Wampiry są wśród nas...''Ona''

Są w różnym wieku, płci i wyglądzie. Czasem mają postać miłej, drobnej blondynki o niebieskich oczach; czasem 1,85 bruneta z wąsem o piwnych oczach, w których błyski nadmiernej pewności siebie, arogancji i agresji da się od razu zauważyć. Ale ciche, spłoszone słowa i teksty o miłości bliźniego i dobroci zmieniają ich obraz. To wszystko fałsz, ale nim się o tym przekonasz, to poznasz ich w normalnym swoim życiu, biorąc za nawet bliskie Ci osoby... nie zdając sobie sprawy z tego, że to są wampiry... dewaluatorzy Twojego życia.

Zresztą wygląd nie ma znaczenia dewaluatorzy wyglądają jak zwyczajni ludzie... są ładni lub niespecjalnie uroczy... zwyczajni.

Dzisiaj o super dewaluatorce – mistrzyni w umniejszaniu wartości innych – Onej. Przyszedł czas na Ciebie... Ona zaprosiła Cię do siebie. 

Poszłaś na spotkanie do swojej przyjaciółki, nie z pustymi rękami oczywiście. Ugotowałaś chińszczyznę z ryżem i galaretkę z owocami na deser. Po spokojnym, zdawałoby się uroczym obiedzie, gdy smakowało wszystko ogromnie... dowiedziałaś się, że Ona teraz wie skąd biorą Ci się te dodatkowe kilogramy w biodrach (choć przepyszne to było), a w tej spódniczce wyglądasz jak karuzela... po co ją ubierasz, chyba tak rzeczywiście nie wyglądasz (jak ją zdejmiesz?) W jednej chwili pryska Twoje dobre samopoczucie, ale Ty tak łatwo się nie dajesz. Pokazujesz i opowiadasz o swoich osiągnięciach w dziedzinie swojej aktywności zawodowej i pozazawodowej.

Jesteś bardzo podniecona, że inni tak dobrze Cię odbierają, więc o wszystkich tych sukcesach z przyjemnością rozważasz (bo z kim o tym, jak nie z przyjaciółką rozmawiać 😉) Zapominasz nawet na chwilę, że zaraz po powrocie do domu musisz wypić ziółka na odchudzanie i wyrzucić tą ohydną spódnicę, która robi z Ciebie ponoć balona.

Ona jednak nie poprzestaje, dalej pokpiwa (już nie z wyglądu), teraz z Twoich osiągnięć i wytyka wszystkie ich błędy, istotne czy też nie... prawdziwe czy wymyślone. Podważając jednocześnie opinie innych, jako ludzi nieznających się specjalnie na niczym.... Dodając przy tym (niejako pojednawczo), że jak musisz to - to rób co robisz, ale nic takiego wielkiego to nie jest (i powinnaś o tym wiedzieć). Czujesz się podle, ale Ona to widząc, od razu Cię pociesza, że prawdziwie to bez wielkiej wartości i niewiele potrafisz, ale to się zmienić może (tu lekki uśmiech nadziei). Natomiast z uśmiechem wesołym na ustach oświadcza, że zawsze jakaś dziwna byłaś... a chwilę później celnie, cedząc słowa podważa sens Twojej pracy i działań. Jesteś strapiona!................................................................................... Nie rozumiesz po co te słowa atakujące i oceny bezwzględne...  pozorujące obiektywną prawdę.

Na to Ona wyciąga winko z kredensu, bo to co Ty przyniosłaś jakoś nie nadaje się do picia (może innym razem), to jest lepsze "portugalskie", no i kosztowało krocie. Przystajesz na to ze sztucznym uśmiechem (trochę Ci przykro) i już ledwo oddychasz, i chcesz jak najszybciej uciekać. Nie wypada jednak tak szybko, jesteś dobrze wychowana. Popijasz to winko, zachwalając jego walory i próbujesz coś powiedzieć na temat swoich działań... i w ogóle cokolwiek, tematy obojętne... ale to nieistotne. Ona wszystko wie najlepiej; wszędzie była, tu lepiej słyszała, tego znała, z tym spała, a on wybitną postacią był. Ona wszystko ma najlepsze i wiedzę ma nieograniczoną, a przyjaciele wprost się o nią zabijają, tylko Ona nie ma czasu z byle kim się spotykać (dla Ciebie zrobiła wyjątek 😉). Na takie dictum robi Ci się trochę dziwnie, ale robisz dobrą, wdzięczną minę i wymownie (już teraz bez oporów, spoglądasz na zegarek). Pozwalasz sobie jeszcze wcisnąć ksera jakiś artykułów, które Ona czytała, a Ty z pewnością nie... a powinnaś się trochę dokształcić, bo Ona właśnie ciągle się dokształca, uczy i podróżuje.... i jest niemal idealna. Ty próbujesz powiedzieć, przypomnieć, że też nie jesteś byle kim i trochę przeżyłaś i nawet wiesz co nieco... ale to wszystko funta kłaków niewarte... Ona nie pamięta i doceniać nie ma zamiaru czegokolwiek... jakby Ciebie w ogóle nie było i nigdy w życiu nic byś nie zrobiła, co nadaje się do przypomnienia.

- Jestem Twoją przyjaciółką, więc ściemniać Ci nie będę, że masz rację, nie powinnaś (tutaj wywód długi i nudny dla czytelnika), jesteś biedna i nic nie masz na własność... jak Ci się w ogóle w takim lichym stanie żyje? - Ona dalej peroruje, teraz zahaczając o własności materialne (???)

Surowo napomina, daje do zrozumienia dobrotliwie się uśmiechając, nawet poklepując po ramieniu, że w niczym nie masz racji, a co powiesz to banały nikomu niepotrzebne.

Przy kolejnym kieliszku Ona zachwala się, nie zapominając wszakże, w mniej lub bardziej jawny sposób wtrącać, że Ty jesteś niczym... szczególnym – delikatnie sprawę ujmując – podważa wszelkie Twoje kompetencje i dokonania, tego co myślisz, robisz, jak wyglądasz.

Czyni to niezwykle umiejętnie, wie w jaki obszar uderzyć i jakiej broni użyć, byś jako ofiara była przybita. W związku z tym, że wcześniej odkrywając szczerze się przed nią, udostępniłaś swą o sobie wiedzę (teraz umiejętnie ją wykorzystuje... te elementy oczywiście nieprzydające Ci aureoli... o tych innych nie pamięta).

- Nie, żebym była złośliwa, ale Ty nie masz odpowiedniej wiedzy i umiejętności w tym zakresie... (w żadnym – łatwo odczytać Onej myśli)

- Spójrz w lustro, nie wystarczy pewność siebie, że podołasz...  

Te słowa jak noże pocięły Twoją pewność siebie, zadowolenie, obniżyły wartość Twojego działania. 

Przy użyciu wszystkich werbalnych i niewerbalnych środków jakie Ona zastosowała wobec Ciebie powinnaś według Onej zapaść się pod ziemię, ze skruchą przyznać, że młot jesteś i oczekiwać od Onej słów pocieszenia, które choć fałszywe dla niej by miodem były.

Słowa ranią równie mocno jak siła fizyczna. Tylko siniaki giną, a słowa wyryte w pamięci zostają.

A Ty czujesz się wyssana ze wszystkiego co czułaś, że jest w Tobie piękne, mądre i dobre...jesteś rozgoryczona.

Wracasz do domu i pytasz najbliższych czy jesteś taka gruba, głupia i debilka, i że niby wszyscy tak uważają, tylko nie mówią, bo nie są tak przyjaźni jak Ona.

Na to widzisz wzdryganie ramion i słyszysz, że owszem... głupia jesteś, bo dałaś Onej zgodę na takie traktowanie, a trzeba było jej wręcz zakomunikować, że nie zgadzasz się z jej opinią i jej oceny Cię ranią, i czujesz, że jej intencje umniejszania Twoich wartości uzmysławiają Ci jakiej przemocy psychicznej na Tobie dokonuje, tylko po to, żebyś czuła się nieswojo. To ma być Onej sukces.

Skąd się u niej takie postępowanie wzięło? Może z zazdrości, frustracji, zwykłej głupoty, podwyższenia swojego statusu – zwykłego wywyższenia się, bo Oną diabli biorą, że tak sobie świetnie w życiu radzisz i szczęśliwa jesteś.

Zapomnij, to nie jest Twoja przyjaciółka. To jest wampir energetyczny w anielskiej postaci, dewaluator, który tylko po to się z Tobą spotyka by siebie nakarmić. Choć nie o słowa tu chodzi tylko o intencje tak przedstawione, że trudno tak od razu się Tobie od nich zdystansować. Stąd Twoje myśli, że cały świat tak złe ma o Tobie mniemanie. 

Ty sama zdefiniuj siebie (Ty najlepiej wiesz jak jest!) i nie pozwól na umniejszanie Twojej wartości ''Ona'' Cię nie stłamsi... właśnie dała Ci jeszcze większą motywację do życia i nowy cudowny plan... tylko Ona już się od Ciebie o nim nie dowie.

- Nie żebym była złośliwa 😉, ale wiesz -  ja schudnę, a Ty już zawsze będziesz tylko Ona – z siebie tylko zadowolona.