Lustro... zastanowienie

Przecieram szmatką gładką lustrzaną powierzchnię odbijającą światło – to lustro w łazience... za chwilę jestem w korytarzu i czyszczę wielką taflę na odzieżowej szafie... po chwili to samo robię w sypialni... w salonie też wisi ogromne lustro, i na komodzie ręczne zwierciadło... gdzie spojrzę to lustro... i ja zarazem z niego spozierająca... Po co mi lustro, po co mi ich tyle? Zastanawiam się przy kolejnym wybłyszczanym lustrze...

Patrzę głęboko w swoje oczy w tym odwróconym odbiciu, innym niż widzą mnie ludzie i dalej tkwię w zastanowieniu...

To ja jestem w nim, czy to jakieś oszustwo? Pomyłka? No nie! Lustro nie może się mylić, bo nie myśli... Lusto odbija tylko.... Jakież lustro jest fascynujące...!

Chyba to jedyny przedmiot żyjący – stwierdziłam poruszając głową i do tego radosny! – uśmiechnęłam się na całej szerokości twarzy.

Co o nim wiem? Wiem jakie może być i jak działać może.

Lustro – małe, duże, szklane, kryształowe, w drewnianych ramkach, z polerowanego brązu i srebra, złote, w eleganckich oprawach - towarzyszy nam od pierwszych dni życia. Już w starożytności uważano, że lustro nie pełni jedynie funckji użytkowej. Wierzono, że odbicie w lustrze pozostaje w mistycznym, wręcz magicznym związku z przeglądającą się osobą – sądzono, że to właśnie w lustrze może zachować się siła życiowa lub dusza człowieka... Nic więc dziwnego, że według ludowych zwyczajów powinno zasłaniać się zwierciadła w domu zmarłego, aby nie utrudniać mu przejścia na drugą stronę.

Lustro też od zawsze było utożsamianie z potężnym artefaktem czarowników, którzy w nim dopatrywali się przyszłości i drugiej strony świata. Natomiast demony i inne istoty nadprzyrodzone zdradzały się tym, że nie posiadały odbicia w lustrze... (uff...znaczy, że demonem nie jestem ;-), ale też nie mam sił nadprzyrodzonych ;-)) Zwierciadła – już dawniej, tak samo jak dzisiaj potrafiły wpędzać w depresję... ;-) Świetnym przykładem jest Bazyliszek, który ujrzawszy swoje odbicie... zginął, ponieważ nie mógł znieść swojego obrazu. Więc jak same widzicie... warto dbać o swój wygląd ;-), żeby się nie zabić własnym odbiciem. Nawet jeśli potem jakaś zawistna wiedźma... jak ta z "Królewny Śnieżki" ujrzy w swoim zwierciadle, że przegoniliśmy ją w urodzie i postanowi nas zgładzić ;-) Zawsze pozostaje mieć nadzieję, że znajdzie się jakiś przystojny książę...

Lustro posiada wyjątkowe znaczenie w tradycji japońskiej – jest jednym z trzech insygniów królewskich i stanowi symbol doskonałej czystości duszy (co jest ciekawe tym bardziej, że większości kojarzy się z próżnością). W kulturze zachodu bywa symbolem prawdy i mądrości, serca, a także natury podporządkowanej wyższym, boskim prawom. (Wielu zapomina o tym, że nawet Maryja była z nim często przedstawiana...). Obecnie oczy nazywa się "zwierciadłem duszy", a stłuczone lustro ma nieść za sobą rozwód lub siedem lat nieszczęścia (i choć teoretycznie nikt nie wierzy w przesądy... nie znam osoby, które nie przejęłaby się choć trochę stłuczonym zwierciadełkiem ;))

Psychoanaliza pokazuje, że długie przyglądanie się sobie w lustrze, może prowadzić do odczuwania fascynacji bliskiej omdlenia. Dla niektórych bywa to zbyt silnym przeżyciem... i zatracają się jak mityczny Narcyz, w swoim odbiciu w wodzie. Niektórzy jednak potrzebują spojrzeć w lustro, aby przekonać się o swoim rzeczywistym istnieniu. Ta chwila, spędzona "sam na sam" ze swoim odbiciem w lustrze może prowadzić do zagubienia, ale także dostrzeżenia własnych potrzeb - ujrzenia sytuacji w jakiej się znajdujemy. To czym stanie się dla nas lustro i nasze odbicie w nim – zależy w dużej mierze od naszej osobowości, i stopnia dojrzałości. Warto patrzeć w lustro tak, aby dostrzegać nie tylko swój wygląd i sferę materialną nas otaczającą (choć i to może być pozytywnym bodźcem... "może dieta dla poprawy zdrowia? Nowy krem, aby nawilżyć skórę? Wyjście na zakupy, aby wyrzucić w końcu tą poszarzałą niegdyś jeszcze białą koszulę?"), ale także swoje potrzeby duchowe / psychiczne. Zmarszczka na czole przecież nie stanowi jedynie oznaki starzenia, ale także stresu, życia w nerwach. A poszarzała skóra? Zmęczenie, niewyspanie. Smutne, zamglone oczy – niezadowolenie z życia, problemy, brak satysfakcji... Warto żyć tak, aby w lustrze widzieć jak najczęściej promienną, zadbaną, uśmiechniętą twarz. Każdy uśmiech posłany do swojego odbicia w lustrze... sprawia, że bardziej akceptujemy i lubimy samych siebie. Z kolei akceptacja samego siebie... z nią łatwiej się żyje. Spojrzenie w lustro – symbol mądrości i prawdy – pozwala niekiedy dostrzec otaczające nas problemy. Ta chwila zatrzymania się... skupienia się na sobie... bywa niekiedy niezbędna. Przeglądanie się w lustrze stanowi nie tylko oznakę próżności, ale także samokrytycyzmu. Rozważania i wnioski, które wyciągamy pozwalają znaleźć właściwą drogę postępowania. Jednak naszym najważniejszym lustrem jest to wewnętrzne... to co czujemy, nasze pragnienia, oczekiwania, nadzieje i przeżyte porażki, i niepowodzenia.

Otaczają nas nie tylko lustra fizyczne, które odbijają nasz wygląd. Wokół siebie możemy dostrzec także lustra społeczne, obrazujące nasze zachowanie na tle grup; lustra sytuacyjne – które towarzyszą nam podczas życiowych zmagań; lustro własności; zdrowia; czasu; słów; ról... One wszystkie próbują nas w jakiś sposób zdefiniować – wpakować w określone rubryczki. Warto jednak pamiętać, że w gruncie rzeczy... nie jesteśmy tacy jak widzą nas inni, nie jesteśmy także swoją przeszłością, stanem posiadania ... o naszym życiu nie decyduje jedynie nasz stan zdrowia. Nie definiują nas w pełni role społeczne, które spełniamy ani zawód, który wykonujemy. To właśnie z tego powodu tak ważne jest wsłuchanie się w siebie i swoje potrzeby :-) Nie tylko dla dobra siebie, ale także naszego otoczenia ;) Chwila wyciszenia, relaksu, może male domowe spa? Chwila z książką i kubkiem ulubionej gorącej herbaty? A do tego kawałek pysznego ciasta (A co za tym idzie... chwila nieprzejmowania się wszelkimi fizycznymi lustrami i naszymi odbiciami ;)). Kiedy ostatni raz patrzyłaś w lustro i uśmiechałaś się do siebie? Akceptacja samej siebie jest niezwykle ważna – jednak bezkrytyczna może prowadzić do zguby. Warto patrzeć w lustro: dostrzegać realny obraz, jednak jednocześnie posiadać świadomość, że możemy ten obraz kształtować – malować ciągle od nowa, szkolić się w tym... i chociaż nigdy nie dojdziemy do perfekcji – warto wpływać na siebie i swoje otoczenie w taki sposób, żeby czerpać z życia jak najwięcej zadowolenia :) Uśmiech w tym pomaga!

W tym momencie przypomniał mi się pewien osioł będący w ciągłej depresji – Kłapouchy. Tenże stał jednego dnia nad brzegiem strumyczka i oglądał swoje odbicie w wodzie. Jedno słowo, które wyszło z z jego (?) ust? Pyska? W każdym razie wypowiedział ;-) - "imponujące"! Tak się przejął swym wyglądem ;-) I to właśnie słowo wypowiedział... imponujące! Przebrnął przez wodę na drugą stronę i z drugiego brzegu strumyczka ponownie przejrzał się w wodzie. Tak jak przewidywał, o czym był przekonany, nie inne, wcale nie lepsze, ani gorsze było to odbicie z drugiej strony.

"Ale mniejsza o to. Co komu do tego? Imponujące, i basta."