Babcia Marianna i ja.

Jako mała dziewczynka bardzo dużo czasu spędzałam z Babcią, a ona cały czas mi opowiadała różności... żadnej chwili nie przepuściła, czy to lepiąc pierogi, czy obierając włoszczyznę, czy szyjąc fartuszki – mówiła, mówiła, mówiła... Dzisiaj gdy już 30 lat nie ma jej koło mnie fizycznie, to jednak w sercu i myśli jest codziennie. Zresztą, uznaję, że wyszła na chwilę i zaraz wróci... na krześle wisi jej fartuszek pięknie haftowany... Ona właśnie ciągle mi powtarzała, gdy wielokrotnie upadałam i z płaczem dopytywałam: dlaczego ja, ile dam radę jeszcze znieść i co jeszcze może mi się gorszego przytrafić... wtedy Babcia zawsze spokojna, cierpliwa - odpowiadała: nie jesteś słabsza, ani gorsza od innych... to co cię spotyka jest po to, żeby cię ukształtować. To nie dramat, że krzywe literki napisałaś, ktoś śmiał się z twojej sukienki... wierz mi większe dramaty cię spotkają, ale to one będą kształtować twoją siłę... spowodują, że strach i poczucie beznadziei nie będą cię blokowały. Nie różnisz się od innych, inni mają tak samo albo jeszcze gorzej. Nie jesteś wyjątkowa, silniejsza od innych... może inni tak się przedstawiają, ale w środku też są wrażliwi, lękliwi i mają problemy. Nie bój się ludzi, tylko postaraj się ich zrozumieć nie stawiając się ponad nimi, tylko w równej z nimi linii... nawet jak się wywyższają i zadają ci cierpienie... musisz znaleźć dla nich zrozumienie, bo tylko wtedy oni przepatrzeć mogą na oczy i zamiast cię oceniać, i wydawać wyroki... zatrzymają się na chwilę przy tobie... by ci pomóc, a nie utopić twoje marzenia.

Tak Babcia mi opowiadała, chociaż małą dziewczynką byłam, ona jak do dorosłej kobiety prawiła.

Dzisiaj gdy jest w moich wspomnieniach i moim sercu, i nie siedzi już w fotelu przed telewizorem, przed, którym siadała wieczorem, bo jak twierdziła: lepszy jest na sen niż luminal – dzisiaj z Okazji Dnia Babci, który właśnie już minął, postanowiłam spisać jej rady, przemyślenia, które zapadły mi w pamięć szczególnie. Myślę, że mimo iż zmienił się świat, Jej słowa wciąż są jak najbardziej aktualne (gdyby żyła miałaby teraz 113 lat).

Ataki na siebie – gniew, żal, że coś źle zrobiłaś, nie dopilnowałaś, dałaś się wykorzystać i zranić to tylko niepotrzebne zadawanie sobie bólu. Wyrzuć swoje żale, przemyśl, wyciągnij wnioski, obiecaj, że ich nie powtórzysz i jak najszybciej spraw sobie przyjemność, aby poczuć się lepiej i wyzwolić z poczucia klęski. -Tak się do mnie zwracała, gdy się na siebie złościłam w chwilach gdy mi coś się nie udawało. Mi pomaga, kupienie kapelusza – żartowała.

Całość życia jest obrazem przez nas malowanym. Nie zapomnij aby oprócz męża i dzieci zabrakło dla ciebie przestrzeni. Sfrustrowana matka jest kamieniem dla siebie i rodziny – nie potrafi rozsiewać wokół siebie radości, która jest w życiu najważniejsza.  -  Wtedy tak do mnie mówiła, gdy zmęczona całym dniem siadałam znużona, a na mojej twarzy widziała smutek zamiast uśmiechu. Zrób coś z sobą dziewczyno, umyj, umaluj, ubierz porządnie, bo kto by chciał patrzeć na taką matkę, albo taką kobietę mieć w łóżku (?) - Co Ty mówisz Babciu?  - A co ty, słuch ci szwankuje? - podsumowywała rezolutnie Babcia.

Decyzje – podejmuj je sama. Nawet gdy nie są najlepsze, to są twoje i one pozwolą nie stać ci w miejscu. Najbardziej stracony czas to ten przed podjęciem decyzji. - Gdy się wahałam, byłam na rozdrożu, to Babcia pchała mnie tymi słowami do przodu.

Krzywda może cię spotkać, ale nie pielęgnuj jej, nie rozdrapuj tej rany... pozwól jej przyschnąć. Wybaczenie w tym pomaga i niewracanie do tych spraw. - Tłumaczyła gdy się zamartwiałam, cierpiałam z powodu zranienia przez kogoś lub okoliczności po prostu.

Obwinianie innych za nasze sprawy i emocje, to jak podmiatanie śmieci pod dywan i udawanie, że ich nie ma. One tam są i czekają na... przez ciebie posprzątanie. Nikt inny nie może być odpowiedzialny za twoje emocje i śmieci. -  - To wtedy kiedy próbowałam obarczać winą za swoje niedomagania innych ludzi lub bliżej nieokreślone okoliczności..

Wybór – zawsze go masz. Czekanie na cud nic nie zmieni, trzeba ruszyć tyłek i działać. Nic nie zrobi się samo. -  Gdy się miotałam i nie wiedząc co czynić, chowałam w kącie i zapłakiwałam.

Pomyśl – każdy potrzebuje wybaczenia, może i ty, bo każdemu może się zdarzyć skrzywdzić kogoś. Tylko taki uczynek pozwoli ci spokojnie żyć. - Tłumaczyła cierpliwie, gdy moje wyrzuty sumienia nie pozwalały mi mieć uśmiechu na twarzy, a nerwy zrywały się z postronków.

Łudzenie się nadzieją, że przyjedzie książę na białym koni i wszystko za ciebie załatwi jest błędem. Koniec z końcem ty będziesz musiała karmić konia, więc radziłabym ci liczyć na siebie. - Tak komentowała moje stany rozmarzenia, lenistwa.

Miłość jest różna... do rodziców, do dzieci, do męża, do zwierząt, do świata, ale zacząć trzeba od siebie, od osoby, z którą będziesz do końca życia bez możliwości rozstania, więc tak postępuj byś siebie kochała. Przez pryzmat tej miłości łatwiej ci będzie kochać innych i sama będziesz kochana. - Takimi słowami stawiała mnie do pionu, gdy powątpiewałam w siebie zbyt mocno.

Nikt ci nic nie da, nie ma magicznych zaklęć – stoliczek sam się nakrywa tylko w bajkach. Do tego służy praca!  - moje snucie marzeń o wygodnym, luksusowym życiu, jak zdobyć  wielkie pieniądze – tak kwitowała Babcia.

Szansa gdy się pojawia, nie zastanawiaj się zbyt długo. Rozpatrywanie czy się uda czy się nie uda – zabierze czas, w którym mogłabyś już działać. - To było wtedy gdy dostałam propozycję pracy, którą bałam się przyjąć – Jej słowa mnie zmotywowały.

Udawanie – nie musisz udawać przed kimkolwiek, że lubisz jajka na twardo, choć jest całkiem odwrotnie... tylko po to by się komuś przypodobać. Zakładać maski możesz na bal. W życiu codziennym musisz być sobą by nie zatrzeć granicy między udawaniem i naturalnością, bo sama za to się znienawidzisz. - Widziała jak pragnę przypodobać się innym, by zdobyć ich uznanie przy czym przestawałam być sobą i wtedy usłyszałam te słowa.

Zwolnij ze swojego życia ludzi, którzy cię oceniają, nieustannie krytykują, nie rozumieją i powodują, że zatracasz poczucie własnej wartości. - Słyszała moją rozmowę z jedną ze znajomych i z przerażeniem stwierdziła, że ta mnie nie ceni, i kpi w żywe oczy, i powinnam rozpatrzyć na poważnie, czy taki człowiek coś wnosi w moje życie czy tylko niepotrzebnie je marnotrawi.

Żadnej pory roku nie wykreślaj... wiem, że wiosnę i lato lubisz najbardziej, ale musisz przyjąć, że przyjdzie jesień i zima, i to będą długie okresy w twoim życiu. Zaakceptuj je w porę. - Co Babcia ma na myśli? - zastanawiałam się.

Te słowa do mnie wypowiedziała gdy była już bardzo chora, miała 83 lata i odchodziła z uśmiechem na twarzy. Miałam wtedy 31 lat i całe życie przed sobą, które ciągle pachniało mi jeszcze wiosną i latem...o jesieni nie myślałam, naiwnie uważałam, że ten czas jest jeszcze do niej długi i nim nastąpi, to ooo!!! jeszcze wiele go zostało... Trzydzieści lat minęło nie wiem jak i kiedy.

Ale wiem! Każda pora życia jest dla człowieka dobra: dzieciństwo, młodość, wiek dojrzały i ten już biegnący z górki. W każdym możemy się odnaleźć pod warunkiem, że w porę zaakceptujemy siebie w tych zmianach.

Wdzięczna Ci jestem Babciu, że przy mnie byłaś i wciąż jesteś... bez Ciebie pogubiłabym to co naprawdę ludzkie i ważne.

Potrząsałaś mną i powodowałaś, że odważnie ruszałam w kierunku swoich marzeń i dotąd nie przestaję tak czynić, bo mimo, że jestem już też tak jak Ty babcią, to ciągle jest we mnie dziewczyna, która chce zawojować świat.

Dzięki Tobie zrozumiałam i zaakceptowałam konsekwencje naturalnych przemian... to, że jestem Starą Kobietą... i mogę lubić ją.

Dzięki! Mam nadzieję, że na tej chmurce, na której siedzisz masz dostęp do cukru, który tak bardzo lubiłaś (pamiętasz jak do cukierniczek w nocy się zakradałaś i do dna go wyjadałaś ;-))