Punkt widzenia...

Z ekonomicznego punktu widzenia nie opłaca się by ludzie byli szczęśliwi. Bo gdyby tak wszyscy zadowoleni po świecie krążyli i cieszyli z tego co mają, to świat hipotetycznie 😉 stanąłby w miejscu ... Nowy rodzaj i model samochodu, iPhon'a byłby potrzebny? W końcu to tylko urządzenia - jedno do jeżdżenia, drugie do słyszenia.

Szczęście to ludzie, do których chcesz dojechać jednym urządzeniem, a poprzez drugie złapać porozumienie... usłyszeć ich głos.
Nie żyje się dla nowego modelu tych urządzeń, tylko dla ludzi, do których dzięki nim chcemy dotrzeć.

Albo takie np. zmarszczki i obwisła skóra nikogo by nie obchodziła, gdyby tak patrząc w lustro kobieta z ich nadmiaru (zmarszczek i skóry) się cieszyła.

Dzięki temu, że wyglądać chcemy lepiej, firmy kosmetyczne nawołują jedna przez drugą, że lepiej i trafniej dotrą do Twoich komórek; i one się odnowią, a Ty staniesz ładniejsza (w każdym razie nie brzydsza niż wcześniej 😉). To dzięki naszej obawie przed starością kupujemy te kremy i mazidła...

Wytykając wady w naszym wyglądzie kliniki piękności zarabiają krocie. Nie jestem hipokrytką... nie krytykuję - sama wklepuję się i maluję... tym samym jestem jednym z trybików w tym kole... Zdaję sobie z tego sprawę, że bez moich zmarszczek i zmarszczek jeszcze innych dam i damulek – nie tylko przemysł kosmetyczny by splajtował, ale parę innych z nim powiązanych firm... co za tym idzie bezrobocie itd... ciągle w kole.

A jeśli zamartwiamy się o przyszłość i nie ustajemy nawet na chwilę w tym zasmucaniu, to firmy ubezpieczeniowe wpajają nam, że załatwią za nas wszystko  -   wszystko gdy  w jakąkolwiek  pułapkę wpadniemy... Doprawdy? Wrócą nam zdrowie, spalone w domu marzenia, przeproszą za uciętą rękę, bo wypłacą pieniądze, które wcześniej składkami na ich konto wpłacamy (?).

Taki był i jest teraz świat, w takim żyjemy, że mnożą się nasze pragnienia, bo inni nam mówią, że musimy ciągle coś ulepszać. Nie dają nam spokoju swoimi ofertami... wiadomo - to byłoby niekorzystne dla ich biznesu.

Każdy kto jest zadowolony z tego co ma, a wszystko co dodatkowe przyjmuje nie za wszelką cenę, bo jest świadomy wartościowania - traktowany jest prawie jak rewolucjonista.

Prawda jest banalna. Świat, w którym przyszło nam żyć jest trochę nierzeczywisty... wytwór reklamy, która namawia Cię do obejrzenia kolejnego odcinka serialu (rzekomo jak go przegapisz to wiele stracisz 😉).

Wszystko jednakże zależy od nas, jak zdrowo podejdziemy do tych spraw...wszystko może być fajne: czerwone porsche, dom z trzema sypialniami, ogród z basenem, smartfon złoty, torebka z cekinami, krem najnowszej generacji (na te starszej generacji zmarszczki😉). To wszystko też wytwór  umysłów i rąk. Ci ludzie dostają za to pieniądze by utrzymać siebie i rodzinę. I my też jesteśmy jednymi z nich,  coś tam robimy, mniej lub bardziej dla ogółu potrzebnego, ale też po to - by zarobić pieniądze. Te przydają się 😉 na jedzenie, mieszkanie, tańce, przyjemności i tak w kółko 😉

Wszyscy chcą wyglądać młodo, żyć w zdrowiu, w przestrzeni pięknych rzeczy, radości bezbrzeżnej. Nie ma w tym nic złego! Chodzi o tę granicę, której nie należy przekroczyć w pędzie po wszelki dobrobyt i piękno... Że taka granica jest - przypomina nam moment, gdy dzieje się coś bardzo, bardzo złego (choroba ciężka, śmierć bliskiej osoby, czy gdy świadomość własnej nadchodzi...), Wtedy gdy tak spokojnie zastanowimy się, przemyślimy, spojrzymy w lusterko, powrócimy do życia rzeczywistego, zobaczymy to wszystko dookoła, bez oszukiwania siebie... zmienimy swoje widzenie. Zrozumiemy, że tak zaprojektowany jest świat, by doprowadzić nas do zmartwienia z powodu niezadowolenia z różnych aspektów życia. Z tego ten świat też ma pieniądze... tysiące psychologów, psychiatrów, terapeutów walczy z naszymi demonami, a za uzyskane pieniądze kupuje mleko, samochody, kieckę w kwiatki i czapkę z pomponem... kółko się rozszerza... ciągle niezamknięte...

W kółko, w koło to samo choćby nie wiem jak bardzo chciało wyrwać z tego koła i racjonalnie stanąć do pionu.

Ale jeżeli na chwilę się oderwiemy, przestaniemy myśleć o tym czego nie mamy, co nieopatrznie straciliśmy... odsuniemy ten szajs cały, w którym tkwimy... to co nam zostanie, to życie realne. I teraz pytanie: czy i jak potrafimy się w nim odnaleźć bez tego co na siłę mieć chcemy? I bez oceniania innych?

Każdy ma swoją odpowiedź:

Moja jest taka: dziękuję za to co mam, a jeśli nawet chcę (tak po cichutku) by coś zmieniło się na lepsze, to gdy się zdarzy – ponownie dziękuję i szczęśliwa jestem. A gdy niekoniecznie "idzie" tak jakbym chciała, to też dziękuję, bo widocznie tak być musiało (tłumaczę sobie) i niekoniecznie to mi było pisane... może właśnie to jest dobre dla mnie (?). Nic (jak powtarzała Babcia moja), nic nie dzieje się bez powodu.
Jasne, że człowiek może się wkurzyć, gdy o coś walczy, a dostaje połowę albo wcale... A może to, że nie dostaje jest właśnie dla niego dobre (?)

W ten sposób odzyskujemy siebie i świadomie żyjemy dla siebie, i bliskich – nie dla rzeczy (?). Choć wiem jak w niektórych przypadkach 😉 właśnie nowy kapelusz potrafi poprawić humor, a pustka w portfelu przyprawić o panikę i myśli z horroru wzięte (aż niepojęte!)...

Aż wreszcie!

Nauczyłam się być wdzięczna i zadowolona. Wypływa to z mojego doświadczenia życiowego, kiedy byłam na szczycie finansowym, który powodował, że niczego mi nie brakowało... rzeczy mnie zalewały tak, że nie potrafiłam ich docenić.... a potem trach... nie było nic...  Co ja plotę (?) Zostało życie! (Może przedtem nie byłam go świadoma (?).

Zostało życie!

I nim jestem zachwycona!!!

PS.

Wszystko na co patrzę da się przełożyć na życie... zwykły ołówek, którym zakreślam w książce co ważniejsze dla mnie zdania. On się kruszy, albo zwyczajnie wyrysowuje lub łamie. Temperówką ostrzę go kolejne razy, by dalej podkreślać co ważniejsze frazy. On jest coraz krótszy, podkreśleń więcej... jest malutki, już nie da się nic nim zakreślić, choć ważnych zdań nim wyrysowanych jest o wiele więcej. Ołówka już nie ma... podkreślenia w książce zostały...  Ktoś inny trzyma ją w ręce, ktoś inny trzyma ołówek i być może też rysuje, też podkreśla zdania ... zastanawia się nad tymi wcześniej zaznaczonymi. Nawet jeśli się nie zgadza i wymazuje gumką... wgłębienie po rysie ołówka zostaje, smuga po wytartej gładzi kartki zostaje... ślad nie do wytarcia. Każdy jest jak ołówek – rysuje, rysuje... zostawia ślad...