Telewizorku Kochany... list

Na początku było mi smutno. Odkąd pamiętam, byłeś w świadomym życiu mym. "Kobra" oglądana przez dziurkę od klucza, to było coś. Dwie kulki na rękach przywdzianych w rękawiczki mówiące regularnie "Dobranoc", to jeszcze do dziś mi się śni. Potem zmieniany byłeś Telewizorku, na nowszy model, gdy dorosła już byłam i sama na Ciebie zarobiłam. A Ty co? W zamian za to zabierałeś mi czas i "Złotopolscy" mieszali mi w głowie, o sukcesie marzyłam zamiast realizować się, to w "Modzie na sukces" durzyłam. Potem "M jak Miłość" z życia wyparło miłość prawdziwą, bo odcinek minął i już siły nie było na seks. "Fakty" i "Wydarzenia", "Wiadomości" przysłoniły prawdziwe wartości. Wszystko podane "Na ławie przy kawi"e i "Szkło Kontaktowe" zabierały mi czas na własne poznawanie i rozpatrywanie spraw. Aż przyszedł ten moment, który wydawał się zły, że Cię straciłam (nie z własnej winy, ale wolałam być niż Ciebie mieć) i nie było już ani na szafce, ani na ścianie wiszącego Cię ... okienka (tak zwanego) na świat.

Przedtem gdy mieszkałeś ze mną, zaraz jak się budziłam, czy do domu wracałam, to tylko przyciskałam guziczek zielony w pilocie i wszystko mi mówiłeś. Słuchałam czy chciałam, czy nie chciałam i w poniedziałek, i w środę jakąś zimową, i czerwcową też. Ulegałam ci. Ile o mało co nie spaliłam garnków przysiadając z brzegu na kanapie, bo Ty swoim głosem zwabiałeś mnie... lepiej nie przypominać tych chwil. Rozpraszałeś mnie choć daleko Ci do seksownego, inteligentnego faceta. A jednak udawało Ci się pozbawić mnie aktywności. Zmuszałeś mnie do bierności i do zdobywania swoich własnych doświadczeń. Jeszcze do tego winny jesteś morderstwa mojej kreatywności i tego, że narzucałeś mi swoje poglądy, i wybory. A ja? Ja cóż? Przykrywałam swoje sprawy, problemy wirtualną rzeczywistością.

A teraz? Teraz Ciebie już nie ma. I ja wreszcie sobą jestem bez Twojego natarczywego, srebrzystoniebieskiego światła.

Mam laptopika koloru wiśni... otwieram go tylko wtedy, gdy chcę coś konkretnego zobaczyć, lub usłyszeć, bo ciekawi mnie świat. Twoje miejsce zastąpiły książki, które wciąż w mym życiu były, ale Ty wypierałeś je (łatwiejszy w obsłudze, tylko klik i pani goła lub polityk łysy wyznaczał mój czas). Teraz jest inaczej. Przypomina mi się przysłowie "Nie ma tego złego, co na dobre się nie obraca" czy jakoś tak. Twoja strata zmieniła życie moje na TAK bez telewizora. Wiem, że powiesz, że nie musiałam Cię ciągle włączać. Nie miałam pistoletu przystawionego do głowy by czynić tak, wybierać tylko dobre, interesujące mnie programy. To prawda, ale żeby dokonywać wyboru, trzeba wybór ten mieć. Ty mi go nie zapewniłeś. Dla mnie jesteś stracony (i nawet za darmo, nie wezmę Cię... zresztą nie mam dla Ciebie miejsca).

Pozdrawiam serdecznie i dziękuję (mimo wszystko) za razem spędzony czas.

Stara Kobieta... i nowa ja.