''Cokolwiek dostajesz, przyjmuj to z radością'' Kriszna

Kiedy rozpadł się mój drugi związek (nie wchodząc w szczegóły), który po śmierci mojego pierwszego męża wydawał mi się (nie wydawał się, byłam przekonana na 100%) tym najpiękniejszym darem od losu, to miałam ochotę... och, to nie były zbyt miłe (delikatnie sprawę ujmując) uczucia. Gniew, złość, żal, gorycz, rozpacz. Strach patrzeć w lustro, bo w nim obraz nie niebieskookiej blondynki z ujmującym uśmiechem i wariackimi w oczach chochlikami... tylko jędza z morderczym, od płaczu krwistym (przez popękane żyłki) spojrzeniu. Do tego to uczucie straconego czasu i żądza, żeby go... i tu litania długa z jak najbardziej wymyślnymi karami, torturami... brr... strach pomyśleć jaką mam horrorystyczną wyobraźnię.

To nie wynikało z prostej nienawiści, to bardziej skomplikowane. Nienawiść jest mi obca, to raczej rozczarowanie, którego nijak cofnąć się da. I ta bezsilność... to uczucie zupełnie nierozwijające. Ale... choć trochę czasu minęło... pomyślałam... jestem tu i teraz. Jeszcze raz spojrzałam w lustro. Teraz ja z kolei nie mogę zawieść... przede wszystkim siebie, a co za tym idzie, tych którym na mnie zależy. Nie byłabym sobą gdybym nie pomyślała w sposób następujący:

było przestępstwo (tak postrzegam, to co od tego małżeństwa otrzymałam), musi być i kara. Co może być największą karą dla byłego partnera?... informacja dla niego – jestem szczęśliwa bez Ciebie, i z każdym dniem jeszcze szczęśliwsza jestem.

I do tego list wdzięcznościowy.

• Dziękuję losowi, że Cię poznałam. Choć nasze małżeństwo rozpadło się, wiele nauczyło mnie, np., że złożone do modlitwy ręce mogą być niekoniecznie w dobrej sprawie.
• Jestem Ci wdzięczna za wszystkie próby naprawienia tego związku choć podyktowane były tylko Twoim interesem, ściśle materialnym.
• Dziękuję Ci za to, że byłeś pracowity choć tylko w celu zaspokojenia swoich wydatków.
• Dziękuję Ci za to, że nie mamy wspólnych dzieci, bo nie muszą one cierpieć z powodu braku ojca.
• Jestem Ci wdzięczna, że gdy spuchła mi twarz od bólu zęba, to zawiozłeś mnie na pogotowie, byłeś przy mnie i pocieszałeś.
• Dziękuję Ci za wspólne, cudowne chwile, bo i takie przecież były.
• Dziękuję z wdzięcznością ogromną, że choć nie umiesz odróżnić pożądania od miłości, dałeś mi kilka momentów, kiedy czułam się jak doskonałość.
• Jestem Ci wdzięczna, że jesteś absolutnym egoistą i nie walczysz o mnie tylko o swoje materialne dobro, bo to wyzwoliło we mnie spokój i czuję się wolna. Tak wolna jak nigdy przedtem nie byłam.
• To dzięki Tobie zrozumiałam, że seks jest jak jedzenie dobrego obiadu... musi być nastrój, przystawki, zupa, drugie danie, wino, a między wszystkim rozmowa, czułe spojrzenia... i to jest elegancki obiad. U Ciebie to było pałaszowanie wszystkiego naraz jak w najkrótszym czasie... to nie symbolizuje dobrego kochanka. Cieszę się, że nie jesteś już ze mną i kąpię się dla kogoś, kto odróżnia zapachy i potrafi delektować smakiem wina, a nie wypijać jednym haustem.
• Wdzięczna Ci jestem, bo dzięki Tobie doceniłam wszystko, co straciłam kochając Ciebie i to dzięki Tobie rozwinęło się we mnie uczucie bezmiernej wdzięczności do wszystkiego co mnie otacza.
• A na koniec dziękuję Tobie, że Ciebie koło mnie już nie ma i nie muszę zastanawiać nad Twoją małostkowością i udawać kogoś, kim nie jestem, dla osiągnięcia jakiś chwilowych sukcesów.
• Jestem szczęśliwa i spokojna, nie ma we mnie żadnych negatywnych emocji.
• Przykro i żal mi się zrobiło gdy przypadkowo zobaczyłam Cię w mieście. A Ty taki wysoki, postawny mężczyzna pochylony, z ramionami skulonymi dobijałeś się do jakiś drzwi. Czuło się od Ciebie smutek, rezygnację, niezadowolenie, a w tym waleniu w drzwi była dzika agresja... to żałosny widok. Nie odczułam satysfakcji. Nawet chciałam podejść... i spytać co u Ciebie... może zaproponować kawę... w końcu ja o niczym złym już nie pamiętam... .
  Ale to by Cię tylko wkurzyło. Przypomniałam sobie jak to miałeś za złe ludziom, którzy mieli lepszy samochód od Ciebie, albo w jakimś interesie im się nie zwykle powiodło... nie lubiłeś u innych szczęścia. A sam nie doceniałeś tej wielości, którą miałeś, a przede wszystkim szansy, którą ponownie dał Ci los, po wszystkich porażkach jakich doświadczyłeś. Dlatego przeszłam obok i nie zatrzymałam się. Jestem wdzięczna sobie, że tak uczyniłam.
• Jestem Ci wdzięczna, że byłeś w moim życiu, bo ono dzięki temu zrobiło ze mnie, ze zjadaczki chleba... konesera życia. Paradoksalnie... dzięki Tobie stałam się lepszą osobą i dlatego dziękuję Ci za wszystkie okoliczności, których doświadczyłam będąc z Tobą.
• Gdybyś Ty potrafił być wdzięczny życiu za zwykłe sprawy: słoneczny poranek, a nawet deszczowy, bo ziemi i to, i to potrzebne jest, gdybyś umiał okazać wdzięczność za jedzenie, i radość, że masz rodzinę, i uśmiech Cię wita... gdybyś z wdzięcznością przyjmował rady itd... to w innym punkcie życia byłbyś. Ty nie widziałeś w niczym powodu do radości, ale to już Twoja wyłączna wina. Ona leży tylko po Twojej stronie.

Wdzięczna jestem, że dotrwałyście do końca mojego wywodu, którego zamiarem było przekonanie Was, że jak powiedział Mahomet "... tylko wdzięczność za otrzymaną obfitość, jest najpewniejszą gwarancją dalszej jej obfitości".

Laozi, że świat będzie należał do nas, jeśli będziemy cieszyć się tym co mamy.

Nawet genialny Einstein ciągle dziękował tym, którzy żyli przed nim i odsłonili wiele tajemnic świata.

Dodam jeszcze, że pozbycie się negatywnych uczuć, a odnalezienie w sprawie lub w człowieku jakiejś najmniejszej, najcieńszej złota nitki może dać wiele przyjemności i uwalnia nasz rozum, i serce od wyniszczających wspomnień pod tymże wszakże warunkiem. Nikt nie jest do końca zły, ani dobry też nie jest wyłącznie.

Ja sama o sobie mogę powiedzieć, że aniołem to ja nie byłam i nie jestem z pewnością stuprocentowym, ale jestem wdzięczna mojej mamie i tacie, że długo i konsekwentnie próbowali, żebym znalazła się na świecie. Jestem wdzięczna ogromnie mojemu pierwszemu mężowi za to, że wiele mnie nauczył i pokazał (dłużej z nim byłam niż sama ze sobą... jak on podrywał dziewczyny, to ja jeszcze pod sercem mamy, bezpiecznie się gnieździłam) i mojej babci, że przekazała mi tyle i takiej jakości mądrości, że one do dzisiaj wzorcowe są. Dziękuję i jestem wdzięczna tylu osobom... nawet jednemu Krzyśkowi, który paskudnie oszukał mnie w interesach, ale to ja teraz swobodnie cieszę się życiem, a on musi z tym przekrętem spać. Jeździ sobie na nartach w Szwajcarskich Alpach, ja na szmacie po panelach w domu, ale ja jestem szczęśliwa, a on samotny... konkubina (okropne słowo, lepiej brzmi partnerka) go rzuciła, bo nie mogła znieść jego lewoskrętów.

Dziękuję, dziękuję, wdzięczna jestem tym wszystkim, którzy mnie czytają, oglądają i dopingują do tego. I tak mogłabym jeszcze dłużej, bo ta lista nie ma końca, ale kończy się już dzień, a tu jeszcze... i lista równie długa... . Jutro będzie nowy dzień i znowu będzie za co być wdzięcznym:-)

P.S. Jestem wdzięczna jeszcze za to, że nie runęłam z tej góry podczas fotografowania... moja fotografka runęła, cała była w błocie. Było mnóstwo śmiechu. Radość, bo plamy z błota ze spodni nie zeszły i to doskonały powód do pozbycia się już wcześniej nielubianych spodni (zresztą już stare były i podniszczone) 😊