Duszenie w sosie... i etc.

Gdy byłam Starą Kobietą, ale jakieś 43 lata młodszy był mój pesel, to wyobrażałam sobie różne rzeczy dotyczące mojego przyszłego związku z mężczyzną, stworzenia z nim rodziny o odpowiednich relacjach. 

Wydawało mi się i powtarzałam to za innymi starszymi wtedy ode mnie kobietami, że mąż, mężczyzna to powinien być jak druga połowa jabłka. Tak pasować idealnie. Trudno jednak było mi sobie to wyobrazić, że ktoś kto z biologicznego punktu widzenia już jest inny ode mnie, poza tym różniący się bardzo zainteresowaniami, pasjami czy wychowaniem i tym, że nie może płakać (bo takie było wtedy założenie i wymaganie: mężczyźni nigdy nie płaczą i robót domowych się nie imają), ma być w drugiej połowie taki jak ja.

W mózgu 17-letniej wówczas dziewczyny kiełkowała i rozrastała się coraz bardziej myśl, że to jest niemożliwe... Ale skoro krąży taka opinia, że można być szczęśliwym tylko z idealnie dopasowanym partnerem, to należy do tego dążyć i takiego szukać. 

Ale jak to w życiu bywa... wiara i przekonanie, że szczęście może nam dać, spokój zapewnić tylko ktoś kto lubi tak samo szpinak ja my, pragnie podróżować dokładnie w te same miejsca i myśli mieć podobne, nawet oddychać w tym samym rytmie... okazało się być złudne. To zbyt wyśrubowane  warunki, żeby znaleźć idealnie kogoś tak idealnego (w naszym odczuciu) jak my. Możemy szukać i szukać, ale zawsze coś nie pasuje, czegoś brakuje lub nadmiar przesłania nam zwykłe rozumienie, czego tak naprawdę chcemy. Odnalezienie w drugiej osobie podobieństw daje nam poczucie bezpieczeństwa, ale różnice nas zaciekawiają i pociągają, bo podświadomie wiemy, że dzięki nim uzupełniamy własne braki, a to prowadzi nas do rozwoju.

Oczywiście,  nawet nie mając tej wiedzy, którą dzisiaj posiadam  - znalazłam do życia zupełnie kogoś odrębnego. I dobrze uczyniłam!  Każdy jest jedyną w swoim rodzaju, niezależną jednostką i chociaż znajdziemy jakieś podobieństwa, to nie o nie chodzi. W małżeństwie mamy się uzupełniać, rozwijać dzięki drugiej osobie; wspierać i współpracować ze sobą. Tak poznać siebie - by różnice swoje akceptować, podobieństwa urozmaicać... iść razem przez życie... patrzeć w tym samym kierunku, lecz podążać własnym tempem i ze swoim temperamentem. To pozwala na ciekawe, wspólne życie bez duszenia się we własnym sosie.

Nic nie musimy, wszystko możemy...

Nikt nie jest niczyją własnością. Mamy prawo do swojej odmienności i  diametralnie różnego pojmowania świata. Mamy jedno życie i każdy z nas dla niego potrzebuje swojej niezakłóconej przestrzeni, w której może się realizować, i czerpać z tego satysfakcję, i szczęście. To nieprawda, że tylko te związki są zgodne i trwałe, gdy obie strony interesują się tym samym, mają wspólnych znajomych, i ciągle spędzają czas razem. Owszem wspólne chwile są bardzo istotne dla budowania bliskości, ale ograniczanie się wzajemne tworzy niebezpieczny mur – wkracza nuda, a co gorsze zazdrość. I to już nie jest miłość w związku tylko obowiązek miłości. Nie zawsze musimy być razem, możemy gdy tego chcemy i potrzebujemy.  Możemy cudownie spędzić razem czas opowiadając sobie, co danego dnia i z kim robiliśmy, podzielić wrażeniami z filmu, na który poszliśmy z grupą przyjaciół, bo akurat druga strona nie jest fanem kostiumowej filmografii czy koncertu muzyki jazzowej, której też wolałaby nie słuchać, i czas spędzić w domu na lekturze dobrej książki.

Jesteśmy "dwa razy ja" ... W ten sposób każdy może wnieść do związku coś nowego, wzbogacić go i sprawić, że nasze wspólne życie nie będzie stłamszone tylko rozkwitające.

Mamy prawo do emocji... nawet tych ostrych...

...nie musimy być ciągle dla siebie mili i chować głęboko nasze żale.  Nie musimy pozować, że wszystko jest w porządku, że ze wszystkim się zgadzamy byleby tylko nie zakłócić spokoju i dla jego świętości wyrzec się swojej tożsamości, autonomiczności - nie wypowiadając szczerze. Tylko tłamsić w sobie, i dusić ... stwarzać pozory tylko dla pozoru stabilności naszego związku. Taką hipokryzją doprowadzimy siebie do depresji, a związku i tak nie ocalimy. Nagromadzanie takich nierozwiązanych spraw, problemów tylko zwiększa naszą  złość. Zasada, że nie sprawiamy sobie przykrości, bo się kochamy to jest szczyt hipokryzji. W imię miłości, mamy rozmawiać, a nie przemilczać różne tematy. W imię miłości nie wymieniamy tylko informacji, lecz się do nich ustosunkowujemy, wyrażamy swoje emocje. Zamiast dławić je, mówimy o nich prawdziwie... jesteśmy różni, w danej chwili możemy mieć odmienne samopoczucie, i inne chęci... to wszystko może być zrozumiane, pod warunkiem, że nie jest zakamuflowane naszą chęcią nie sprawienia drugiej osobie przykrości. W rezultacie prowadzi to do irytacji, bo nie da się w nieskończoność symulować status quo. Nie zmuszajmy się do gestów, które nic nie mówią... z szacunku do siebie i do partnera.

Mitem jest myślenie, że powinniśmy rozumieć się bez słów...

... skoro jesteśmy ze sobą tak długo, to druga osoba w lot powinna odgadywać nasze pragnienia.

Czasem tak się dzieje, ale nikt nie jest w naszej głowie i jeśli swoimi gestami, zachowaniem, postępowaniem, słowami nie będziemy się z drugą osobą komunikowali... trudno nam będzie w codziennym życiu. Jasno deklarowane oczekiwania sprawią, że nie będziemy czuli się niepewnie. Nie ma to jak zdecydowanie, na tacy wręcz podane intencje zamiast wieloznaczących niedomówień, niosących rozczarowanie i zniechęcenie. Brak autentycznej szczerości to jedynie sposób na pobudzenie  zainteresowania kimś innym, kto według nas spełnia nasze oczekiwania.

Mija czas i mija fascynacja...

Jeśli myślimy, że tak samo jak pierwszej nocy i jeszcze kilka następnych będzie nas podniecał seks z ukochaną osobą, będzie ciągle tak romantycznie, a nasza atrakcyjność tak samo będzie podgrzewała nasze uczucia wzajemne, to... to się mylimy. Wszystko powszednieje, staje się jakąś normą, codziennością, a namiętność soplem lodu się ostaje. I to jest normalne, że po jakimś czasie zauroczenia, niewidzenia wad, wyolbrzymiania zalet – wygasa ognisko wzniosłych uczuć i zamienia w popiół... To naturalna kolej rzeczy. Ale przecież nie chcemy by tak się działo, ciągle staramy się być atrakcyjni i zauważalni, lecz często dzieje się tak, że owszem jesteśmy widzialni i rozpoznawalni, ale dla innych, nie dla swoich partnerów. To nawet miłe, że jesteśmy atrakcyjni dla innych i podnosi naszą pewność siebie; podniecenie w nas wzrasta, nasza wartość pnie się w górę, co jeszcze bardziej nas motywuje do jeszcze większej dbałości o siebie tak jeśli chodzi o wygląd zewnętrzny jak i intelektualne odniesienie.

Tylko, że będąc już tak wysoko w tej pewności siebie ustawieni, łatwo możemy z  niej spaść i stracić coś co długo budowaliśmy na rzecz jednej, może dwóch chwil zakazanej namiętności, której atrakcją jedyną jest jej nowość – i tyle. Wdając się we flirt, romans – wzmacniamy się mocno, ale w domu jest nasza miłość, o którą kiedyś tak bardzo walczyliśmy. Czy się skończyła? Nie, tylko zamiast ognia, stała w niej  tląca się tylko iskierka... zapomnieliśmy podsycać ten ogień, dokładać drewienek. Sami zahamowaliśmy ten proces, nie dbając o nią. A za miłością trzeba ciągle biec! Nic nie jest dane raz na zawsze i zamiast dopuścić do chwili, gdy sceny zazdrości jednej strony zabiją naszą miłość, bo na chwilę obdarzyliśmy swoimi uczuciami kogoś innego... dlatego, żeby poczuć coś innego, bardziej ekscytującego, bo w domu nuda i brak wyobraźni. Związek dwojga osób, to codzienne zaczynanie go od początku i to bez taryfy ulgowej... mimo wałków na głowie i brzucha piwnego 😉

A może dojść do porozumienia...?

...i w dobrym miejscu, w ciepłej atmosferze, skupieniu... gdzie nikt nam nie będzie przeszkadzał ... żadne czynniki zewnętrzne – usiąść i porozmawiać patrząc sobie w oczy 

•  mówić tylko o faktach, pomijając złe emocje, tzn. bez wracania do przeszłości, kreowania jej na swój sposób i wygrzebywania starych pretensji 
• nie szukając powodów, dlaczego związek jest nie taki jak trzeba, ani usprawiedliwień
• nie obwiniając osoby tylko jej zachowania (przy obwinianiu kogokolwiek personalnie od razu skreślamy cienką nić porozumienia). Obwiniając drugą stronę, wzbudzamy jej agresję, a wcale nie wyjaśniamy niczego. Ta z kolei rodzi potrzebę rewanżu, a to zamyka drogę porozumienia i zawarcia kompromisu. Zaczyna się sprzeczka, rodzi kłótnia, zamyka rozmowa.
• zamiast atakować,  powinniśmy powiedzieć o swoich odczuciach i przedstawić propozycje zażegnania problemu... a wszystko bez patosu i poniesionego głosu
• nie ustawiając się też w roli ofiary, bo to z góry stawia nas na straconej pozycji; stajemy się bezbronni, więc nic łatwiejszego niż nas zaatakować i zwalić cała winę na nas
• warto też wysłuchać, okazać zaufanie i zrozumienie
• ..................................................................................??? 

Jeśli i tak przyjdzie rozstanie...

Rozstanie jest takim samym przejawem życia jak związek i zawsze trzeba się z nim liczyć, jeżeli chce się być własnym sterem w swoim życiu, i nie poddawać indoktrynacji innych.

...w kulturze katolickiej to porażka, w islamskiej to kłopot, bo tu zasady są ważniejsze od dobra jednostki... ale odrzucając te religijne i kulturowe zasady, to przecież rozstanie nie jest czymś złym... nie jest końcem, bo energia dalej płynie, życie się toczy. Nie jesteśmy właścicielami nikogo i nikt też nie ma prawa przy sobie, wbrew naszej woli –  nas zatrzymywać.

Jeśli bycie razem jest koszmarem, to nie można czegoś tak złego podtrzymywać i lepiej nie martwić się tym co na nasze rozstanie powiedzą inni... tylko mieć siłę by dalej nie udawać... bycie tylko ciałem w związku bez relacji emocjonalnych, to ściema niepotrzebna nikomu. Przeżyłam rozstanie, której sprawczynią nie była śmierć tylko życie... najpierw szok, potem naiwna nadzieja, na koniec: przedefiniowanie swojego życia i brawo ja 😊 Wzajemne niszczenie się to niszczenie życia może nie tylko par (albo wręcz), ale również ich dzieci, które lepiej żeby wiedziały: rozstanie rodziców nie jest rozstaniem z dziećmi i i można stworzyć nowe, dobre życie na bazie innych relacji... już nie mąż – żona, ale tato i mama swoich dzieci.

Energia płynie, kto nie płynie z nią jest nieszczęśliwy, więc należy wprowadzać zmiany jeśli wynikają z nich dobre sprawy, ale zawsze trzeba mieć na względzie osoby, za które jesteśmy odpowiedzialni – dzieci.

A w ogóle to...

Każdy nawet najbardziej zadowolony ze swojego życia człowiek, ma w sobie jakieś tęsknoty, jakąś chwilową bezsilność, która go paraliżuje; czasem niewiarę w siebie, brak sił, czy odwagi; odczuwa samotność i wtedy nic tak jak drugi człowiek nie jest w stanie wyciągnąć nas z tego utknięcia w niemocy, ale... jest "ale"... musimy mieć wewnętrzną pewność, że to jest ten człowiek, ten czas.

W przeciwnym razie nasza rzekoma samotność zamieni się w coś znacznie gorszego – frustrację i smutek, które są bardzo trwałe i potrafią objąć całe życie.

Nie ma idealnych partnerów: piękni zewnętrznie i duchowo książęta, nieskazitelne królewny istnieją tylko w bajkach ... szczęście człowieka nie zależy od czegoś poza nim.

...nie można całego świata opierać tylko na drugiej osobie... trzeba pamiętać o innych aspektach życia, które sprawią, że nasze życie będzie fascynujące i wartościowe, a nie duszone w mdłym sosie.