Powody, dla których warto jest żyć... jeden podstawowy (uwaga spoiler)... TY.

..., więc dlaczego po prostu tego nie robisz (nie żyjesz, tylko się zastanawiasz), zaczynasz dzień od narzekania, od ubolewania, że znowu musisz wstać, że jeszcze ciemno, że pada deszcz (choć o tej porze roku lepszy byłby śnieg), że dopiero 6.20, a sąsiad już wwierca się wiertarką w mur i w umysł Twój, który jeszcze śpi, choć szczoteczka z pastą jest już między zębami (tak sobie gadam, w swojej potarganej głowie). O właśnie... wizyta u dentysty... przypomina mi się, gdy ból zęba usuwa z głowy terkot wiertarki, a przypomina, że to nic w porównaniu z leżeniem z otwartymi ustami na leżance u stomatologa.  Ale nic nie trwa wiecznie, więc chwila tego przemyślenia też przemija i zaczyna się codzienna rutyna. Radio gra już od piątej. Właśnie po skocznej, rozbudzającej piosence w ucho wpada mi optymistyczny głos spikera, że dzisiaj dzień o 20 minut dłuższy i środa, to prawie jak piątek, bo gorsza połowa, za kilkanaście godzin upłynie, i za chwilę będzie piątek. Piątek... wiadomo brzmi optymistycznie. Grunt to optymistyczne nastawienie dające pozytywną perspektywę. A perspektywa, to kwestia wyboru (sama siebie przekonuję). Przy takich maślanych rozmyślaniach moja babcia już dawno utarłaby z kremówki prawdziwe masło, albo wyrobiła do wyrośnięcia drożdżowe ciasto, które pięknie by rosło. U mnie tego (i niejednego też przedtem poranka) jedynie co rosło (no co?... nikt nie jest idealny), to niechętne spojrzenie na wstający aktualnie dzień.

I co? I co ja? Zdążyłam się ledwo ubrać, pomalować lewe oko (prawego nie zaczęłam, bo gwizdnął na mnie czajnik, a z nim nie ma żartów... przedostatniego czajnika głos zignorowałam i jego "zapach" obudził sąsiada) i mieć poważny problem z doborem kolorystycznym szalika, i ...

• A może inną, bardziej stonowaną torebkę? - tak bezwiednie i mało ambitnie rozmyślając stanęłam przed lustrem w przedpokoju, podciągając talię sukienki pod brodę, aby zapiąć zamek sukienki, który wszyty jest z tyłu.

Wyglądałam komicznie, żeby nie dodać "tragi"przed komicznie (tylko ze względu na łaskawość wobec siebie samej, bo czasem warto być, dla siebie wyrozumiałą). I właśnie w tym momencie i już w tym, kiedy umieściłam talię sukienki w mojej (umownej w rzeczywistości bardziej) talii i odbiciu lustra zauważyłam, że dekolt tejże sukienki (niebieskiej) jest nieregularnie czerwony (bynajmniej nie z powodu lamówki, fantazyjnie przyszytej), lecz czerwony od szminki, która z moich ust przeniosła się na brzeg sukienki... w tym momencie zrozumiałam, że..., że ja (mimo wszystko) siebie lubię (choć bywam wkurzająca). I lubię te, i inne poranki bez względu na jakieś drętwienia dłoni, łamanie w lędźwiach, ból zęba, pomarszczoną skórę, wiadomości (najczęściej dramatyczne dochodzące ze wszystkich stron (o smokach politycznych i smogach wtryniających się do płuc przez zwykłe oddychanie, i rozchylanie ust w uśmiechu).

Skoro lubię, jeśli LUBIĘ, to dostateczny powód, żeby żyć. Muszę łyknąć trochę magnezu,

paracetamolu czy innego ibupromu, złuszczyć skórę różanym żelem, wklepać krem, zaakceptować swój ząb, jaki jest (na szczęście jest) i odciąć od swego ucha wiadomości zastępując je płytą z muzyką, albo jeszcze raz obejrzeć reportaż Martyny Wojciechowskiej z Bhutanu – miejsca szczęśliwych ludzi, gdzie nie liczy się wzrost PKB, tylko wskaźnik szczęśliwości każdego pojedynczego i w całości ludka.

Mój znajomy (niejaki pan Edward i tu po wyrażeniu"bardzo" następuje... po pięćdziesiątce, wykształcony, zamożny, z młodszą, kolejną żoną, przedsiębiorca, właściciel, czego sobie można zamarzyć (ciągle bardzo...) gdy się ze mną spotyka  (i tu ... nie bardzo często, ale dla mnie wystarczająco) zawsze powtarza, że (tu cytuję) teraz już tylko będzie gorzej.

I tu zawsze zadaję (sobie, nie jemu, bo jestem dobrze wychowana (?)) pytanie – skoro taką pewność ma, to po co mu ta kolejna chata, nowsza wersja nowszej wersji, limitowanej samochodu i w ogóle, po co mu ta góra pieniędzy, jeśli ta górna, prawa trójka od ostatniego (z nim, ponad trzy miesiące) widzenia jest ciągle (może nawet jeszcze bardziej, jak na moje oko) ukruszona?

• Jak ktoś upadnie, to może się tylko podnieść, a pan Edziu przecież nawet nie upadł. Raz tylko nogę złamał jak był na nartach (oczywiście w Alpach, a nie w jakiś zwykłych Tatrach), ale w konsekwencji skończył swój urlop w najlepszej prywatnej klinice i tam poznał swoją następną, bardzo młodszą żonę (ortopedę, w sumie szkoda, że nie stomatologa...to a'propos zęba). Poprostu farciarz i szczęściarz. Złamał nogę, ale dostał zupełnie nową(żadną rozwódkę, ani wdowę) żonę i jeszcze połowę jej konta.To czego on taki nieukontentowany?

Te rozważania zajęły mi czas, a moje w nim ruchy (mimo myślenia) sprawiły, że zmieniła się moja przestrzeń z mieszkania na przystanek autobusowy, na który dzielnie dobrnęłam. Na chwilę tylko utknęłam w pryzmie nieusuniętego brudnego śniegu (jak utknęłam w swoim porannym zamyśleniu) i wsiadłam do wypchanego autobusu (też zatrzymał się na chwilę), żeby inni ludzie, a wśród nich ja mogłam do niego wsiąść, i jechać. I tak trzymać.

Przed nami wiele przystanków, ale ważne, żeby jechać. Wytrzymać tłok, chybotanie, nie zawsze wygodne siedzenie (nawet brak oparcia i wsparcia), ale trwać. Życie jest tego warte.