DEPRESJA

Alina ma ją od lat mniej więcej pięciu. Ukrywa ją tyleż samo lat. Czasem udaje jej się to bardziej, czasem mniej. Jej bliscy o jej chorobie nie wiedzą, nawet nie podejrzewają. Alina zawsze dobry humor ma, a jak nie ma siły w tym oszukiwaniu to zamyka się po prostu i nie widzi jej nikt. To się nazywa, że grypę ma. A ona w życiu nawet kataru nie miała. Czosnek, cebula, biały ser, czasem wysokoprocentowy trunek i jedzenie jak to się modnie mówi... zbilansowane... to znaczy w jej przypadku, że wszystko jej smakuje i wszystko je oprócz zupy z krwi kaczej zwanej czerniną. Żaden wirus, ani bakteria jej nie zaskoczy, nawet komar nie ukąsi. Jak była mała to tak była przez te bestie pokąsana, że aż spuchła i lekarz wtedy powiedział, że chyba jest zaszczepiona do końca życia i komar nie tknie już jej. I to się sprawdziło, ale na smutki i wynikłe z nich skutki jakoś szczepionki nie dostała. Zresztą Alina, taka żywiołowa, otwarta na ludzi, nie spodziewała się, że ktoś swą postawą może ją struć. I, że to będzie trwało. Nie myślała nigdy przedtem, że cały dzień pracując, uśmiechając się, można tylko marzyć tylko o jednym, żeby zażyć jakiś nasennik i w poduszkę się trzepnąć. Zasnąć by nie czuć bólu fizycznego. Spać i nie wspominać, nie przeżywać, nie wracać myślami, nie lękać następnego dnia, nie oglądać wstecz, nie myśleć o starości, chorobach, śmierci, rozstaniach, o paru draniach, jednej oszustce, wyzyskiwaczach, obłudnikach i kłamcach, hipokrytach w uśmiechach, zawistnikach w pełnymi frazesów ustami, o nieżyczliwych młodych ludziach patrzących na ciebie na wskroś jakbyś niewidzialna była, albo jeszcze z litością, nie wiadomo co gorsze.

SEN

Płyniesz tą łodzią swego życia, niby kierujesz nią sama. Przecież widzisz we śnie, że wiosła są w rękach twoich. Ale co chwila wyrywa ci je ktoś i sam się bierze do wiosłowania. Ty się nie zgadzasz, to łódka jest twoja. Sama chcesz trzymać jej ster. I co z tego, że nie płyniesz w stronę, gdzie inni nie chcieli by płynąć ją.

Bronisz się jak możesz, już dłonie masz zdarte do krwi, już brak ci sił. Wypada z niej babka, ale ona zawsze była po twojej stronie i pomagała ci. Niedługo potem tatko. Och jakże kochała go. Mamy już w łodzi nie ma, zabił ją rak. Strach spowodował, że wypadł z niej syn, potem drugi i córka zmieniła łódź... wolała inny statek. Jakieś maleństwo kwili na dnie przechylającej się łodzi, obok siedzą dwaj mężczyźni w sile wieku... jeden spogląda na drugiego, ale żaden nie chce przytulić dziecka płaczącego. Każdy z nich kieruje się w inną stronę. Jeden wpada w otchłań jeziora, czy rzeki (Alina nie wie, bo to sen) drugi wrócił na statek, którym poprzednio już płynął i los tej łódki nie obchodzi go wcale. Był trzeci mężczyzna co przytuliłby kwilące dziecko, bo odpowiedzialny był... tyle, że wcześniej utonął, bo zwyczajnie chory był i nie miał siły w tej łodzi trzymać steru. Są też inni ludzie w tej łódce... jedni nawet życzliwi, lecz co oni mogą, też mają trudny los; inni obojętni, jeszcze inni ciekawscy, co będzie dalej. Mają twarze sprzedawców z supermarketu, pani doktor co mierzy ciśnienie, dentysty znanego od 14 lat, listonosza, co w zasadzie jest historykiem, pani Grażynka, co sprząta klatki schodowe raz na tydzień, choć przychodzi oglądać je dzień w dzień, pani z warzywniaka co opala się papierosami, bo zimno jej jest, pani z cukierni... o jest teść Aliny i wujek Stefan, co dbał o zasady, ciotka Maryla, co była starą panną, od kiedy Alina ją znała i wyuczony na inżyniera rolnika Ryś, co teraz sprzedaje produkty bankowe, śpiący jak zwykle pan Świergiel od chemii i Topór pan od w-f (tak był nazywany, nazwiska Alina nie pamięta) i jeszcze złośliwy wuj Zdziś, przemiła muzyczka Lidia Popiel i pani Niemiec, co przewrotnie rosyjskiego uczyła. Jest i profesor astronomii Piotr D., co Alina jeszcze w podstawówce siedziała z nim w jednej ławce i obraz piękny trzymany w rękach przez malarza Jana D.

Pełno ludzi, coś krzyczą do Aliny. Niektórzy serdeczni. Inni jacyś oburzeni. Uśmiech i złość. Radość i smutek. Pocałunki, pot, łzy wszystko miesza się. Krzyk, kolorowe baloniki w różnych dziwnych kształtach miotają jej się nad głową. Jeden z nich ma czarne wyłupiaste oczy i ogon czerwony, bardzo zakręcony. Ten zagląda jej w twarz i wydaje się, że śmieje się. Nie to śmieje się wuj Stach, bo wpadł nosem w biust cioci Zosi, a to miłe dla niego było. Za chwilę pełno na czarno ubranych osób, smutnych zgarbionych tłoczą się w jednej, wielkiej jak łódź bez mała cała i w górę wyciągają ręce.

Plącze się wszystko w niby nieodgadniony, straszliwy, przejmujący obraz, lecz skądś znajomy... bardzo znajomy.

PRZEBUDZENIE

Łódź niebezpiecznie przechyla się... Alina puszcza wiosła. Nie chce już w tej łodzi być.

Budzi się zlana potem, poduszka jest mokra, w dłoń, aż do krwi ma wbity swój własny paznokieć.

Zwleka się z łóżka i idzie do drugiego pokoju. Na tapczanie przykryta w pościel, w jasnomalinowe kwiaty leży jakaś osoba. Widać tylko złocistosłoneczny warkocz .

To głowa córki Aliny.

Alina szybko umknęła do łazienki. Obmyła twarz, żeby nie był widać łez. Wklepała krem i uczesała włosy i taka zmieniona wturlała się do łóżka córki, choć ta ma już 17 lat.

• Trzeba wstawać słoneczko, zaraz zjemy śniadanie. Na co masz ochotę, dzisiaj spełniam wszystkie życzenia.- ciepło zaszeptała Alina do ucha przeciągającej się córki, która od razu zaczęła się jej dyskretnie, ale wnikliwie przypatrywać.
• Mamuś, co się dzieje, spałaś dobrze, płakałaś, nie martw się. Damy radę, my zawsze dajemy. Zobaczysz, przyjdzie taki czas, że będziesz szczęśliwie zasypiała, a nie udawała, bo ja wiem, że ty trzymasz się mamo ze względu na mnie i udajesz tak ślicznie, że twarda, i silna jesteś. Tylko dobra nie musisz udawać, bo dobra jesteś. Kiedyś pani w szkole zadała pytanie: czy wy naprawdę kochacie rodziców, czy tylko im tak mówicie?
  Ja sobie to głęboko przemyślałam i wiem, że kocham cię nad życie i wiesz...nigdy, nawet jak czasem zła jestem na ciebie, to nigdy nie pomyślałam, że ty, to krowa jesteś – i tu się perliście roześmiała.

Śmiała się też Alina.

ŻYCIE TOCZY SIĘ DALEJ.