłam: ależ panie doktorze on jest krótszy niż ten z drugiej strony - łypnęłam na niego złowrogo

- Ależ nie pani Dorotko, to ten z prawej strony, za długi jest. A w ogóle, to fart, że nie poszedł cały  w... no pani wie.

Jakie szczęście, że mam ząb, optymistycznego dentystę i Was, do których dzisiaj piszę.

Wszyscy jesteśmy ze sobą powiązani. My i istniejący wokół nas ludzie wpływają na siebie wzajemnie, bez nas i ich, bylibyśmy zupełnie inni... starajmy się byśmy wpływali na siebie optymistycznie.., bo to potęguje właśnie odczuwanie szczęścia.