Rozmowa... dwóch pań... o niczym.

• Wiesz, że my dwie razem mamy 120 lat ?
• I co z tego?
• ... zamawiamy 2 lampki wina ...
• ... dalej nie rozumiem... jeszcze się nie napiłaś, a już gadasz od rzeczy...
• Gdyby założyć, że wiek przy stoliku, żeby go obsłużyć przez kelnerkę nie może być w sumie niższy niż 120 lat, i w założeniu, że każdy musi być dorosły, to musiałoby tu siedzieć 6 osób po 20 lat, albo... hmm... musiałybyśmy na jeden raz zamówić 6 lampek wina.
• Wyjątkowo nudzisz... masz jakąś obsesję wieku, o coś z tym winem chodzi?
• Właśnie, nie o wiek mi chodzi... po prostu dla sześciu osób wyszłoby więcej wina na jedną kolejkę, a przez to drożej.
• Ale weselej by może było?
• ...nie sądzę... więcej osób, to więcej możliwości pokłócenia, kto w rezultacie płaci za rachunek... Tak sobie myślę, że lepiej jest jak jest.
• ... masz rację, dzisiaj ty płacisz... to już ustalone.
• Kto to ustalił, przecież to ty mnie zaprosiłaś, to płacisz.
• Zaprosiłam cię na kawę, nie wino.
• O czym my tu właściwie gadamy?
• ... o tym jak porażkę przekuć w sukces... 😊
• ... że niby ten nasz wiek to porażka jest? A sukces gdzie widzisz?
• ... że mniejszy rachunek zapłacimy, albo w najgorszym razie taki sam, ale przy większej ilości wypitego wina...
• Wiesz, ty już lepiej nie pij więcej, bo niby wesoło, a gorzko jakoś brzmisz i jakieś pokręcone wygłaszasz teorie.
• Tak się zastanawiam, bo piszę tego bloga i już nie wiem o czym, tyle bym chciała, a w głowie pustka...
• Napisz jak żyć, przeżyłaś tyle.
• A co, ja jestem premier, by odpowiadać na takie pytania?
• No, ale gdyby ktoś ci zadał pytanie... Stara Kobieto jak żyć? To co byś odpowiedziała? Przecież nie zignorowałabyś pytającego, obojętnie ktokolwiek byłby to.
• Powiedziałabym..., że....że...
• No dalej... świetnie ci idzie...
• Rozkręcam się, tamten premier nie wiedział, dzisiaj pani premier też nie daje odpowiedzi, a ja mam tak strzelać bez zastanowienia...
• Zastanów się... poproszę jeszcze dwie lampki wina – Ewa zwróciła się do kelnerki mrugając do mnie porozumiewawczo... podzielimy się rachunkiem.
• ... w jakiej proporcji ? - szybko wpadłam jej w słowo, uśmiechając się chytrze.
• ... nie uciekaj od odpowiedzi (zbaczając z tematu), nie czekaj na natchnienie, zacznij to ono samo znajdzie ciebie.
• Okey... nie ma recepty na życie, nie ma metody, przepisu, który by można zastosować, żeby dojść do zrozumienia jak w tym świecie pełnym chaosu, nieładu, którzy stworzyli właśnie ludzie, żyć. Ci ludzie, którzy żyli niedawno i bardzo dawno jeszcze przed tymi i my teraz właśnie. Nie można się nauczyć właściwego postępowania, bo dla każdego czymś innym są odpowiednie zachowania. Świat ten, który nas otacza jest zbiorem kawałków, fragmentów, cząstek i wszystko to jeszcze podzielone na religie, grupy społeczne, ekonomiczne, odrębne wrażliwości, to wszystko w środowisku przemocy, wojen, terroryzmu, rywalizacji,brutalności, nienawiści, chciwości, zakłamania, zawiści, braku empatii, hipokryzji i można wymieniać by długo. I co jak mi idzie?
• Piętrzysz problemy. Za chwilę zaczniesz zastanawiać się jak je rozwiązać, a przecież nie o to chodzi... skup się na tym, co ty możesz, co zrobiłaś, że przeżyłaś i jak dalej sobie radzisz?
• Na przykład... oddzielam problemy od niedogodności, staram się jak najszybciej naprawiać błędy, kiedy je popełniam(?)
• Już lepiej, ale to takie drobiazgi wymieniasz... coś konkretnego mi daj.
• Życie to strumień zdarzeń, a w zdarzeniach wielość rożnorodna kropelek, to są te drobiazgi, które tworzą cały strumień. Moc jest w tym całym zbiorze. Nie umyjesz się w jednej kropelce, nie wykąpiesz w dwóch. Nie uda ci się przeżyć życia nie należąc do świata, odgradzając się od ludzi. Jesteś częścią tego ludzkiego nieładu i tu masz rację nie można traktować życia jak problemu.
• Ciągle jednak mówisz o życiu jak o zamęcie, jakimś brzydactwu i nieogarnionym złu... i to nie jest problem?
• Nie słuchasz mnie. Lepiej nie pij wina już i skup się. Mówię o tym jak wygląda świat rzeczywisty, który znamy z mediów, bo przecież każdy z siedmiu miliardów ludzi na świeci odbiera go inaczej i inaczej ten świat doświadcza jego. Każdy musi się w tym odnaleźć, mieć swój własny stosunek do tego co dzieje się. Jeśli każde indywidualne odbieranie dotyczących nas spraw będzie zgodne, harmonijne wprost z tym co myślimy, czujemy i jak oddziałujemy taką postawą na innych, to życie będzie przyjemnością. Gdzieś, kiedyś przeczytałam, że życie w 10 procentach składa się z tego, co nam się przydarza, a 90 z naszych reakcji, na to co się zdarzyło.
• Skomplikowane to jakoś... podaj jakiś przykład
• Są na ten przykład rzeczy, które należy zrobić, takie które trzeba zrobić lepiej, albo takie, których nie trzeba robić wcale. Jak będziesz wiedziała, które są które... nie tylko zaoszczędzisz czas (czas to pieniądz), ale i weselej ci będzie.
• A'propos pieniędzy... już chyba wypiłyśmy po lampce, za każdą z tych sześciu osób, gdyby tu w sumie były, gdybyśmy były młodsze, pamiętasz początek rozmowy?
• Jeszcze tak...to jeszcze po kolejce. Zawsze trzymam w portfelu zaskórniaka w razie nagłego wydatku na lekarstwo, zepsute coś tam...
• ... i wino ze mną?
• Właśnie to miałam powiedzieć.
• Zawsze tak mówisz wprost. To dobrze, należy rzeczy i sprawy nazywać właściwie i nie mylić wędkarza z rybakiem, i pistoletu z rewolwerem.
• Wow...widzisz, dołożyłaś następną kropelkę.
• Raczej zrobiłam duży łyk.
• Mówiłam o kropelce składającej się na strumień życia...
• A ja zastąpiłabym kropelki łykami, będzie szybciej... zamawiamy jeszcze?
• Żyje się raz, ale trzymając zasad i niekoniecznie szybko... od dwudziestu lat przestało mi się śpieszyć, i to jest przyjemne.
• Mam zasadę aby nie przerywać sobie przyjemności...
• Dlatego lubisz długo spać?
• Wszystko wydaje się lepsze, gdy człowiek się wyśpi... Widzisz te młode dziewczyny przy stoliku w rogu, patrzą na nas ironicznie i z góry.
• Nie przejmuj się, one patrzą ze swojej młodej perspektywy zapominając, że kiedyś zajmą nasz stolik i dzisiejszy dzień się na nich wtedy odbije. To pewne jest. Nigdy nie ignorowałam starszych ludzi i do każdego odnosiłam się z szacunkiem. I to dziś do mnie wraca.
• Mhmm...właśnie widzę. Podejdź do nich i powiedz im to......
• Co, że brak im dojrzałości, a ty się wściekasz, bo to na nie patrzą ci kolesie vis-a-vis, a ty im zasłaniasz obraz i...
  Przestań, lepiej podziel się ze mną tym co wiesz, a ja o tym napiszę post.
• Co z tego dzielenia będę miała?
• To sposób na osiągnięcie nieśmiertelności. No dodaj jeszcze jakąś swoją cząstkę do odpowiedzi na pytanie... jak żyć?
• Nie wydaję wszystkich pieniędzy co do grosza, nie wierzę we wszystko co inni mówią, płacę na czas rachunki, a jak nie mam to wysyłam wyjaśniającego maila.
• Zdarzyło ci się tak?
• Nie, ale tak bym zrobiła gdyby to mnie dotyczyło. Wydaje mi się to uprzejme i słuszne.
• Nie sądzę, żeby na przykład takiej elektrowni zależało na twojej uprzejmości... raczej kasa się dla nich tylko liczy...
• Tam też pracują ludzie.
• Tam rządzi system (on nie ma serca), ludzie go tylko obsługują i na niego powołują, jeszcze dokładają procedury.
• Nie szkodzi, bycie sobą i wyznaczanie swoich reguł to jest też sposób na życie. Dawanie ludziom więcej niż się spodziewają, zauważanie ich, to dawanie im poczucia wartości.
• Tak, a to radosne uczucie jest kiedy dajesz komuś odczuć, że ważny jest dla ciebie. Wtedy on tym samym odwdzięczy się i łatwiej jest. Od kiedy poczęstowałam listonosza zupą, bo żal mi się go zrobiło... na dworze ziąb (on z czerwonym smarkającym nosem) i poznałam jego historię, to nie muszę już po każdą przesyłkę biegać na pocztę... nawet tą gabarytową przynosi mi do drzwi. I znowu łatwiej żyć.
• Normalnie skorumpowałaś listonosza... 😉
• Ty nie pij już więcej... zaprzyjaźniłam się, to wspaniale.
• A latem będziesz częstować go lodami, bo gorąco będzie?... 😉
• hahaha... to miły facet... teraz pracuje w innym rejonie, ale wciąż mamy ze sobą kontakt... nawet mi półki zamontował na ścianie...
• Zmienił rejon, to znowu biegasz po przesyłki na pocztę... 😆
• Nie, powiedział o mnie swojemu następcy i tak dobra relacja się przedłuża... życzliwość jest zaraźliwa. Życzliwość daje spokój i wewnętrzną siłę. Naprawdę się opłaca. To też fragmencik scalający moje życie.
• Masz rację, to też kawałek życia. Twojego. Tak je ułożyłaś, żeby każdy był twoją siostrą lub bratem.
• Przyjmuję do wiadomości, że niezależnie od tego ile razy miałam rację, kiedyś nie będę jej miała.
• Właśnie nie miałaś.
• Co?
• Od początku byłaś przekonana, że nie wiesz o czym pisać post i nie znasz odpowiedzi na pytanie - jak żyć... a przecież trochę o nim porozmawiałyśmy... i masz już post.
• ...tak myślisz? To może jeszcze bym dodała, że trzeba (i warto) w życiu podejmować ryzyko dla miłości i sukcesu.
• Daj spokój już. Zaraz zaczniesz rozprawiać drobiazgowo na temat sukcesu, a tu trzeba kończyć już spotkanie. To w jakim nominale masz tego zaskórniaka w portfelu?
• Wiesz co, olśniło mnie... wiem jak żyć, a raczej jak dotrzeć do prawdy co czynić by łatwiej żyć!
• Trzeba już płacić i iść, ale jestem w dobrym humorze, więc jeszcze po jednym winku i mów.
• To proste... trzeba obserwować... jak płynie rzeka i jakie musi pokonać przeszkody by do morza ujść; jak kręci się koło i raz jego część jest w górze, raz w dole; jak wieje wiatr i zbiera burzę; jak kwitnie pomidor i z zielonego w czerwoność przechodzi, i spada na ziemię; jak jedziemy samochodem i wydaje nam się, że samochód nie da rady pokonać wzniesień, a im bliżej podjeżdżamy tym droga się wyrównuje, i pokonujemy ją bez trudu..
• To proste, trzeba uczyć się, wyciągać wnioski........... i portfel. Przyjemności kosztują... 😉

•