Jesienne marudzenie... o rety!

No to cóż... mamy jesień... w kalendarzu... bo w  życia jesień Stara Kobieta już weszła. 

Nie, co ja kręcę. Jesień właśnie mi się kończy... w przyszłym roku wejdę w zimę.

A to jeszcze trochę się nacieszę.

Kiedyś jesieni nie lubiłam, ale teraz raduję się jak nadchodzi. Lubię jej kolory, dojrzałość i bogactwo w każdym wymiarze. Szkoda tylko, że tak wcześnie ciemności nadchodzą i tylko w sztucznym świetle późniejszą porą dnia można oglądać świat. No i lubię, bo można pozakrywać co się da i poubierać tak, że przeciwnika zmylić się da (przeciwnika znaczy samca, faceta czy jak to się zwie). I tenże musiałby najpierw zdjąć pończoszki, żeby zobaczyć, że ta noga niby zgrabna i powabna, ale z cellulitem od kolan (chociaż kolana nie tknięte jeszcze nadmiarem gromadzącej się wody). Przedziałek między piersiami zakryty jedwabnym szalikiem prowokuje i daje nadzieję, a tam dwie pomarszczone tykwy upięte w zgrabny staniczek. Od spodu w nim push - upy  oszukują wzrok ewentualnego napaleńca, co wzrok już mu z racji wieku nie domaga. Bo taki, co mu domaga to nie spojrzy inaczej niż na zgniłą pyrkę, która nie wiadomo po co się jeszcze po ziemi toczy.

Tą  czy tę? W każdym razie oponkę między wzgórkiem (wiecie jakim) poprzez pępek do początku piersi zakamuflowć można gorsecikiem, albo elastyczną koszulką, którą trzeba wkładać przez nogi, bo przez głowę to można przypadkowo utknąć i tylko nożyczki mogłyby rozwiązać, a raczej rozciąć sprawę, ale jak do nich dotrzeć w takim stanie. 

Jeszcze te ramiona w swoim czasie niewygimnastykowane i przeistoczone w skrzydła falująco-wachlujące. Na to też jest sposób... upychamy je w obcisły długi rękaw, który jest na czasie, bo zimno jest przecież. Albo bluzeczka bez rękawka, a na to żakiecik z podniesionym zalotnie kołnierzykiem, przy okazji osłoni szyję niegdyś łabędzią obecnie zmęczoną unoszeniem ciągłym wysoko głowy co by nie widać było drugiego podbródka i chomiczków po bokach.

Co  tu jeszcze schować... o rękawiczki na dłonie pomarszczone, bo nie używało się tych ochronnych i Ludwikiem zmywało bez zabezpieczenia. Ciąży z tego nie było, ale zmarchy pozostały. Jeszcze żyły jakieś się niebieszczą i wystają. Istna zgroza, co z tego, że paznokcie pomalowane jak krzywo, bo okulary źle dopasowane.

Ten wzrok już 4.5 do czytania i w dal 2.5, ale trudno wymagać jakiejś precyzji przy okularach kupionych razem z gazetą, która nie tyle do czytania co do podłożenia pod koszyk  malowany na kolor nadziei aktualnie była pożądana.

Do tego ten tyłeczek zbyt płaski i mały, że spodnie na udach obciągnięte, na biodrach spadające. Może pośladki wypełnić równiutko pampersami i przytrzymać specjalnymi gatkami z gumkami. I zgrabnie i ciepło by było. Jest to jakiś pomysł, ale gdyby tak nieprzypadkowo zupełnie ta gracja z tyłu by kogoś zmyliła i chciał jej sprężystość uszczypnięciem sprawdzić? Oj, to zwykła wpadka by była.

Ale to marzenia... całkiem nierealne. Ale takie przyprawiane zady zwane turniurami to moda z XIX w. O takich Gabriel de Lautrec mówił, że przewracają w głowach kobietom. Więc pozostanę przy swojej płaskości byleby ta figura dla zwykłej hecy nie zamieniła się z przodu, i z tyłu w zwykłe plecy.

Choć plecy to poważna sprawa... warto je mieć i z lewa i  z prawa, i jeszcze chody mieć dobre czyli wejścia dla uprzywilejowanych, które wszystkie sprawy ułatwiają, przyśpieszają i załatwiają jak ty, a nie procedury, przepisy i inne takie chcą, nie uwzględniając racji twoich, bo one w systemie są. A system, to wiadomo dziś sprawa podstawowa. System dziś rządzi, a ty jesteś tylko trybikiem, numerkiem, bezdusznym karzełkiem, nieważnym zupełnie.

I tak to od jesieni, do ukrywania, znaczy kolorowego ubierania przeszliśmy do bardzo ważnej sprawy. Sprawy załatwiania tego i owego, żeby łatwiej w życiu mieć, a czasem zwyczajnie normalnie mieć. Co trudne jest niesamowicie gdy stosunki musisz, a to z ZUS-em, a to ze Skarbówką, nie daj Boże Sądem mieć. A jak już rozboli noga i do lekarza musisz iść, a ten od lewej jest też właśnie chory, a ciebie złośliwie właśnie lewa boli?

Tak, że plecy warto, i to wszędzie mieć, i stosunki nawet zawierać (choć głupio to brzmi) zwłaszcza wtedy gdy masz już swój wiek. Nie są one tak pełne rozkoszy jak te z młodości, bo to stosunki z systemem, organami (choć okropnie to brzmi, nie tyle płciowymi) co z administracyjnymi na porządku być muszą, a te nie zawsze ( a raczej zawsze na pewno) raczej rozpaczliwe są niż tkliwe.

Ale ja mam takie szczęście choć nie mam odpowiednich pleców i stosunków, że we wszystkich urzędach i ich systemach, dostaję na moje pisma.... bez zbędnego czekania, odmowy... od ręki. 

Ale czasu zmarudziłam, jeszcze ktoś pomyśli, że ja narzekam. A to nieprawda. Codziennie z uśmiechem wstaję, bo szkoda czasu na narzekanie i wiem , że od mojego nastawienia cały dzień będzie zależał. A mi bardzo na każdym zależy, a że czasem pomarudzę... Tak być musi... dla oczyszczenia.

P.S.Spotkałam się dzisiaj z Weroniczką, moją przyjaciółką od lat 27 (jak to dzisiaj ustaliłyśmy), o której przeczytacie następnym razem, bo zaiste to bardzo ciekawa kobieta.... i ludzki człowiek (co śmiesznym się wydaje nazwać kobietę człowiekiem, ale o tym innym razem). Zmieniłam zdanie, przedłużam tę jesień jeszcze o lat pełnoletnich 18. A później zobaczymy co dalej.