Nie boję się starości... refleksja porządkowa.

Czego się tu bać, jak stara jesteś i wszystko zmierza ku temu, że gorzej tylko będzie i nie złość się, bo to prawda jest – odpowiedziałam sama sobie. Nie wiem skąd wzięła mi się ta myśl, ale chyba z tego, że robiąc porządki świąteczne w szafie jednej, drugiej i trzeciej, w pewnej książce przeczytałam, że badania i analizy jednego z ważniejszych instytutów na świecie wykazują, że wiek, nie ma związku ze stopniem zadowolenia z życia. I stwierdziłam, że to prawdziwa teza jest. Bo np. ja...

Jestem starsza (tego określenia zdecydowanie nie lubię, wolę stara kobieta, bo starsza tyle znaczy dla mnie co nijaka, a ja nijaka stanowczo nie jestem...przynajmniej nie chcę być taka - nijaka) i muszę tryb swojego życia dostosować do swojego wieku... ale czy ja wiem, że naprawdę tak jest do końca? Przyjmijmy, że tak... ale jestem mimo to bardzo zadowolona z gościny i szansy jaką ktoś mi dał, że jestem na tej ziemi, a niektórzy nie dostąpili, ani nie dostąpią tego zaszczytu. Bo być na ziemi, powołanym do życia człowiekiem, to szczęście i zaszczyt jest. Jestem z wieloma osobami zaprzyjaźniona, a kiedy ktoś mnie zagadnie, albo ja sama z gadką wyrwę się, to tylko sama radość z dzielenia się obserwacjami, spostrzeżeniami i historiami... jest. Mimo, że zmartwień nie ubywa, a nowe wciąż są, to czas inaczej upływa, bo coraz mniej muszę (choć wbrew pozorom coraz więcej chcę) i nie przejmuję się, że muszę, i choć nie wypada, to ja mam to gdzieś, bo wszystko jeszcze mogę, a nic nie muszę. No kto? No kto, odważy zmusić się mnie, gdy ja już nie boję się, już tak, gdy miałam 20 lat. Wszystko było przede mną i uczyć musiałam się nieznanego, i nieodgadnionego. Teraz jest inaczej... wiem (choć ciągle mało, o wiele za mało).

Mam stały rozkład obowiązków, codziennie wstaję o tej samej porze bez względu na zmieniony czas i rozkoszuję się życiem, dopóki ono trwa i mam do od rana do rana zapełniony czas. Nigdy się nie nudzę, nawet jak jestem sama i koło mnie nie ma nikogo. Umiem rozmawiać ze sobą i wytknąć też sobie... bez ogródek...a mam co.... .

Nie użalam nad swoim wiekiem, tylko poduszka moja wie, że czasem mi wstyd iż zdarzało się, że byłam nierozsądna (aby opisać te przypadki... och, nie mam aż tyle wolnego czasu) i niepotrzebnie na coś roztrwoniłam go (znaczy czas, najdroższy podarunek od Boga). Staram się zawsze mieć dobry nastrój, bo to jedyne czym szczerze i bez kosztów mogę obdarować każdego, nawet przed chwilą spotkanego nieznajomego. Kiedy ludzie, w różnych okolicznościach pytają mi się o wiek, to odpowiedź jest dość trudna. Bo inaczej czuję, inaczej wyglądam, inaczej jest rzeczywiście, inaczej chciałabym, żeby było (znaczy - bardziej wspak), ale czy tak czy owak... cieszę się, że żyję i możliwości ciągle życia mam. Uśmiechu... to wiem na procent 100 nie zabraknie mi aż do ostatnich chwil, bo ja nie lubię smutku. Zresztą, gdzie jest powiedziane i nakazane, że w ostatniej chwili należy naburmuszoną być. Po tym wywodzie przychodzi myśl, że śmierć jako ewentualność starości... znacznie gorsza jest, więc należy rzeczywistość przyjmować jaką jest i... śmiać się.