Porannik (podomka, szlafrok). Pytanie Starej Kobiety w podomce, o poranku...

Jakie to dziwne i niesamowite. Pojawiamy się na ziemskim globie, jedni z krótszą, drudzy z dłuższą wizytą. Tak naprawdę nie wiadomo dlaczego i po co? Przebiega ona różnie, nie zawsze jest szampan, truskawki i słodki tort. Bywa gorzki smak chleba i wody. Zamiast uśmiechu – cierpienie i zgryzota. Szybko zaczynamy zdawać sobie sprawę, że nawet jak jest bardzo cudownie i pięknie, i wszelkie trudy idzie pokonać, to w tyle głowy, gdzieś tyka pytanie: po co, w jakim celu, jak w końcu i tak trzeba będzie opuścić to grono, z którym jesteśmy. Jaki jest sens? Czemu ma służyć ta gościna ziemska? Jak trudno się gościć z myślą, że trzeba będzie zostawić swoje miejsce przy stole, niedopite Campari z lodem, tuńczyka w sałatce i pożegnać współbiesiadników imprezy, zwanej umownie życiem.

Skąd te myśli o poranku? Zielona herbata z cytryną, twarożek ze szczypiorkiem na chlebku z siedmiu ziaren zbóż, obok w miseczce pachnące morelki, a w planach na dzisiaj... niemyślenie, niepracowanie, ... marzenia, głębokie oddychanie. Nawet nic nie boli. Jedyny ból to myśl o zrobieniu zakupów jedzeniowych, bo jakoś wszystko pokończyło się, co uświadomiłam sobie chcąc wieczorem, poprzedniego dnia zrobić córce budyń. Nie można było wygrzebać dwóch łyżek cukru z paru cukierniczek serwisowych. To skąd to filozoficzne zadumanie i zapytanie? Może wskutek niezapowiedzianego, wczorajszego spotkania z Niną.

Za oknem lipcowe słońce. Trochę zaszło, a dopiero 7 rano. Rozpętał się wiatr, niebo zasnuło ciemnym welonem. Pewnie będzie padać. Myśli nie odchodzą. Natrętne jak mucha, która nie wiadomo skąd się wzięła i bezczelnie rozsiadła na najpiękniejszej z morelek w miseczce. Ustrzeliłam ją, wduszając w owoc . Tym samym pozbyłam się złego i dobrego. Cholerka. Jeszcze szlafroczek ubrudzony sokiem. Będzie jak nic plama. Było się tak mścić na muszce? Mimo chwilowego odpłynięcia w inny stan świadomości związanej z akcją, z muchą (dzięki, że singielką), pytanie o sens życia dalej nie odpływało. Płynęły natomiast i odpływały goniąc jedna za drugą informacje z radia: w sejmie ustawa goni ustawę, będzie świeciło słońce, a na wschodzie deszcz, jakiś drań pobił pana, co był bardzo ustosunkowany, w tym sezonie modny róż, nasi piłkarze nie wygrali, ale i tak wygrali, gwiazda – celebrytka zmieniła sobie twarz, teraz zmienia męża, najlepsza higiena intymna z..., Lewandowski nie boi się ukłucia igłą i oddaje krew, przyjedzie Barack Obama i będzie szczyt, pijany kierowca wjechał w tłum, pani z telewizora co to uczy innych gotować przeszła na dietę i schudła. Słowa, słowa.... PAROLE, parole.... (tu słowa piosenki będące dźwiękiem telefonu). Uporczywa melodyjka z telefonu zakłóca potok wiadomości.

Telefon. Gdzie on jest. Czy ja zawsze muszę go szukać.

Poranek jakich wiele. Dźwięk telefonu też niczym dziwnym. Muszę mu zmienić melodyjkę. Jest.

•  Cześć Dominiczko. Co tam?
• Nina nie przyszła dzisiaj do pracy. Umarła.
• ?????????
  Słuchałam w milczeniu przejętej Dominiki, słyszałam jak przełyka ślinę, krztusi lekko, zaciągając papierosem.
• ????????
•   Niemożliwe – wyjąkałam.
Wczoraj była. Tu. W tym miejscu. Papierosy paliła. Piła wino. Nawet się specjalnie nie żegnała. Powiedziała - pa. Lecę już. Pędzę. Dzięki ...............
SKOŃCZYŁA SIĘ BARDZO MIŁA WIZYTA.
• Rozpętała się burza. - Muszę pozamykać okna
• Będą rozpogodzenia, rozjaśni się, na wschodzie bez zmian – informuje pani z radia...szykuje się kolejna dobra zmiana – na innej fali zapewnia pan redaktor.
  Nie czekam na dalszy ciąg wypowiedzi...zmieniam stację... dziwny jest ten świat – śpiewa Czesław Niemen
  Trzask. Źle domknięte okno uderzyło. Powiew wiatru przewrócił na stole filiżankę z niedopitą herbatą, która zmoczyła serwetki z białymi kwiatkami.
  To serwetki, które wczoraj przyniosła mi Nina.
• Bo ty lubisz takie dodatki, będą świetnie pasować do twojego serwisu do herbaty, który masz po mamie – powiedziała wręczając mi parę paczek ślicznych serwetek jako dodatek do kupionej butelki białego wina, kiedy wpadła do mnie tak sobie. Bez zapowiedzenia, na spontana.
• Niech to będzie rekompensata i dowód wdzięczności, że mogę u ciebie palić – dodała – wyjmując z torebki papierosy łącznie z własną popielniczką.
  Usiadłam bezwiednie przy mokrym stole patrząc w aparat telefonu i przypominając uśmiechnięte oblicze Niny.
  Wczoraj, to była ostatnia wizyta Niny u mnie. Skończyła się też jej 60-letnia wizyta na ziemi.
  Przyszła do mnie po to też, żeby pożyczyć torebkę. Miała więcej pieniędzy ode mnie. Znacznie więcej. Tak się jej w życiu po prostu udało. Oszczędzała, mało kupowała.
• Dlaczego sobie raz nie sprawisz przyjemności i nie kupisz wreszcie coś sobie samej, coś ładnego. Zamiast papierosów – rzuciłam z przekąsem.
• Wiesz Dorotko, starość jest długa, trzeba oszczędzać. To co pożyczysz? Po niedzieli oddam.
• Oczywiście. Nie śpiesz się. Oddasz przy następnej wizycie.

Po co Nina była z wizytą na ziemi? ŻEBY SPRAWIAĆ LUDZIOM PRZYJEMNOŚĆ.