Dojrzałość – nie przegap życia!

W tym tegorocznym maju, moja najmłodsza córka przystępuje do matury – egzaminu dojrzałości.

I stąd we mnie przemyślenia na temat tego określenia...

Jest dla mnie śmieszne, że pytania o Mickiewicza czy innego wieszcza, umiejętność logarytmowania, wiedza o Starożytności i gramatyka angielska ma podsumować moją córkę jako "człowieka dojrzałego".

Owszem – matura to egzamin z wiedzy, ale błędnie (według mnie: Starej Kobiety) określa się ją egzaminem dorzałości. To pomyłka w takim jej pojmowaniu.

Ona nie dotyczy szkolnej wiedzy, wieku, ani wydanego dokumentu – tylko zdolności do pomyślenia o sobie samym z pełną świadomością.

Można być dojrzałym dzieckiem i zupełnie niedojrzałym dorosłym, a nawet starym wręcz człowiekiem.

Normy dojrzałości lub jej braku zmieniają się przez całe nasze życie.

I inne są oczywiście dla dziecka, dla młodej osoby czy starego człowieka.

Czym je zmierzyć?

Może miarą uczynimy radzenie sobie z porażkami, krytyką, niepowodzeniami, które na każdym etapie rozwoju człowieka – będą zupełnie czymś innym.

Dziecko zareaguje płaczem, młody człowiek będzie odczuwać zawstydzenie, może złość jeszcze... stary będzie bardziej krytyczny wobec siebie i tu pojawi się żal.

W tej analizie przechodzimy w obszar podejmowania decyzji... co zrobić w danej sytuacji, jak sobie radzić?

Bo z dojrzałością człowieka nie jest tak jak u owocu, który przestaje być zielony... przybiera swoją barwę właściwą dla siebie; od wieków przypisaną, wyróżniającą z tła, wyodrębniająćą z zieloności (niedojrzałości ;-))

Wyróżnianie się nie jest u człowieka objawem dojrzałości ... jedynie inności poprzez podążanie swoją drogą. Ale z kolei ta umiejętność wyboru swojej ścieżki i trzymanie się uparcie wytyczonego celu  - to już jest dojrzałość.

Nie zawsze, nie w każdej chwili jesteśmy dojrzali na tyle by podejmować te odpowiednie decyzje – wszystko zależy od tego jaką strunę coś potrąca. I wtedy jesteśmy tacy, a nie inni... mniej lub bardziej dojrzali.

A w życiu, jak to w życiu nic nie jest jednostajne i równe więc dotykają nas impulsy. Gdy potrafimy zapanować nad nimi i je kontrolować dostatecznie – to jesteśmy uznawani za dojrzałe osoby.

Czy tak jest?

Pod warunkiem, że ta kontrola - tak ważna - nie będzie autokratyczna, lecz czyniona w porozumieniu z przyswojonymi wartościami płynącymi z naszego mózgu... plus oczywiście... w połączeniu z relacjami wiążącymi nas z ludźmi w życiu prywatnym i zawodowym.

I tutaj jawi się nam teoria, że człowiek dojrzały to postać niezwykle ambiwalentna: refleksyjna, myśląca, namyślająca się, wahająca, przeżywająca dylematy, ze świadomością skomplikowanych spraw, ich niejednoznacznością.

Niestety dojrzałemu człowiekowi nie udaje się być w pełni konformistą, bo mimo wierności swoim zasadom, w relacjach z ludźmi powinien być ostrożny – w celu ochrony samego siebie.

Wszystko to niełatwe w realizacji i dlatego powstają konflikty. Od dojrzałości jest wymagane by umiejętnie je zażegnywać... naprawiać popełnione błędy... po uprzednim, odważnym ich uświadomieniu sobie.

A to też nie takie hop, siup by przyznać się do nich i bez żadnych sztuczek, zganiania na innych, fałszywego usprawiedliwiania – postąpić właściwie, by wyjśc z twarzą i z czystym pozostać sumieniem.

Boimy się dojrzałości, bo kojarzy się z czymś codziennym, nudnym, nieatrakcyjnym, z rezygnacją i co gorsza – odpowiedzialnością.

Zupełnie niepotrzebnie, bo każdy kto pielęgnuje w sobie swoje wewnętrzne dziecko, to do późnych lat może cieszyć się radością. I to z każdego dnia, bez zbędnej melancholii, smutku z myśli o przemijaniu i nie uciekając od odpowiedzialności  - tylko dojrzale brać ją na klatę.

Uzyskaną przez lata mądrość, doświadczenie powinniśmy wykorzystać do korzytania z teraźniejszości i dzielenia szczęściem z innymi.

Nigdzie nie jest nakazana rezygnacja z czegokolwiek z racji nabytego przez lata doświadczenia.

Dlatego należy iść swoją wybraną drogą i innym (też rodzicom i dzieciom) pozwolić podążać za własnymi wyzwaniami.

Bo czułość w relacjach z bliskimi powinna dla obu stron, by żadnej nie ograniczać – być surowa ... dająca wolność wyboru mi  mo, że nam się to nie podoba i mamy inne zdanie.

I tak nie ulegając wpływom, nie poddając życiowej tandecie – wiedząc, że z niektórymi rzeczami stopniowo przyjdzie nam się pożegnać – nie bacząc na to trzeba iść do przodu.

W tej drodze, dojrzały człowiek  patrzy szeroko, dostrzega innych, rozumie więcej niż widzi, czyta między wierszami, nie skupia się tylko na sobie i potrafi wyciągać wnioski. Jeśli jeszcze do tego, ten człowiek potrafi patrzeć na siebie z dystansem i zaakceptować ze wszystkimi wadami i zaletami – to już pełnia dojrzałości.

Dojrzałość to nie wyrok. To nie: zgoda na wszystko. To właśnie odejście od splotu konfliktów i przestanie być np. ofiarą przemocy domowej – odważne odejście od przymusu i pozbycie bezrefleksyjności!

Dojrzałość  - to nadanie sobie pewności siebie, dzięki temu, że jest się osobą waleczną, wolną – ale nie dlatego, że się ma małe pragnienia tylko dlatego, że się jej ciągle świadomie pożąda.

Dopóki śmierć nie zabierze wszystkiego co nagromadziliśmy ... jakieś rzeczy, pieniądze, prestiż, urodę, władzę być może, albo to co stworzyliśmy – bądźmy dojrzali – żyć nie przestawajmy – zadręczając się brakiem cudzej akceptacji, lękając przed czyimś osądzeniem.

Przed moją córką matura, którą zda bo zdolna "bestia" jest! Swój egzamin na dojrzałość w życiu - zdała już dawno :-))

•    Od najmłodszych lat podąża za swoją ciekawością i próbuje ją zaspokoić w czytaniu.
• Mając 6 lat zajmowała się już swoją młodszą niepełnosprawną siostrzenicą.
• W wieku niespełna 11 lat  sama założyła bloga książkowego i recenzuje na nim przeczytane książki ( już ok. 700), nawiązała współpracę z wydawnictwami.
• Od 13 roku życia ma założone własne konto bankowe, którym sama zawiaduje
• Od 16 ro ku życia oprócz nauki w liceum, dorywczo pracuje ... i sama znalazła sobie tę pracę.

Tak wygląda dojrzałość... nic nie ma za darmo, trening czyni mistrza, rezultaty są lepsze wtedy, gdy ciągle robisz coś... odpowiedzialnym trzeba być. Według tych wskazań i w ten sposób dorosła moja córka, która wie, że "dojrzałość to mądrość życiowa oparta na wewnętrznej wolności" i nie jest niczym złym.

A później, a z wiekiem? Dalej dojrzale postępować!

 Nie przegapiać życia!

 .... dając się dotknąć poczuciu jego bezsensu. Tylko słuchać mądrości, która podpowiada, że należy interesować się życiem  nawet mając świadomość śmierci.

A starość? Można do niej dojrzale nie dopuścić: nie stawiając sobie ograniczeń i nie ulegając konwenansom :-))