Czepiam się... i co z tego wynika?

Siedzę przy kawiarnianym stoliku. Słyszę głośny szum wody... to fontanna ustawiona w centrum. Zastanawiam się w jakim celu, w środku zimy ta woda tak spływa z trzech pięter, do cementowej okrągłej misy... nic jednak mądrego nie przychodzi mi do głowy. W ogóle ostatnio, w mojej głowie jest jak na jarmarku z dodatkowymi promocjami i wyprzedażami – ogólny chaos... bez dostępu do logiki. W sali przeważają puste stoliki. To jeszcze nie pora na zakochane pary, już nie pora na na emerytalno - emeryckie spotkania, również nie czas na tajemne schadzki ani biznesowe konferencyjki poza salami konferencyjnymi... 16.30... to taka godzina – luka – powroty z pracy, przewózka dzieci z przedszkola czy szkoły, obiad domowy; oczekiwanie na powrót męża, żony, dzieci ze szkoły, może wyjście po zakupy do lodówki czy po kieckę na sobotnie wyjście... kosmetyczka, fryzjer, szybkie odrabianie lekcji, by wieczorem kino zaliczyć... 16.30... może jakiś serial w telewizji leci (ale tego nie wiem, nie mam telewizora😉), nie znam telewizyjnej rozkładówki. Ja właśnie o tej godzinie siedzę sobie wygodnie w fotelu przy stoliku w kawiarni, gdzie ta wcześniej wspomniana woda ciągle leci i szumi, i jeśli ma za zadanie kogoś uspokoić swoim szemraniem, to nie mnie... wkurza mnie i ciągle nie wiem jaki jej spadania z góry na dół, tak bez przerwy – jest sens... ale dobra... czepiam się! 

Muszę na czymś innym się skupić... Zastanawiam się dlaczego?... tak właśnie zaobserwowałam... jak kobieta jest po czterdziestce, albo dalej po pięćdziesiątce, to ma wygolony dość mocno kark, przy uszach także, a na czubku włosy mocno postawione, ewentualnie z przedziałkiem lub mocno skręcone. Tak sobie pomyślałam, gdy spojrzałam na panią posadowioną równie wygodnie jak ja, tyle, że w narożniku kawiarni, tuż przy wieszaku do odzieży (ja swoją zwaliłam w fotelu obok). Czepiam się! Zjadła ciastko, zamówiła drugie i do tego zwykła kawa z ekspresu z mleczkiem, jeszcze latte...jizus ta babka umiaru nie ma. Czepiam się!

Cały czas patrzy w telefon, pisze sms-y... znowu patrzy, znowu pisze, zamawia brownie z bitą śmietaną... ależ ma ta kobitka przemianę materii 😉 Nie zazdroszczę, tylko zastanawiam się, właściwie nic mnie to nie obchodzi, ale siedzę tu od 16.30..., jest ledwo 17-sta... ja przy jednej kawie, a ona (?)

Czepiam się!

Z zamyślenia wyrwało mnie głośne wzdychnięcie... to siwiejący od spodu (głowy oczywiście 😉), a z wierzchu mocno dość czerniawy facet od stolika z naprzeciwka. W wieku, albo 50-tki, albo 60-tki... trudno stwierdzić... wyglądał na dość zużyty czasem materiał, ale przy mężczyznach to nic nie wiadomo, wszystko zależy od tego ile palił, pił czy żon i kochanek miał w przeszłości, lub czy aktualnie stres, go dobija... jednym słowem jaki prowadził (i prowadzi😉) higieniczny tryb życia 😉Właśnie wstał i stojąc dopijał resztkę kawy z białej, kawiarnianej porcelany z czarnym napisem w pomarańczowej chmurce "1919 bristot" ze znaczkiem R, czyli zastrzeżone... ale w to nie będę wnikać. Czepiam się!

Wstał i omiótł mnie wzrokiem, na skutek czego przesunęłam się głębiej w fotelu tak by zasłonił mnie bardziej ekran laptopa przy, którym siedzę, piszę, bezczelnie podglądam i obserwuję i co tu dużo gadać: czepiam się!

A woda jak spada, tak spada, szumi i pluska...

Spuściłam oczy i udaję, że dalej coś piszę... do tego w zamyśle coś mądrego, a tak naprawdę, to kątem oka faceta obserwuję jak filiżankę z podstawkiem zanosi do podwyższonej lady z wysokimi stołkami i słyszę jak zamawia: jeszcze jedną poproszę. Boże, ileż ludzie piją tej kawy... już wiem skąd ta wysoka statystyka zawałów. Czepiam się!

Facio wraca do stolika i... myślałam, że od cały czas pod tym stolikiem, jak trzymał tam ręce, to klikał w komórce i być może sprawdzał jakieś kursów notowania... wyglądał z tym szalikiem niedbale na koszuli przewiązanym – na jakiegoś małego wzrostem, ale wysokiego ważniaka... a on? ...on tam po prostu krzyżówki rozwiązywał 😉 Wleciałam, tym razem z wrażenia, jeszcze głębiej niż zamierzałam (w ogóle nie zamierzałam) pod ten stolik jednonogi... dobrze, że z dużą podstawą... butem o nią zahaczyłam i dzięki temu niżej się nie stoczyłam.

Ta woda szemrze i szemrze, co mi uzmysławia, że czas jak ta woda też płynie, a ja zamiast pożytecznie czymś się zająć, to sobie tutaj bezczelnie podglądam i to przy jednej wciąż kawce z cukrem trzcinowym i śmietance, co na początku serduszkiem była, tak ją ładnie pani spieniła.

Spoglądam na ekran laptopa i widzę swoje odbicie w lustrze, którym okryty jest kawiarniany bufet. Nawet w tym półmroku (lampy wiszą na stolikami i niewiele dają światła na boki) poznaję siebie😉... ale nim do tego wrócę, tak się zastanawiam, dlaczego oświetlone są tak mocno stoliki, a między nimi jest bardziej intymny mrok. Ale znowu... czepiam się!

Tak więc widzę siebie w odbiciu lustrzanym, z tą grzywką dzisiaj rano krzywo, własnoręcznie ściachaną (najczęściej sama krzywdę sobie robię, inni służą mi ku pomocy 😉) i patrzę sobie prosto w oczy... patrzę prosto w oczy człowieka, od którego wszystko zależy, a który aktualnie siedzi tu sobie i... i się czepia! 

W tracie przechylania filiżanki, w której nie było już kawy (przechylałam ją dla zmyły 😉) moje bystre oko zauważyło, ucho usłyszało głośno rozprawiającą parę... ona... taka beczułka bez talii, na bardzo chudych nóżkach przypominających zapałki (butki miała w kolorze zapałczanej siarki i spięte wysoko ponad kostkę); on wysoki, z długą szyją z mocno zapiętym na niej kołnierzyku koszuli, ściągniętym dodatkowo niebieskim krawatem w zieloną kratę. Głośno gadali o zakupionej właśnie kanapie... tak głośno omawiali jej walory, że zakłócali szmer (tej ciągle) płynącej wody... a nie myślałam, że można ją zagłuszyć. Usiedli obok mnie, zaraz przy moim stoliku i gadać (o tej kanapie) nie przestawali...tak głośno, że nie dość, że wody już szmeru nie słyszałam, to własne myśli pogubiłam. Więcej taktu – pomyślałam... Czepiam się!

Czepiam się... niepotrzebnie? A świat? Świat też z jakiś nieznanych przyczyn czepia się mnie... począwszy od przedmiotów martwych nawet...W jeden dzień (choć trudno wyobrazić to sobie) - drzwi od zamrażarki nie chcą zamykać zmrożonego schabu (ale od czego jest krzesło, które można przystawić), w laptopie wysiadły klawisze z najważniejszymi literkami (ale może to znak jest jakiś, bym na piśmie czepiać się przestała); włączyłam radio, ale wiadomości w nim nie były odpowiednie dla mojego ucha, więc zastąpiłam je płytą, tyle, że wcisnęłam ją ręcznie zapominając o automacie... to walnęłam w tę wieżę z rozmachem – (zapominając o swojej sile). Teraz na ciszę zostałam skazana – nic nie działa (może to i lepiej, cisza koi). Spojrzałam na zegar, a na nim dziesiąta... no przecież dziesiąta już była, jak zamrażarka mi działania odmówiła... zegar już nie chce odmierzać mi czasu(?)... to odkurzę nieco mieszkanie, żeby z bezradności nie ześwirować... Jak już poskładałam rury do kupy, wyciągnęłam cały kadłub z wielkiej pufy, włączyłam do gniazdka... too (?) pstrrryyk – zgasło światło... Ale ja dzielna jestem, nie poddaję się tak łatwo...po omacku dotarłam do telefonu z myślą złożenia skargi przyjaznej osobie. Nie muszę mówić, że telefon był niedoładowany czyli nie skory do rozmowy (może to lepiej się stało, po co  zapełniać swoimi "troskami" komuś bezcenny czas).

Opadłam w ciemnościach, na wyliniałej swojej kanapie, tylko... tylko zapomniałam, że wcześniej odłożyłam na niej kij od miotły... od razu poczułam, że mam teraz dwa kije 😉Wtedy przyszło zrozumienie-olśnienie.  

Czepiam się! Niepotrzenie!!!

Wszystko ma prawo się zużyć, przedmioty martwe też mogą mieć dość.

Człowiekowi się wydaje, że wszystko rozumie najlepiej, ocenia, wydaje opinie bez zastanowienia: naśmiewa się, naigrywa z innych... czepia się uparcie wszystkiego co widzi, co słyszy i czego dotyka. Pomyłki innych osądza kategorycznie, swoje też nie dają mu spać.. .narzeka na ludzi, przedmioty... dopiero zranienie, kij w tyłek przywraca mu świadomość, że nie można brnąć dalej taką złą drogą...

Trzeba wszystko naprawić (lodówkę, laptopa i wieżę, i... i zegarowi kupić bateryjkę, odkurzacz wymienić na nowy), a ludziom?... ludziom odpuścić! Każdy jest jaki jest i ma prawo czynić jak chce! Znajdować i doceniać szczegóły: dobrą kawę, smaczną herbatkę, kieliszek wina, ciekawą książkę i film porywający, dotyk ręki przyjaciela, głos kochanej osoby, słodko-kwaśny smak winogron, uśmiech nieznanej osoby...to jest szczęście.

Jasne jak słońce, że łatwiej się czepiać, marudzić, narzekać. O wiele trudniej jest być tolerancyjnym, w sytuacjach krytycznych mieć w sobie spokój.

Ale jestem pewna, że życie warte jest każdego wysiłku, żeby odnajdywać szczęście nawet w niesprzyjających warunkach 😊😊

Mieć dwa kije do miotły, to lepiej niż jeden 😉 i lepiej się nie czepiać 😊