Jej portret... prawdziwy, niewymyślony

... Krystyna... kobieta o silnej indywidualności i charakterze. Niesłuchająca nikogo, przywykła stawiać zawsze na swoim bez względu na ocenę innych. Zakochuje się w o wiele starszym mężczyźnie. Mimo sprzeciwu całej rodziny, poślubia go. Mają dzieci... Mimo szczerej miłości, namiętności nieustającej i wręcz niepojętemu porozumieniu, niemalże bez słów, w ich dni wkradają się niezrozumiałe smutki.  Coraz bardziej odzwierciedlająca się w ich relacjach różnica charakterów, być może wynikła z różnicy wieku, która wraz z upływającym czasem staje się jakby bardziej głęboka, jakby bardziej ich rozdzielająca..., oddala ich od siebie. Krystyna ciężko pracuje, żeby zapewnić rodzinie nie tylko zwykłe utrzymanie, ale też dobrobyt.  Mąż jej nie wspiera. Zajmuje się mało istotnymi sprawami, których ona nie podziela. Zajmuje go ponadto jeszcze zazdrość o nią. Ta zazdrość jest niewytłumaczalna gdyż Krystynę absorbują  tylko rzeczy i sprawy  istotne dla rodziny. Angażuje ją praca, która daje im wszystkim utrzymanie, a jej również zadowolenie.  Ona jest ciągle młoda, piękna, zatrzymuje na sobie wzrok innych mężczyzn. Krystyna zdaje się tego nie widzieć, za to jej mąż i owszem. A czego nie widzi to dopowiada sobie, wymyślając jakieś nieistniejące sytuacje. To burzy spokój ich związku. Wkrada się nieufność, która rości sobie prawa do oskarżeń. Ta zazdrość zabija już i tak nadwątlone ich uczucia.  Jest szacunek, nie ma przyjaźni i pożądania. Krystyna czuje się z tym źle, że tak niesłusznie zostaje przez męża odtrącona. Więc gdy na jej drodze pojawia się mężczyzna, który wydaje się, że ją rozumie, o nic nie oskarża, nic nie ma za złe, to ona to łapie. I trzyma tego.  Znowu czuje się jakby to było pierwszy raz, jakby się przedtem nic nie zdarzyło, przedtem nic nie było. Tylko tu i teraz, i ten raz.  Zakochuje się. Traci panowanie nad zmysłami i wolą. Poddaje się temu uczuciu. Teraz przynajmniej wyrzuty męża o zdradę przyjmuje pokornie i spokojnie, bo teraz są one prawdziwe. Teraz na nie zasługuje. Już się nie wścieka, że on jej wymyśla, że ją atakuje. Ona mu spokojnie przytakuje. U niego to nic nie zmienia, myśli po prostu, że taką taktykę obrony przyjęła. A ona po prostu prawdy mu nie odbiera. Przynajmniej wie za co cierpi czasem nawet inwektywy pod swoim adresem odbiera spokojnie. Teraz one jednak jej nie bolą i nie ranią. Wszakże posądzenia są jak najbardziej prawdziwe, rzeczywiste. Jednak rodzina jest dla niej najważniejsza i przypomina sobie często cudowne chwile ze swoim mężem, które pielęgnuje w pamięci wytrwale. I myśli o dzieciach, których narodziny zawsze były dla niej czasem wyjątkowym, kiedy czuła się wyróżniona i najszczęśliwsza pośród szczęśliwych. Myśli często o dobru i z czego wypłynęło, pozwalając skutecznie zapomnieć o złu, którego ślady trwałe ma też na swym ciele. 

Kochanek nie jest jej wierny. Po czasie okazuje się, że niewierny jest nie tylko w miłości. Niewierny jest też innym zasadom. Tym, które dotyczą  pracy i pieniędzy. Krystyna jest pogubiona. Nie ma z kim podzielić się swoimi troskami, a nawet nie bardzo też chce. Topi smutki w alkoholu, ale one są świetnymi pływakami i ciągle wypływają na wierzch, i to ze zdwojoną siłą. Armia trosk, a co za tym idzie smutków jest coraz poważniejsza. Wsparcia znikąd, a jeśli przychodzi to Krystyna jest nieufna i nie słucha. Traci przyjaciół, którzy już nie mają siły, albo po prostu byli przyjaciółmi dopóty, dopóki im to było wygodne. Wszyscy mają do niej pretensje. Ona już gubi się w tym o co. Stara się odbudować to co straciła, nie szukając winnego tylko chętnego do pomocy jej w tym dziele.  Chce wrócić do tego co było, ale śmierć męża udaremnia próbę przerwania kryzysu w małżeństwie. Zostaje sama. Traci majątek i pozycję, na którą tak wiele lat pracowała. Odchodzą od niej dzieci niezadowolone z takiego obrotu sprawy. Winią ją za wszystko, nie przypisując  nic dobrego. Łatwiej godzą się z utratą ojca niż majątku, chociaż wkładu w jego pozyskiwanie nie mieli żadnego. Mieli wszystkiego za dużo i za łatwo im przychodziło, ale to w owym czasie nic ich nie obchodziło. Jak później zresztą też. Najstarszy syn przywłaszczył sobie wszystkie pieniądze po sprzedaży ich wspólnego, wielkiego mieszkania. Tak też stało się z samochodem. Młodszy zajął się złotem i srebrami olbrzymiej wartości. Starsza córka z własnej woli Krystyny dostawała od niej i pieniądze, i kredyty na nią wzięte jak również lodówki, pralki, meble co tylko zapragnęła. O pieniądzach wyjętych ze skarbonki najmłodszej córki, nie byle jakiej wartości nie wspominając. Teraz dzieci Krystyny stać  tylko na  jej ocenianie i roszczenia. Odchodzą do swojego życia. Gdzie popełniła błąd? Nigdy ich nie zostawiła. Teraz one zostawiają ją. Zostaje z najmłodszym dzieckiem. Próbuje wszystkiego od nowa, od początku. Jakby tamtego końca nie było. Jakby niczego nie było. 

Buntuje się przeciwko porażkom i niepowodzeniom, przeciw ludziom, którzy jej nie rozumieją, przeciwko czasowi, który jej nie pomaga. 

Nie szuka jednak winnych.... wie już teraz, że to wszystko co było i  ją spotkało, to był właśnie sens jej życia. Jej był taki właśnie. Każdej kobiety jest inny. Ale to życie jest właśnie.  

Krystyna znowu buduje. Buduje na podwalinach wszystkiego dobrego co ją w życiu spotkało, a spotkało ją wiele dobrego. Bo pamięć do dobrego ma bardzo dobrą i ją to właśnie pielęgnuje.... pamięć tych dobrych chwil. I to ma właśnie sens.

Zaczyna wszystko od początku, w innym miejscu, czasie i z kim innym. Nadzieja jest tylko wciąż ta sama, że będzie jak wtedy ... na samym początku, kiedy pierwszy raz budowała swój dom... oazę bezpieczeństwa.

Udaje jej się odzyskać utraconą pozycję materialną. Staje się pewna. Wprawdzie nie odzyskuje starszych dzieci, ale wie, że mają się dobrze. Są szczęśliwe. A to najważniejsze. 

Teraz czas na jej miłość w tym nowym wymiarze. I ona przychodzi znienacka.

Miłość jest wtedy kiedy wiesz, że bez tej drugiej osoby nie możesz żyć. Drugi mąż Krystyny, jak się okazało, że więcej nie może nic jej zabrać, co znowu miała, bo wszystko już wziął... zrozumiał wtedy, że może bez niej żyć.

Taki sens tego życia Krystyny. 

Krystyna znowu buduje od nowa. Buduje na podwalinach wszystkiego dobrego.........

zaczyna wszystko od początku, w innym miejscu i czasie....Nadzieja jest tylko wciąż ta sama......

Czy czegoś żałuje?

TAK.  Tego, że dając od siebie, nie wymagała nic w zamian. Taka postawa sprawiła, że jej starsze dzieci nie doceniły jej ani jako matki, ani jako człowieka, a jej drugi mąż zabił w niej miłość, którą dla niego miała.  

I czasu, który być może trochę roztrwoniła czekając z lepszego dnia, na lepsze jutro, a tu..

Czy czegoś się nauczyła?

TAK. Pokory, cierpliwości, że nie może się nigdy poddawać tylko iść, ciągle iść do przodu.  Taki sens jest jej życia

TAKI JEST JEJ PORTRET...  prawdziwy i niewymyślony.