Ciągle idę...

1 maja to już dwa lata jak idę z Wami. Piszę o moim pojmowaniu świata, przedstawiam zdjęcia z mojej zabawy z modą, opisuję kosmetyki, których używam, „chwalę” się tym co piję i jem… a przede wszystkim dzielę radością z faktu, że żyję i mam też sposobność poznawać Was. Po pierwszym roku stosunkowo łatwo mi było wymienić każdą z Was i każdej z osobna podziękować za bycie ze mną.

Teraz wymienie wszystkich zajęłoby mi ze trzy strony, a jeszcze nieopatrznie bym kogoś pominęła i przykro by było… bardzo!

Dlatego chcę, żebyście wiedziały, że wszystkie Was podziwiam szalenie i każdej „zazdroszczę” w tym dobrym ujęciu, że: tak pięknie rysujecie, malujecie, macie pomysły na niebanalne kartki, haftujecie niezwykle energetyczne obrazki, kroicie i szyjecie, różne cuda projektujecie. Niektóre odnajdują się w swoich ogrodach, gotowaniu, pieczeniu ciast, podróżowaniu po świecie, fotografowaniu, opowiadaniu o dzieciach, o swoim oglądaniu świata, pokazywaniu mody, namawianiu do dbania o siebie poprzez przedstawianie różnych kosmetyków. Bardzo przeżywałam śmierć córki jednej z Was, a także kłopoty zdrowotne innej oraz problemy przeróżnej natury, o których pisać nie będę z szacunku do Was i tych trudnych spraw.

Mimo swoich spraw, życia nie zawsze z górki – znajdowałyście czas by zajrzeć do mnie, nawet zostawiałyście komentarze. Dzięki wdzięczne za to! To dzięki Wam wciąż idę, pnę się po linie chociaż wciąż cieńsza jest, płynę łódką choć lekko dziurawa, trzymam jak liść gałęzi drzewa choć wiatr usiłuje mnie zmieść, płynę choć prądy zakłócają mi swobodny ruch, biegnę choć ból trzeszczy, że uszy słuchać nie mogą :-) I piszę choć chochlik psuje mi sprzęt jeden po drugim, dodaję zdjęcia choć pogoda płata figle, a aparat mu wtóruje … i piszę choć myślę, że? Że to już było i to (?!) I obawiam by Was nie zanudzić. Ale z drugiej strony (?) tak myślę, że nie można zanudzić się motywacją do życia, gloryfikacją go, udowadnianiem, że jest największym darem.

Bo motywacja jak jedzenie, picie i mycie potrzebna jest każdego dnia. (Ach jak się pięknie umiałam usprawiedliwić :-))

Są tematy, takie jak polityka, choroby,  religia, których nie poruszałam.

Polityka – mówił mi tato – to brudna gra, w której nie ma wygranych, a życie to nie wymiana dyplomatycznych not, to prywatny dramat – tragedia zasad, komedia omyłek i akcja; akcja, i pasja (w nie najlepszym ujęciu).

Ja, Stara Kobieta uważam, że im mniej polityki tym więcej wolności. Niezależnie od tego czy uznać politykę za fałszywą grę, czy świński interes - to dla tych, którzy ją uprawiają (choć nie znoszę tego słowa , bo „uprawiać” to można rolę, ale nie wiem jak to inaczej zapisać (?)) jest to zwykle kokosowy interes. A moralność, etyka? Co z tego, że przyjdą jakieś rozliczenia (albo i nie)... niezależnie od polityki, każdy swój płot sam pomalować musi – tu nie ma kompromisów. Polityka w zamierzeniu ma realizować cele, które służą innym... niestety dla większości jest to tylko gra, na której można zarobić. Cynizmu, miałkości, hipokryzji, bezczelności, despotyzmu, nurkowania w szambie – o nie! Tego nie znoszę! Polityka to bardzo rozległy i kontrowersyjny temat, i tak już zbyt wiele w tej wzmiance poświęciłam mu czasu.

Choroby – zbyt dużo smutnych konsekwencji pozostawiają w ludzkiej naturze bym pisać o nich spokojnie mogła. Każdy na coś cierpi i nie chcę tego rozdrapywać... wiem jedno, w żadnej sytuacji nie wolno się poddawać, tylko walczyć. Trzeba kierować się myślą, że na wojnie tylko najdzielniejsi dostają trudne zadania i dlatego my dostaliśmy zadanie by walczyć z chorobą. Potraktowanie siebie jako kogoś wyjątkowego, w tym właśnie momencie da o wiele więcej niż zadręczanie się pytaniem: dlaczego my?

Religia – odpowiem słowami Seneki Młodszego „Dla ludu religia jest prawdą, dla mędrców fałszem, dla władzy użyteczna”, a dla mnie Starej Kobiety to jest bardzo indywidualna, delikatna, wręcz intymna sprawa i nie będę o niej pisać. Są obszary i granice, których nie należy przekraczać… choć wolno o wszystkim mówić, ale warto też mieć umiar. Czasem milczenie więcej niż słowa znaczy.

To idąc ciągle jeszcze, o czym pisać  dalej zamierzam?

W dalszym ciągu o życiu, jego tajemnicach, o organizowaniu sobie go w taki sposób by każda chwila była w nim ważna.

Każdy człowiek chociażby najskromniejszy jest bardzo istotny dla świata... jego życie nie zamyka się jedynie w dacie urodzin i śmierci. Jego życie to przeszłość – historia i teraźniejsza chwila ta najważniejsza i przyszłość, która może być różna, zawsze niewiadoma. To jest ślad, który wszyscy zostawiamy w naszych dzieciach, w naszych twórczych dziełach.

Te dwa lata, dzięki Wam pozwoliły mi na nowo odkryć świat, zrozumieć, że nie ma rzeczy niemożliwych – można wiele osiągnąć tylko trzeba mieć odpowiedni potencjał determinacji. 

Wy ją wykazujecie w swoim działaniu mimo przeciwności, które Was spotykają… pokazujecie, że w ograniczonym czasie potraficie zrobić wiele wspaniałych rzeczy… nie marnując ani chwili.

Jestem szczęśliwa, że mogłam poznać tak wiele pasjonatek i pasjonatów, których nie powalają porażki i, którzy wiedzą czego chcą… wiedzą po co są na tym świecie.

Dziękuję za wszystkie wyrazy serdeczności, które dodawały mi radości... za słowa nadziei, które pozwoliły mi przetrwać... za uśmiechy, które wyzwalały we mnie muzykę, podrywały z fotela i śpiewały mi w głowie najpiękniejsze muzyki... za słowa uznania i życzliwości, które wzruszały mnie i dodawały wiary, i animuszu... za zrozumienie, które wiązało moje lęki i wspierało mocno...

Wdzięczna też jestem losowi tak samo za radosne chwile, które uszczęśliwiały mnie jak i za ograniczenia, które pozwoliły mi podjąć nowe wyzwania. Los jaki mnie spotyka, czasem łagodny, czasem okrutny bywa - jednak wdzięczna mu jestem, bo ciągle żyję, a żyjąc niezmiustannie mam szansę na poprawę … a błędy, które co rusz popełniam, to póki żyję cenną są lekcją (a nauki jak wiadomo – nigdy za wiele :-))

Jestem wdzięczna za wszystko co mam … nie oczekuję nie wiadomo czego …

Niczego ze swojego życia nie usunę, nie wymażę, nie zmienię – to co było – dobre czy złe – to  mnie ukształtowało, a teraz? Teraz czuję się silna i  tą siłą chcę podzielić się z Wami... wszystkimi.

Również, a może przede wszystkim z tymi, którzy trochę nadąsani są na ten świat i mocno skoncentrowani na tym czego  nie mają.

Świat nie jest idealny. Pełno w nim zazdrości, kłótni, samolubności, podziałów, bezsensowności, które prowadzą do niepotrzebnego bólu i straty czasu … czasu, który jest jeden, więc wykorzystać go trzeba jak najcudowniej. 

Tak by ciekawska młodość była rozwijająca i szczęśliwa, a doświadczona starość nagrodą, a nie cierpieniem, za to, że się żyło.

Ja, Stara Kobieta – malutki kamyczek – rozpoczynam trzeci rok pisania i dalej, właśnie swoim pisaniem namawiać będę by dążyć do tego lepszego świata. W dalszym ciągu będę chwalić życie i tępić chamstwo, łajdactwo, głupotę, bezrefleksyjność.

Zaczynam od siebie (taki skromny początek ;-))… nie dołożę swoich śmieci do śmieci sąsiada (choć mnie korci :-)) wystawionych przed drzwi (samych już nieco po schodach schodzących;-)) - wyniosę mu je :-)))  Dla mnie to żaden kłopot, a on? Może coś zrozumie albo uwierzy w krasnoludki :-)))