NAMIĘTNOŚĆ (to imię Jego) – zapukała do Joli.

Pukanie – delikatne. Puk, puk.

• Kto tam?
• Namiętność.
• ???
• Otwórz proszę – słychać tajemniczo brzmiący głos
• Skąd się wziąłeś – pyta Jola – Nie mam czasu. Czekam właśnie na gości.
• Będziemy tak rozmawiać prze zamknięte drzwi? – indaguje Namiętność
• Mówiłam już, że robię pierożki – broni się Jola
• Mówiłaś, że czekasz na gości? Ja też jestem gościem.
• To akurat prawda. I do tego bardzo rzadkim – sarkastycznie wzdycha Jola – Pierożki właśnie lepię dla gości, ale ciebie się nie spodziewałam.
• Spodziewałaś, spodziewałaś. I czekałaś. Każdego dnia dajesz temu wyraz. Czekasz. Zdajesz sobie sprawę, że tak działasz żebym przyszedł ja,  albo ktoś inny, z obojętnie, której strony. - Namiętność nie dawał za wygraną. Dzisiaj jestem ja - dodał
• Bo ja wiem? - zastanawia się Jola – Ty?
• Tak. Wiesz to. Masz w sobie żądze namiętności i emanujesz nimi. Nie udawaj. Zdajesz sobie sprawę ze swojego oddziaływania na innych - odpowiada szybko głos zza drzwi.
• Może – powątpiewa Jola – ale to kiedyś. Lata temu miałam w sobie iskrę, teraz to tak nie działa. Opakowanie mi się zużyło. Lata przeszłości są dłuższe niż  te zapowiadane w przyszłości, a teraźniejszość... jaki koń jest, każdy widzi.
• Tak nie jest. Ciągle jest w tobie coś, co mnie pociąga – ciągnął niezrażony Namiętność.
• Teraz kiedy doszłam już do tego jaki mam wiek, a właściwie zdziwił mnie długi stukot lat, to sama ustaliłam  sobie cyferki do powtarzania. Różnią się nieco od tych z dowodu osobistego. Nie mniej nie są one na tyle niskie, żebym skorzystała z możliwości zaproszenia cię - zaczepnie, ze śmiechem odpowiada Jola, dalej stojąc przy zamkniętych drzwiach
• Ale właśnie przyszedłem. Jestem Namiętność. Otwórz. Byłem u ciebie w zeszłym roku.- kontynuuje nieustępliwie Namiętność.
• Chyba cię nie zauważyłam – ironizuje Jola
• Ja pamiętam i nie mogę zapomnieć...
• Gdzie i kiedy ? I gdzie się podziałeś ? - wybucha śmiechem Jola 
• Przypomnij sobie. Loggia na ostatnim piętrze budynku. Stamtąd podziwiałaś piękny widok na miasto, rzekę, w oddali las, a nad nimi niebo rozjaśnione z niebieskości do białości, rozżarzoną kulą słońca. Byłem tam, obok ciebie
• Tak?
• Miałaś obcisłą sukienkę w biało-granatowe kwiatki. Sukienka ściśle opinała twoje uda, kibić i piersi. Stopy wsunięte w białe, horrendalnie wysokie szpilki – dopełniały opalonej równomiernie całości. To wiosna dopiero była, ale słoneczna czego byłaś odbiciem. Szczebiotając radośnie, rozpływałaś się nad urokami oglądanej panoramy miasta.
• A ty ?
• W sportowym ubraniu.
• Tak pamiętam, ale co robiłeś?
• Przytakiwałem ci we wszystkim, ale tylko myślałem jak cię wciągnąć z tego słoneczka do mieszkania i...i zawrzeć w ramionach. Całować w czerwone usta. Koniecznie pozbawić sukienki i dotykać, dotykać...Było bardzo gorąco.
• No tak. Skoro było gorąco, bez sukienki byłoby lżej – śmieje się Jola – Co do ust, po całowaniu przestałyby być czerwone. Używam nietrwałych, tanich szminek.  Pod sukienką miałam gorset. Ledwie oddychać mogłam – kontynuowała dalej
• Gorset? Ciekawe. 
• Ha,ha, ha – zaśmiewa się Jola – faktycznie ciekawe jak byś szybko uciekał, gdybyś zobaczył to co pod gorsetem. Jednakże pod warunkiem, żeby ci wcześniej nie wrócił wzrok i prawidłowe myślenie w trakcie rozpinania go. Wprost proporcjonalnie, albo jeszcze bardziej z każdą rozpinaną haftką zwiększałaby się po twoimi dłońmi ilość tego opalonego ciała. Pod wszakże jeszcze jednym warunkiem, że przedtem nie wyrzuciłabym cię z loggii w dół? Ale odechciało ci się jakoś, przewidziałeś czy pomyślałeś, że energia burzy się w mej duszy, niestety nie w ciele, już?
• Nie. Tylko zadzwonił dzwonek do drzwi.
• Wow. Miałeś szczęście.
• Schowałaś mnie do drugiego pokoju.
• Dlaczego, przecież nie znałam wtedy twego drugiego imienia?
• Nie. Nie dałem po sobie poznać. Spodziewałaś się kogoś kto bez tego nawet, nie powinien mnie widzieć.
• I co?
• Siedziałem zamknięty na brzegu szerokiego łóżka i gapiłem w swoje odbicie , w lustrze szafy.  Gadamy i gadamy.  - otworzysz mi wreszcie , czy mam tak czekać jak w tamtym pokoju -  niecierpliwi się Namiętność
•  W końcu wyszedłeś z niego, jak wyszedł listonosz, bo to listonosz tylko był.
• Tak, jak on poszedł, ja wyszedłem... i z pokoju, i domu. Szybko windą na dół.
• Wygodniej windą niż z loggii w dół napędzany przeze mnie...
• Ty wiesz, powtórzę to jeszcze... działasz tak, że od razu mam fantazje... na twój temat i...
• Teraz wróciłeś, po roku, żeby mi to powiedzieć? Swoją drogą trochę ci zeszło – rzekła lekko skrępowana jego słowami, Jola – po co ty mi o tym wszystkim mówisz i mi tu pukasz?
• Nie mogę się wprost oprzeć, żeby ci o tym powiedzieć, bo tamto przedpołudnie ciągle pamiętam i dlatego pukam do twoich drzwi.
• Myślałam, że nikt i nic (oprócz  siebie, rzecz jasna) nie jest w stanie mnie zaskoczyć i zadziwić.
• Nie udawaj. Ty masz świadomość siebie ciągle mimo upływu czasu, który tak podkreślasz. Wpuścisz mnie wreszcie?
• Zawstydzasz mnie. Nie wiem co powiedzieć. To wszystko miłe co mówisz, ale...
• W sumie, mi też trochę głupio...- niepewnie skwitował głos Namiętności – to co będzie?
• Spróbuj zapukać do drzwi obok, piętro niżej, albo jeszcze gdzie indziej. Tam gdzie młodsze ode mnie i piękne kobiety czekając na gości nie lepią pierożków. Chętnie cię przyjmą – mówi Jola zerkając na zegar i stolnicę z niedokończonymi pierożkami.
• Nie wiem. Może powinienem bardziej trzymać się w ryzach, ale czasem, właściwie często, nie mogę się powstrzymać jak...widzę kuszące piękno... i to coś czego nie potrafię teraz zdefiniować.
• Nie. Uwierz mi. Zresztą ty to wiesz. Żyje się raz i tylko jeden raz. Żeby coś wspominać, trzeba coś przeżyć. A kiedy jak nie teraz. Poddaj się swoim marzeniom i pragnieniom. 
• Po co kiedyś żałować, że się czegoś nie zrobiło. - przekonuje starając się subtelnie wyrażać, Jola.
• ???
• Jesteś tam?
• Tak. Idę już. Było miło pogadać choć przez drzwi  - z uśmiechem żegna się Namiętność.
• I interesująco. Zapukaj kiedyś jeszcze. Może otworzę ci drzwi.
• I poddasz mojej namiętności? 
• Twojej? Tego nie powiedziałam, ale lubię emocje, gorące emocje i  z tobą rozmowy, nawet przez drzwi – mówi Jola, cmokając w przestrzeń.
• PA.
• Czas wracać do lepienia pierożków – uśmiecha się w zamyśleniu do siebie Jola.
• Puk,  puk – znowu do drzwi
• Wrócił ? - zastanawia się Jola i z zapałem otwiera drzwi.
• Oo! - lekko rozczarowana Jola – reaguje zdziwieniem na twarze przecież zaproszonych osób.
• Tu się dzwoni, a nie puka – burczy.

P.S. Wszelkie podobieństwa osób i zdarzeń są nieprzypadkowe, ale nie mają nic, do tego kolejnego wynurzenia Starej Kobiety. Jak to u mnie, Starej Kobiety... plącze mi się. ;-)