Jestem za stara, żeby się bać... (o strachu słów kilka)

Mam szczęście, że dzisiaj 50 lat to jeszcze młodość, a od sześćdziesięciu to jeszcze daleko do starości, więc nie ma się czego się bać. Łatwo się czegoś ciągle obawiać, usiąść w kącie i płakać. O wiele trudniej zdobyć się na wysiłek i żyć. Dużo czasu tracimy na obawy, że boląca często głowa to początek naszego końca, a list polecony to z pewnością jakiś kolejny dramat... zainwestowane pieniądze przepadną, a starość (?) - starość jest długa. Tak do mnie powiedziała moja przyjaciółka. To było przed laty. Elżbieta, wykształcona dobrze prawniczka z własną kancelarią, zatrudniała wielu ludzi. To była bardzo elegancka kobieta z niezwykłym poczuciem humoru, za co bardzo ją ceniłam, wychowywała samotnie dwoje dzieci i zawsze one były na pierwszym planie. Przyjaciółka często spotykała się ze mną i niemal za każdym razem prosiła, żebym pożyczyła jej torebkę, a to czerwoną, a to granatową albo jeszcze inną, bo sama miała jedną... czarną. Chętnie jej pożyczałam. Nie miałam z tym żadnego problemu, ale kiedyś zapytałam: nie gniewaj się Elżbietko (nie znosiła nazywania jej Elą), ale przecież zarabiasz mnóstwo pieniędzy, nie możesz sobie kupić torebki? Jednej, albo dwóch, ta twoja czarna ma już chyba z 10 lat? Nie to, żebym ci nie chciała pożyczyć, ale fajnie mieć swoją torebkę.

- Nie rozumiesz, starość jest długa, muszę oszczędzać, boję się, że (tu nastąpił wywód długi) – odpowiedziała Elżbieta (a była ode mnie pięć lat młodsza, wtedy miała 45) i boję się po prostu – powtórzyła jeszcze raz. Spojrzałam się na nią zdumiona.

- Dziękuję ci bardzo, ja właśnie skończyłam 50, to powinnam się jeszcze bardziej bać. Ale czego konkretnie mam się bać? - zapytałam
- Starości i wszystkiego co się z tym wiąże, niedołężności na przykład i dzieci trzeba zabezpieczyć... (znowu wywód długi) – odparła Elżbieta
- A ciebie jak rodzice zabezpieczyli, o ile wiem, to wszystko co masz zawdzięczasz tylko jednej osobie... sobie, a co do lęków o zdrowie, do przyjścia starości, to stanowczo za szybko i za daleko posuwasz się w tym strachu. Tracisz czas na obawy przed sytuacjami, które w rezultacie gdy do nich dojdzie okażą się o wiele mniej groźne niż teraz zakładasz. Ciesz się życiem dopóki trwa i jesteś jeszcze taka młoda, bo ty młoda, i piękna jesteś. I koniecznie zrób sobie trochę radości i kup torebkę. - tak jej wówczas powiedziałam. Pamiętam to spotkanie dokładnie.
- Kupię sobie w przyszłym tygodniu, a dzisiaj pożyczysz mi tą brązową, pasowałaby mi do tego beżowego kostiumu, mam jutro ważne spotkanie. - uśmiechając się porozumiewawczo odpowiedziała Elżbieta.
- Nie ma problemu, weź, ale pamiętaj co mi obiecałaś – wręczyłam Elżbiecie torebkę. To był ostatni raz kiedy ją widziałam. Tydzień później zadzwonił do mnie jej 20-letni syn i zawiadomił, że mama jechała autem i... i za dwa dni jest pogrzeb. Dzieci Elżbiety do dzisiaj prowadzają się po sądach kłócąc się o schedę po niej.

Elżbieta nie potrafiła uwolnić się od różnych lęków, w tym od tego przed starością. Zabrnęła tak daleko w tym strachu, że w swych działaniach paradoksalnie zapomniała o sobie. Zdawała sobie sprawę (to była mądra kobieta), że swoimi lękami tylko pogarsza jakość swojego życia. W istocie jednak dopuściła do sytuacji gdy trudno jej było wypłynąć na powierzchnię tych jej obaw wszelakich. I cóż, serce jej pękło, w samochodzie kiedy jechała do pracy.

To jej odejście było jak grom z jasnego nieba. Tak jest z nieszczęściami, przeważnie uderzają niespodziewanie, właśnie jak grom. I od tego czasu już nie tylko wiedziałam, ale byłam i jestem jak najbardziej pewna, że nie mogę trwonić czasu na strach, choć powodów miałabym kilka, żeby się bać (i to ważne, na serio problemy). Ale na strach zawsze będzie czas, gdy nastąpi jakaś życiowa katastrofa. Dopóki jej jeszcze nie ma, trzeba wykorzystać wszystkie czasu możliwości na czerpanie z niego, w spokojności serca i rozumu.

Jestem za stara, żeby się bać... nauczyłam się, że nie można tracić czasu na banie się czegoś nieokreślonego, co ma być, na coś na co nie mamy osobistego wpływu. Człowiek wiele może znieść i gdy spotykają go jakieś nagłe problemy wydaje się nierozwiązywalne, to wtedy może zawalczyć o swoje, ale pod warunkiem, że ma w sobie energię. Ale tą może mieć tylko wtedy jeśli wcześniej nie stracił jej daremnie na strach. Strach nie daje dobrych owoców, prowadzi do nieporozumień między ludźmi, kłótni, wojen, agresywnych zachowań. I co najważniejsze... strach hamuje nasz rozwój, powoduje, że rezygnujemy z tego, co naprawdę chcemy robić, zabija ambicje i radość z oczekiwania na dobre chwile. Strach zasklepia nas w bezpiecznych wspomnieniach i nie pozwala cieszyć się teraźniejszą chwilą, bo w myślach już mamy zatrutą strachem myśl, że wydarzy się coś niedobrego. Tak nie można żyć. Ja to wiem. Trzeba cieszyć się z tego co się ma. Strach nie pozwolił Elżbiecie cieszyć się i smakować życia, i zabił ją.