Pikanteria

Pikanteria! Swoją drogą piękne imię dla kobiety. Zupełnie jak Frustracja, albo Sztukateria ;-)

Ale dzisiaj będzie o Pikanterii. Cóż to?

To smaczek wyjątkowy. Jak się tak zastanawiam, to bez smaków jałowe byłoby to nasze życie. I tak jak potrawy potrzebują przypraw by strawne bardziej były i przyjemność nam w jedzeniu sprawiły. By nie tylko do odżywiania służyły, ale również dla podniety podniebienia były. Tak życie potrzebuje zachęty by entuzjazmem było, a nie straconym czasem.

Bo nie samym chlebem człowiek żyje i od życia coś więcej niż chleb mu się należy.

Tak przynajmniej twierdziła moja babcia. A mądra kobieta to była. Pieprzu, papryki, lubczyku, kminku i innych przypraw używała by jedzenie mdłe zmysłów nie paraliżowało... tylko do żaru, namiętności mobilizowało.

Intensywność smaków powoduje właśnie używanie przypraw... te przyprawy to właśnie clou całej potrawy.

Życie każdego z nas to taka potrawa. Możemy ją konsumować jako bierni, mierni... nie wiadomo komu czy czemu wierni ;-).. bez mrugania okiem, bez wywoływania i podgrzewania emocji, bez ognia, bez wywoływania uczuć... bez żadnej wrażliwości... bez budzenia partnera tylko uśpienia jego chęci do czegokolwiek... przez podawanie letniego ciągle tego samego dania... i bez "pieprzu".

Pikanteria to:

dwuznaczność, nieprzyzwoity, charakterystyczny szczegół jakiejś sprawy lub wypowiedzi, który nadaje jej sensacyjny charakter, a plotkarzy przyprawia o szybsze bicie serca i czerwone wypieki na twarzy. Pikanteria pobudza, rozbudza wyobraźnię, prowadzi do silnych odczuć, ekspresyjnych wrażeń… gorących namiętności czy też iście włoskiej awantury.

Pikanteria to ogień... paleta różnych, niekończących się możliwości!

Pikanteria jest jednak przede wszystkim intensywnością, której daleko do bylejakości i miałkości. Jest wyrazista, zapalczywa i aromatyczna. Działa jak przyprawy – charakterystyczne w swej ostrości chili czy delikatnie aromatyczny, specyficzny  kminek. Tak jak te dodatki dodają wyjątkowości potrawom, tak Pikanteria słowa i gestu potrafi podkręcić najnudniejszą opowieść, i podnieść epizod do skali wydarzenia. Działa jak malarz, który nadaje kolor swym obrazom – potrafi sprawić, że czarno – biało – szary świat nabiera wyrazistych barw zieleni, czerwieni, różu i fioletu.

Pikanteria napędza związki – opóźnia moment bycia ze sobą jedynie ze względu na przyzwyczajenie, dzieci, bycie przyjaciółmi. Przyjaźń jest ważna. Niezbędne dla dobrego związku. Jednak związek to coś więcej niż przyjaźń. To także wola i chęć czegoś więcej niż codzienna szarość, i związana z nią nuda. Dlatego potrzebna jest Pikanteria – szczególnie na początku… Choć warto pielęgnować ją także później, żeby w wieku  już 35 lat (nie daj Bóg jeszcze wcześniej) nasze pragnienia się nie rozmijały – żeby nie doszło do sytuacji, że kobieta w tym wieku zaczyna myśleć tylko o dzieciach, a facet o kimś znacznie młodszym… bo brakuje mu bodźca do życia. Nie chce by jego wcześniejszy ogień stał się małym płomykiem, który bliski jest zgaszenia i spopielenia wcześniejszych marzeń.

I tak jak jedzenie bez przypraw niekoniecznie jest smaczne... tak samo jałowe byłoby życie bez "pieprzu" Pikanterii i lekkiej beztroski. To wszystko oczywiście w dobrym guście: w zgodzie z samym sobą i nigdy przeciwko drugiemu człowiekowi (bo przeciwko można być tylko negatywnym emocjom i zamiarom, które inni  ewentualnie żywią względem nas – wtedy droga do pokonania przeciwnika jest prosta: głowa do góry, pępek wciągnięty tak jakbyśmy chciały dotknąć nim kręgosłupa… i uśmiech od ucha do ucha eksponujący kurze łapki już istniejące lub dopiero mające zostać utrwalone wokół naszych oczu).

Pikanteria jak zazdrość w związku potrafi dodać mu ikry czy jak ktoś inny napisałby... iskry. Wskazać błędy popełniane przez parę, ale gdy jej za dużo… to też niedobrze. Nikomu nie smakuje przesolona zupa, ani niczemu nie służy "przepieprzone życie" Nadmiar dodatków nie może zabić podstawowego smaku, który sobie wypracowaliśmy od tego na ziemi naliczanego nam czasu.

Dlaczego właśnie dzisiaj myślę o Pikanterii i o niej piszę?

Bo jutro pierwszy dzień Wiosny i trzeba zrobić w swoim życiu porządki. Bez względu na wiek i płeć...  pomyśleć co przyprawić, czemu dodać smaku by jeszcze bardziej chciało się nam jeść. I żeby to jedzenie było wyjątkowym dla nas doznaniem. Cudownym staraniem.

Stara ta kobieta już, więc tak docenia każdy dzień. Kto by się zastanawiał nad tym jak tu przyprawiać, doprawiać jak na zwykłość czasu brak (?)

Sama zwietrzała jest już ropucha, więc szuka ekscytujących wrażeń, bo nie ma co robić...

Jak nie (?) To niech robi na drutach ;-)

Tak mogą pomyśleć niektórzy z Was... Ci negatywnie nastawieni, spracowani i znudzeni, którzy zrezygnowani już są... I przyzwyczaili się do marazmu, jałowości i braku spontaniczności... tak w kuchni,  tak w sypialni... ogólnie w życiu.

Ja natomiast (czy się to podoba czy nie... nie wypada (?)) nie straciłam ochoty, werwy, ani wprawy w "pieprzeniu" sobie odpowiednim.

Ta wiosna pełna będzie Pikanterii!!!