Dwa światy... czyli o siedzących i stojących.

Listopad, wczesne popołudnie, zimno, wilgotno i wietrznie. Wagon tramwajowy przepełniony zmarzniętymi ludźmi odzianymi w ciepłe kurtki, płaszcze i szale. Do tego z torbami, pakunkami, siatami, kuferkami. Miejsca siedzące zajęte w większości przez młodszą część społeczeństwa, płci obojga. W uszach słuchawki, lub przy uchu telefon. Część wpatrzona w mały ekranik telefonu lub incydentalnie w strony książki lub odręcznych notatek.

Ta siedząca mniejszość robi wrażenie innego zupełnie bytu od tego starszego, stojącego. To byt nieobecny w sferze aktualnej komunikacji miejskiej, to byt będący w sferze, ale komunikacji telefonicznej, rozmowie jednej, drugiej, następnej... nakładających się na siebie. To grono wywyższone przez możliwość siedzenia i pokonujące może wysokie góry na stronach czytanej książki, albo osiągające następny poziom w grze na telefonie, może powtarzające prawa fizyki z notatek o bezwładności ciał. Pochłonięte, zajęte, bez kontaktu ze światem. Ci stojący, tak patrząc na nich, w większości mieli już zdecydowanie dość czasu by się nasiedzieć. Tylko te kilkadziesiąt lat wstecz niemożliwe to było, żeby oni (młode kobiety, mężczyźni, dzieci) w tramwaju siedzieli.

• A co? Nie było miejsc siedzących?
• Nie. Po prostu głupio samemu było, żeby siedzieć przy kimś starszym (nawet o te parę  czy dziesięć lat), udawać, że się go nie widzi. Nie siedzieli też mężczyźni, gdy obok kobiety były. Panie z wydatnymi brzuszkami, które zapowiedzią rychłego macierzyństwa były – te siedziały, a nie... uczesany na łyso, z rudawym zarostem chłoptaś po siłowni o czym świadczyła torba treningowa. 

Takie przemyślenia mnie dopadły, gdy stojąc bez trzymanki w zatłoczonym tramwaju obserwowałam jadących nim ludzi, w tym owego napakowanego dryblasa siedzącego obok stojącej, wiotkiej dziewczyny w zaawansowanej ciąży. Stałam w pionie dzięki ściskowi, który paradoksalnie mi pomagał, bo stojący wokół, masą swych ciał mnie przytrzymywali. 

Z zamyślenia wyrwał mnie młody, niski głos.

• Proszę niech pani usiądzie – głos skierowany do bardzo starszej, pochylonej od wieku, ale też wypchanej torby z zakupami, kobiety.

To młody chłopak (siedzący od okna pojazdu), zgarniał rękami z kolan torbę z laptopem i ustępował miejsca kobiecie. Zdenerwował tym bardzo dziewczynę siedzącą z brzegu, bo wyrwał ją z pół snu w jaki zapadła (domniemam, że przez zasłuchanie muzyczne, bo na uszach miała designerskie różowe słuchawki)

• Nie, dziękuję, niech pan siedzi młody człowieku. Jeszcze się pan sporo w życiu nastoi. Niedługo wysiadać będę. - kobieta zaoponowała zmrużywszy oczy i kręcąc negująco głową.

Chłopak z powrotem opadł na siedzenie. Nie nalegał, co uspokoiło poirytowaną wcześniej melomankę. 

Bardzo starsza pani dalej stała i jechała jeszcze co najmniej 5 długich przystanków.