Absolutnie zabraniam Ci, pogrążać się w rozpaczy. (Adela, Arleta, Antonina)

Adela była niespokojna od samego rana. Miała niespokojne sny. Dzisiaj miała wolny dzień. Nie lubiła ich. Wtedy zamiast zajmować się pracą, rozwiązywać bieżące problemy, to myślała. Niestety tęskniła. Tęskniła za Arletą, córką, którą ostatni raz widziała w maju zeszłego roku. Arletę obchodziły tylko pieniądze i to, żeby Adela była na każdy jej gwizd. A ona? Ona się z tym nie zgadzała, chciała żyć swoim życiem i nie pozwalała, żeby córka ją w żadnym zakresie indoktrynowała. To podzieliło je. Co nie przeszkadzało, żeby w zakresie spraw materialnych wciąż ulegała Arlecie. Dobrze było tylko wtedy jak Adela dawała... pieniądze, kolejne pralki, lodówki, meble, dywany, lampy, kupowała łóżeczka i zabawki dla rodzących się w szybkim tempie kolejnych wnuków.

Arleta nie skończyła żadnej szkoły ponad podstawową, a mimo to ciągle rywalizowała z matką, która pięła się w karierze zawodowej i trzeba przyznać, że nieźle jej to szło. Ta rywalizacja była śmieszna i niepotrzebna. Dzieliło je wszystko wykształcenie, umiejętności zawodowe, a przede wszystkim 22 lata różnicy wiekowej. Arleta chciała być jak mama, ale do tego musiałaby się uczyć, a nie chciała, pracować, a jak bez wykształcenia i doświadczenia. Do tego Adela miała poczucie humoru i otwartość do ludzi taką, że z każdym się dogadywała. Nigdy nie przyszło jej do głowy by przy kimś się wywyższać ze względu na stanowisko, status majątkowy czy z innego powodu. Karina miała charakter roszczeniowy... wychodziła z założenia, że jej się wszystko należy. I wszystko miała. Adela i Zenon niczego jej nie skąpili. Przychodziły kolejne święta i inne okazje i bez nich też, ona już doprawdy wszystko miała, ale ciągle było jej źle. Adela wręcz się jej podlizywała. Arleta i tak to lekceważyła. Po swojemu żyła.

Wbrew mężowi, który ją przed tym krokiem ostrzegał, Adela zatrudniła córkę u siebie we firmie. To był błąd. Zaczęły się problemy. Arleta nie zachowywała się jak pracownik tylko dyrektor. Nie dość, że podważała autorytet matki u pracowników, to jeszcze nic nie robiła. Adela to znosiła, mało tego podżerowała kredyt Arleta, żeby ta mogła urządzić się po swojemu.

Ta nigdy go nie spłaciła, choć kolejny raz dostała pieniądze na jego spłatę. To historia długa. Szkoda na nią czasu.

Potem potoczyło się źle, we firmie nie było pieniędzy na wypłatę dla pracowników, ale wszystko by się poukładało, gdyby.... Córka złożyła pozew do sądu na matkę, że nie dostała wynagrodzenia. To przykre było, ale Adela kolejny raz przebaczyła.

Gdy we firmie pojawił się potencjalny wspólnik, który chciał w znaną i do tej pory dobrze prosperującą firmę, włożyć swój kapitał, żeby dalej działać, to co zrobiła Arleta... ośmieszyła, upokorzyła swą matkę i zażądała na wstępie pieniędzy, bo inaczej... to groziła... nie skończy się na jednym sądzie.

Sprawa została załatwiona, powiedzmy polubownie, Arleta pieniądze dostała, ale miała się z firmy wynosić. Związała się z ludźmi spod nienajjaśniejszej gwiazdy, żeby firmę, którą prowadziła Adela przejąć.

Adela była przerażona i załamana. Mąż... a nie mówiłem... to tylko powiedział jej.

A Arleta miała już 20 lat i nic nie robiła, tylko roszczenia wciąż miała. I nie przyjmowała, że postępuje źle.

Adela wybaczała, siebie obwiniała, że pracując zbyt mało czasu córce poświęcała, a oddarowując ją nieustannie i ulegając nawet szaleńczym zachciankom wcale nie czyniła jej dobrze. Czuła, że zaczyna bać się jej. Ze strachu dalej jej ulegała. Nie miała odwagi powiedzieć NIE.

To była jej ukochana córeczka, której tak bardzo chciała, ale chciała też, żeby do czegoś w życiu doszła własnymi rękami, a nie tylko czerpiąc z pracy i majątku matki.

I tak mijały lata. Umarł Zenon, który jedyny ją wspierał i przed córką ostrzegał.

Później od jego sióstr się dowiedziała, że choć bardzo córkę swą kochał, to skarżył się, że charakter ma zły i on nie wie jak do niej dotrzeć.

I następne lata przechodziły... Arleta ciągle z matki czerpała, a ta szczęśliwa była, że może dawać jej. Wnukami się nie zajmowała, bo inne plany na życie miała, nie miała jeszcze 50 lat. W końcu też swoje dziecko miała... drugą córkę urodziła i jej poświęcić się musiała, gdyż była teraz bez Zenona, sama.

To bardzo Arlecie się nie podobało, a jeszcze bardziej to, że Adela przestała być na każdy jej gwizd i do tego ciągle mimo trudności życiowych świetnie wyglądała, i śmiała się. Śmiechu matki Arleta nie znosiła. Do tego Adela założyła firmę, która doskonale prosperowała. To nie cieszyło Arlety, która rodziła kolejne dzieci, na które pracował jej starszy o 9 lat mąż. Jemu też wszystko za złe miała i do tego cierpiała, że matce nienajgorzej się powodzi.

• Ty to zawsze spadasz na cztery łapy – wysyczała jej kiedyś z nieskrywaną zawiścią.

A jej, jej ciągle mało było. Tłukła męża, wyrzucała z domu, oszukiwała, szukała gdzie indziej szczęścia. Młodszej, malutkiej siostrze zabierała pieniążki, które Adela jej dawała. Ze skarbonki nożem przez szparę wyjmowała, a o ich wspólnej mamie opowiadała małej dziewczynce, że prostytutką jest. 6-latkę wówczas, gdy u niej przez krótki czas przebywała, do prac domowych wykorzystywała i zastraszała, że do matki nie wróci jak... i tu następną historię opowiedzieć by trzeba, ale na to nie teraz czas. Jedno trzeba jej tylko oddać należy , że zajmowała się dobrze swoimi dziećmi, które bardzo kochała. Wszystkie swoje niezrealizowane aspiracje z nich na siłę wyciągała. I to już dyskusyjne jest, czy to dobrze, ale nie o tym teraz...

Pewnego dnia Arleta wyszła z domu, do sklepu z akcesoriami budowlanymi, po kołki rozporowe i ... i odeszła od męża. Zakochała się w sprzedawcy owych kołków.

Dzieciom zakomunikowała, że odtąd będą mieli nowego tatusia i nową siostrzyczkę, albo braciszka. I ot, prawo miała postąpić jak chciała. I nie o ocenę jej w tym zakresie, teraz chodzi.

Adela się z tym nie zgadzała, szanowała Witka swojego zięcia, który zresztą jej pracownikiem był.

Tego Arleta nie mogła jej wybaczyć, chciała, żeby matka zerwała wszystkie kontakty z ludźmi, których Adela też dobrze znała i szanowała. Nie chciała źle mówić o zięciu, ani jego matce, z którą była zaprzyjaźniona, a już tym bardziej zrywać przyjaznych stosunków. I tu wyrósł jeszcze wyższy mur nienawiści Arlety do matki.

Przed nowym partnerem opowiedziała, że Adela w życiu nie zrobiła nic dobrego i żadnych dokonań nie miała. Czerpała satysfakcję z opowiadania o niej piekielnych wręcz historii. Zabroniła kontaktów z wnukami. Była nieprzejednana w tłamszeniu Adeli.

Jednak Adeli trudno tak żyć. Smutno i przykro jej jest.

W dniu urodzin wysłała jej życzenia, w których napisała, że pamięta i życzy jej wszystkiego najlepszego. I ma pamiętać, że z upływem czasu ciało nie liczy się, tylko wnętrze.

Nic to nie dało... cisza głucha.

Młodsza córka ostrzegała ją... nie dzwoń... nie narzucaj się... znowu będziesz cierpieć... ona nienawidzi cię... życzy ci źle... ma kompleksy... nic w życiu nie osiągnęła... swoimi niepowodzeniami obarcza cię... proszę cię.

Adela nie posłuchała... zbliżały się święta... zadzwoniła, powiedziała jej, że nie powinny tak żyć, że życie zbyt krótkie jest by kłócić się, że odkreślmy to wszystko grubą kreską i zacznijmy wszystko od nowa. Nie potrzebuję nic od ciebie. Potrzebuję byś przestała żyć w swej nienawiści. Chciała jeszcze powiedzieć: Nie musimy się nawet zobaczyć. Chcę tylko usłyszeć, że nie ziejesz do mnie niezrozumiałą nienawiścią, przecież nic ci nie zrobiłam... raczej robiłam za dużo. Nie wychowuj dzieci w nienawiści do mnie, bo to obróci się kiedyś przeciwko tobie. Zrozum, nie będziesz ciągle młoda. Skończy się 500 plus, do pracy będziesz musiała pójść i co, co powiesz dzieciom, co zrobiłaś w swoim życiu mamo, gdy będą starsze i zapytają. Miej w sobie trochę pokory i skruchy, ja ją mam.. .Lepiej Karino być, niż mieć i nie okłamywać się. Nie uzurpuję sobie praw do mądrości i moralności wybitnej, ale wysłuchaj mnie... Nie bądź obojętna.

Nie powiedziała tego, nie zdążyła ... spadł na nią plwocin stek: że żyje jej się lepiej odkąd Adeli nie widzi i nie chce jej znać, i widzieć nigdy, że jest...... (słowa nie do powtórzenia) Nie ma mowy o widzeniu wnuków, już wiedzą, że jesteś kobietą złą, wszystko co najgorsze to ty i nigdy więcej nie dzwoń do mnie.

Trzasnęła słuchawka. Adela oniemiała. Wyciągnęła rękę. Próbowała..., ale Arleta jej szansy nie dała. Czuła się upokorzona, upodlona, zgnębiona. Bolało ją całe ciało i w tym bólu czuła się strasznie sama i zagubiona. Teraz jest bardzo ważna... siedząc w domu od państwa i z alimentów dostaje, nie pracując dostaje na czwórkę dzieci ok. 5 tys., do tego zarobki nowego partnera, to po co jej teraz matka, od której nie wyciągnie nic, bo zamożna nie jest już. I jeszcze to - z pewnością ciągle jest roześmiana, i robi co w życiu sama chce, a to kłuje najbardziej ją.

Adela siedziała w fotelu i rozpaczliwie płakała, w środku była cała w kawałkach.

Mijała już druga godzina, kiedy rozpacz ją rozdzierała i pytanie, co zrobiła nie tak, chciała tylko, żeby Arleta choć trochę serca jej okazała. Ona wszystkim co Arleta źle uczyniła obarczyła ją, nie widząc własnych win. Była skołowana i bezbronna.

Antosia wróciła ze szkoły i zastała Adelę spłakaną w fotelu. Wiedziała od razu, że mama jej nie posłuchała. Widziała jej cierpienie i już nawet nie miała siły być na nią zła.

• Mamuś, zapomnij – to do niej wróci, a ty jesteś wspaniała i proszę nie zamartwiaj się, ona wie jaka jesteś i teraz się pewnie cieszy, że cię doprowadziła do płaczu. Ma swoją złośliwą satysfakcję, że teraz czujesz się jak zbity pies. Jej o to chodzi byś się załamała, to twoja córka, ale życzy ci źle. Proszę zapomnij, zrób to dla mnie to, bo ja kocham cię, a Arletą gardzę, choć to moja siostra.
• Masz rację, nie poddam się rozpaczy, bo ona na to liczy, choć nigdy nie zrozumiem tej sytuacji... chciałam dobrze.- wyszeptała Adela. Dlaczego jest taka?- myślała tuląc głowę do poduszki. - co zrobiłam źle. Nie tak ją wychowywałam. Antosiu, śpisz już? - Adela wstała i weszła do pokoju córki
• Nie mamuś, czytam jeszcze, stało się coś ? - córka podniosła się z łóżka.
• Myślisz, że jestem złą kobietą i powinnam zmienić coś? - zapytała Adela ze spuszczoną głową.
• Jesteś dobra i ty to wiesz, ale masz rację, powinnaś zmienić coś zmienić... przede wszystkim swoje myślenie. Zapomnij o Arlecie, ona jest dorosła, ma swoje życie i postanowiła, że nie ma cię w nim i to jej strata. Uwierz mi. A teraz idź połóż się mamuś i myśl, ilu masz wokół siebie cudnych ludzi i na nich wesprzyj się i na nich się skup. I absolutnie zabraniam ci, pogrążać się w rozpaczy.
  
  
  Potem późnym wieczorem zadzwonił dziwny telefon, zaczynał się na 89 ... ... ... odezwał się męski nieznany głos.
  Nigdy przedtem takich telefonów Adela nie miała...
  Rozłączyła się. Wrzuciła numer do spamów.