Bez owijania w bawełnę *** Kolonoskopia

Bez owijania w bawełnę... nie jest słodko, ale żyję :-))))

Wszelkie wiadomości, plotki, domysły, że Stara Kobieta już nie nadaje... że coś się stało, że może się już jej nie chce... bo już od tak dawna nie pisze... te wszystkie domniemania są zupełnie przesadne, bezzasadne i nawet kłamliwe ;-)) Trzymam się, z całych sił mojego kochanego życia!!! Koniec kalendarzowy roku już minął... początek nowego zaczął, a ja ze spokojem zrobiłam sobie reset...

Zaraz po świętach... radio wyłączone, telewizji nie mam... tak więc brak kłopotu... telefon też odłączony od zewnętrznego świata, a laptop zamknięty i schowany pod poduchę, aby nie kusił w żaden sposób. Tylko najbliższych zawiadomiłam o ciszy w eterze z mojej strony. Wokół mnie cisza i muzyka z płyt płynąca. W ten sposób wykręciłam się od wielkich spraw tego świata, a zaczęłam przygotowywać do moich maleńkich... choć dla mnie... wielkich zajęć. Ale żeby tak się stało musiałam odbyć specyficzne przygotowanie, aby pewnym zdarzeniom pozwolić odejść... Już dawno zrozumiałam, że umiejętność bycia szczęśliwą i zadowoloną na co dzień może  zapewnić przeciwwagę do zrównoważenia  bólu. A "Ból"*** mój kompan, który nie da się skorumpować, wysłać na urlop, żadne wyprzedaże Go  nie interesują ;-)) stał się moim dla mnie wielkim... choć w skali świata? - zaledwie kropelką - wyzwaniem. Coś musi mnie uratować. Co? Oprócz dystansu, poczucia humoru... łapczywości do doznawania nowych wrażeń...?  Moja życzliwość, dobroć, którą każdemu chcę choć w najdrobniejszy sposób okazać... tolerancja!  Także względem siebie :-) To one pozwoliły mi wytworzyć swoją własną odporność na "Ból" … Postanowiłam zniszczyć wszystko co zagraża darowi życia, który otrzymałam od Stefci i Rysia ;-)) Po odstawieniu fałszywych przyjaciół, złej od nich dla mnie energii i rzeczy, które zaburzały mój spokój... powodowały w moim umyśle zagrożenie. A zagrożenie to lęk. Co innego odczuwanie życzliwości, która pokrzepiającą siłą jest :-) Zdecydowałam, że też z mojego ciała pozbędę się wszystkiego co zbędne. Co nie jest takie proste...

Od czego zacząć, bo "Ból" oprócz rzęs, paznokci i włosów rozlany jest we mnie wszędzie i do tego nie zwalnia ani rankiem, ani wieczorem nie odpuszcza skubaniec i spać nie daje ;-) Czułam się zdruzgotana, choć niezniszczona jeszcze... Stąd nakreśliłam sobie plan by krok po kroku tak działać by jak w najlepszym komforcie spędzić te lata przede mną. Ze swoimi przemyśleniami pobiegłam do Pani Doktor Małgosi. Ta bez chwili wahania wypisała przekaz na kolejny rzut badań, dla sprawdzenia przyczyny, która łez mi przysparza zaleciła... Teraz uwaga! KOLONOSKOPIĘ!

Ou! Ależ zrobiłam minę ;-)
No niestety pani Dorotko - spojrzała wymownie w moje oczy.

Ja z kolei błagalnie. Można to jakoś obejść?

- To zaczynamy od gastroskopii? - zapytała przewrotnie.

- Może to jednak ciągle ten kręgosłup sztywnieje, zapalnie nie daje mocy, przez te stresy to on wymaga pomocy i wystarczą zwykłe masaże?

- Nie! Wszystkiego  nie można zwalać na stres. Pani pójdzie i koniec. To nie jest takie straszne.

- Oki. Zrobię wszystko w celu eliminacji wszystkiego co złe i spać mi nie daje, a co gorsza swobodnie żyć.

No i się zaczęło... głodówka... lodówka obcy sprzęt... do tego woda litrami przez siedem dni i saszetki na wyzbycie się wszystkiego z jelita grubego.

Jeszcze czytanie w Internecie (w krótkim momencie przed wyłączeniem go i odłożeniem pod wyżej wspomnianą poduchę ;-) jak to wszystko wygląda, czy boli, czy bardzo zawstydza i na co ewentualnie szkodzi, czy jakieś uboczne skutki ma choć ponoć pomóc ma (???)

Nie jadłam, dużo piłam, na dobrym przygotowaniu się skupiłam... pupę nawilżyłam, by wtopy nie było ;-)

Nadszedł ten dzień (przedtem pedicure zrobiłam i paznokcie... oczywiście koniecznie na czerwono).

Czy się bałam?

Słowo daję, że nie.... choć myśl o wypięciu pupy na doktora nie kojarzyła mi się zbyt pięknie. Z natury jestem bardzo wstydliwa i mam wielkie przywiązanie do swojej intymności. Nie lubię się nią dzielić... nie znoszę ekshibicjonizmu. Ale cóż... jak trzeba, to trzeba.

Pan Doktor, bardzo młody, szczupły wszystko wyjaśnił na samym początku... jak przebiegać będzie badanie. Było sympatycznie i nawet przez chwilę śmiesznie, gdy przy pytaniu o moje alergie... wymieniłam zaledwie dwie: NFZ i ZUS. Poza tym wszystko okej :-)

Pani pielęgniarka prześmieszna była: gadała do mnie jakby mnie nie było... tylko zupełnie ktoś trzeci ;-)

- Rozebrać: buty, skarpetki, spodnie i majtki i założyć te granatowe gatki... dziurą do tyłu.

- Zrozumiałam, choć pomyślałam... po co się kurczę tak kremowałam jak zasłonić mnie mają granatowe gatki (?) ;-)))

- Spojrzałam na panią, a ona jeszcze raz swoje... tylko w innej kombinacji: zdjąć majtki, spodnie, skarpetki, a następnie butki :-))))))

Oczywiście! Ta druga opcja - trudna do wykonania ;-)) Próbowałam :-) Alle? :-)) Nie będę się czepiać! Śmiałam się wewnętrznie... wyobrażałam sobie jak można najpierw zdjąć majtki bez zdejmowania spodni... Moja wyobraźnia choć wielka jakoś do tego dojść nie umiała.

Kończąc ten wywód przydługi: włożył Pan Doktor w mój otwór pupiany - wąż długi i pokazywał na ekranie co mam w środku... po czym powiedział: teraz będzie bolało, bo powietrze będzie w panią dmuchało.

- Będzie rozpierało i bolało - dodał po chwili

- Będzie bolało? Ależ, więcej niż obecnie? To niemożliwe... 

Faktycznie rozpierało... ale czy więcej? Tu bym dyskutowała:-)

Trzy bąble Pan Doktor powiesił na szubienicach... tak przy okazji by dalej się nie rozprzestrzeniały i więcej dzieci nie miały ;-)

Za cztery tygodnie okaże się czy to cholery były czy tylko takie tam drobiażdżki niewinne.

Boli jak bolało! Czyli to nie był precyzyjny strzał? Był... za dwa, trzy lata mogłoby być gorzej. Warto było!

Uspokoiłam się. Odhaczyłam jedno! Ale dalej będę szukać, co w moim organizmie nie pozwala mi w pełni cieszyć się moim życiem. 

I jeszcze jedno; zrozumiałam, że nie powinnam identyfikować mojego szczęścia z bólem mojego ciała, bo wtedy nie zaznam spokoju i zadowolenia... żeby być szczęśliwa muszę cieszyć się każdą chwilą... nawet tą, w której robiono mi kolonoskopię*. Niezależnie od etapu życia trzeba żyć w chwili obecnej i być za nią wdzięczną! A zamiast przeklinać wszechobecną ciemność... zapalać świece... rozpalać światła... zawsze mieć nadzieję!

*Przynajmniej w tej sprawie mam co najmniej trzy lata spokoju, a może dziesięć zależy jak Pan Doktor zaleci. 

Badajcie się... to nie jest straszne... dla mnie to była z mlekiem kaszka i dla Was taka będzie. Liczy się podejście. 

*** Piszę o "Bólu" z dużej litery, bo mam w sobie pokorę i wiem, że jest to przeciwnik, którego nie da się zignorować. Ale nawet ON nie jest w stanie zabrać mi radości odczuwania chwil i poczucia cudowności, która wynika z każdego momentu mojego życia. Bo szczęście to nie splot, zestaw okoliczności tylko stan umysłu. A mój jest bardzo radosny :-)) Następny etap to udrożnienie nieczynnego perforatora, co krew tłoczy... Potem to się dalej zobaczy ;-) Do wiosny mam zamiar być Starą Kobietą, lecz odnowioną wyraźnie :-)). Tymczasem skręcam się z "Bólu", ale na wakacjach w Turcji, na które wysłały mnie dzieci.