Tekst napisany pod wpływem...

Irytujące jest to, że człowiek się starzeje, że zaczyna nie domagać, że prędzej zrozumieją go dzieci niż znajomi w średnim jeszcze wieku. Przestaje się mówić o przystojnym jeszcze panie Mieciu, który skądinąd jest bardzo wykształcony i obyty w świecie... ale to się już nie liczy, on jest starszy człowiek. Uległ wypadkowi nie mężczyzna Mieczysław Jakiśtam, tylko starszy człowiek. Starszy to znaczy poukładany, na pewno schorowany, niesprawny dostatecznie i przede wszystkim nudny. Jego obowiązkiem jest pomagać babci, czyli jego żonie, przy wnukach. Jak się śpi z babcią, a w pokoju obok śpi wnuk, albo wnuczka, bo młodzi wyszli do klubu, to czy wypada, by dziadek z babcią...nie, to się tym młodszym w głowie nie mieści, że dziadek mógłby babcię inaczej niż czekoladkami (w sensie zjedzenia) pieścić, a ona jemu dogadzała jedynie pieczoną karkówką i Raphacholinem.

Pan Mieczysław jeszcze by żony, nie babci w łóżku chciał, ale przeszłości, w której szaleńczo siebie pragnęli już... już nie ma jej, o przyszłości w tej sferze też już marzyć nie ma co (zresztą w innych też), tkwienie w tym punkcie styczności między tym, co było już i nie wróci, a tym co już nie nastąpi ,czyli teraźniejszości, też nie napawa otuchą. Nie ma czasu już odpowiedniego choć namiętność ciągle w tym orzeczonym starszym człowieku płonie. On to dusi w sobie by nie wydać się śmiesznym, by nie wyszedł na obleśnego starucha.

On teraz inne ma prawa. Ma prawo być na usługi i myśleć jak młodzi chcą, a namiętności, ciekawości to już nie dla niego. Trochę pożył, doświadczył i wystarczy tego dobrego. Jak jeszcze nie czuje, że jego pragnienia są dawno nieodwracalną bzdurą, to młoda rzeczywistość z drugiego pokoju i ta, która jest w klubie, mu właśnie dyktuje: skończył się twój czas. Teraz masz inny odpowiedzialny etap (etat?) jesteś starszym panem i nie wolno ci łamać zasad... w tym wieku piernikalnym rzec delikatnie ujmując, wolno ci robić to co ogólnie przyjęte jest... czyli: wnuki, krzyżówki, ewentualnie uprawa ogródka i to nie tego sąsiadki, na którą zerkasz ukradkiem... chodzić po cięższe sprawunki (których babcia nie wydoli)... sadzić kwiatki w ziemi, napisać testament, zabezpieczyć jeszcze prawnuki i nie marudzić przy stole. Co niedziela z babcią (znaczy żoną) do kościoła. Potem szybko do domu, bo dzieci, i ich dzieci przyjdą na obiadek, a jak oni trochę popiją i zrobi się dość duszna atmosfera, to starszy pan obowiązkowo wyjść musi z dzieciakami do parku (jeśli bardziej dorośli są to sami wyjdą trzasnąwszy drzwiami), żeby babcia w tym czasie rodzinkę pogodziła.

Nieważne co czuje, co wie pan Mieczysław, starszym panem jest i nie wolno mu skarżyć się, bo najważniejsza jedność w rodzinie jest i jego starcze podskakiwanie tylko może dla niego skończyć się źle. Jak mu nie pasuje, to może na jeszcze większą starość zostać sam i nikt mu nawet herbaty nie poda. To groźba realna jest, więc niech nie dyskutuje, na swoje dyskusje miał w XX wieku czas, teraz jest XXI wiek i nie wypada, żeby pan z peselem zaczynającym się na 5,4, nie daj Boże na 3 miał jakieś nienaturalne dla wieku fanaberie.

Ten tekst napisałam pod wpływem przeczytanej książki Philipha Rotha ''Everyman"

Powieść o przeciętnym mężczyźnie, którego życie paradoksalnie zaczynamy poznawać (już na pierwszych stronach książki) w dniu jego pogrzebu.

Niby normalne życie dziecięce, młodzieńcze, potem dojrzałe i stopniowo nieuchronnie przechodzące w starość, aż do ostatniego końca, nie zapowiadającego nic nowego... tylko nicość.

Książka o przemijaniu, o jego pojmowaniu, o żalu, zmaganiu z chorobą, o ambicjach, o niegodzeniu się ze starością, o błądzeniu, o krzywdzeniu innych, o lęku przed przyszłością, która nagle nieproszona przyszła i nie była wymarzona. Główny bohater zdaje sobie sprawę z upływającego czasu, jest inteligentny, ale chce tym więcej od życia nim mniej mu jego zostaje. Coś naprawia, coś innego spłyca, ale jest niepokorny i żądny wszystkiego, przede wszystkim kobiet i wokół nich, z nimi, obok jego życie się przeplata w barwach przez niego malowanych obrazów. A może innych?

Co ma wspólnego starszy pan Mieczysław z bohaterem książki? Adeptem akademii sztuk pięknych, pracownikiem reklamy, mężem, trzykrotnym rozwodnikiem, ojcem dwóch synów i córki... mężczyzną, kiedyś sprężystym pływakiem budzącym pragnienia kobiet, a później niewidzialnym starszym panem, wołającym, że jest, ciągle jest... Tylko nikt tego wołania nie słyszał.

Żeby odpowiedzieć na tak zadane pytanie trzeba przeczytać tą bardzo intymną, trudną bardzo przejmującą swą bezpośredniością książką.

Przeczytanie tej pozycji wydobyło ze mnie jeszcze więcej pokory niż przedtem we mnie jej było. I nim przeniosę się "w krainę nigdzie" jak pisze Philip Roth uwalniając od istnienia, to jeszcze pobronię, jak tylko mogę... starsze panie i starszych panów przed dyskryminowaniem ze względu na wiek, bo choć mają dłuższy staż wiekowy, to nie przestają mieć duszy. A dusza? Wiadomo... do życia się rwie.

A teraz kieliszek wina i znowu będę pod wpływem.