Dobrze czuć się w listopadzie... plan na pewność siebie.

... gdy plucha, brak słońca i zawierucha, po 15-ej robi się ciemno i ogólnie jest bardzo nieprzyjemnie. Trudno jest niezmiernie, ale... listopad minie, więc potraktujmy go jak oddech dla swojego serca; wyciszmy swoje emocje. Potrzebujemy takich chwil, aby odnaleźć siebie. Zatrzymajmy się na chwilę i popatrzmy na tych zabieganych, śpieszących się ludzi... za chwilę odczujemy ulgę, że nie jesteśmy jedną z tych osób... Mamy czas by popatrzeć na nie i czas by zebrać myśli. Niech to będzie jeden, dwa lub więcej z listopadowych dni. Listopad łączy się z takimi uczuciami jak: gniew, lęk, frustracja, poczucie winy, tęsknota, smutek, więc to odpowiedni czas by zapanować nad nimi i ponownie z odświeżoną energią rzucić się w wir życia.

Gniew - to taki zły wilk, który jest w stanie nas zniszczyć, a im bardziej go karmimy, bo jesteśmy zazdrośni, chciwi czy pogardliwi dla innych – to może nas zjeść i chociaż żywi będziemy chodzić, to w środku będziemy umarli.

Lęk - jeśli nas o coś lęka, to ostrzeżenie być może... należy ze spokojem sprecyzować sobie czego dotyczy, jakiego zagrożenia ewentualnego i się do niego przygotować, mieć na baczności... nie chować do kąta i udawać, że nas nie ma. Tak robią tylko dzieci, a my jesteśmy już dorośli, choć każdy w sercu powinien zachować coś z dziecka dla swojej radości istnienia.

Poczucie winy - nie zawsze łączące się z faktyczną winą, więc wtedy gdy słusznie czy też nie uświadamiamy sobie, że popełniliśmy jakiś czyn niedobry, niegodny, krzywdzący – zróbmy wszystko by naprawić swój błąd i przyrzeknijmy sobie, że nie popełnimy go już więcej. Ale też nie rozstrząsajmy jakiś dawnych spraw i z nimi związanych emocji z odczuwaniem rzekomych win, o których nikt już nie pamięta(oprócz nas oczywiście). Dajmy spokój i zostawmy to poczucie winy dla tych, którzy naprawdę zrobili coś haniebnie złego. Nie musimy być doskonali, każdy ma prawo do błędu. Skoro kierowały i nadal nami kierują dobre, uczciwe intencje, ale kiedyś coś tam nie wyszło jak należy, to nie zamartwiajmy się tym - tylko przebaczmy sobie. Nie musimy nikomu nic udowadniać. Czasem nawet lekkomyślność da się usprawiedliwić, gdy czyniona jest w dobrej wierze.

Tęsknotę - trudno ukoić, zapanować nad nią – to bardzo subiektywne uczucie, które kojarzy się z brakiem, pustką, przygnębieniem i prowadzić może do choroby (depresji), w najlepszym przypadku do frustracji. Musimy znaleźć sens tęsknot, istotę rozstań przez, które cierpimy. To umożliwi łatwiejsze pogodzenie się z sytuacją. Zaangażowanie w sprawy dnia codziennego, realizacja własnych pasji może bardzo pomóc w ukojeniu dręczących nas myśli. Alternatywą może być pisanie listów, pamiętnika czy tworzenie fotograficznego folderu wspomnieniowego. Każdemu co innego pomaga... ważne by nie rozdrapywać pamięci boleśnie, jeśli - to w przypominkach wesołych lub nadziei cierpliwej, że ten dzwonek u drzwi czy telefonu, to właśnie od tej osoby. Różne są sposoby. W każdym razie tęsknota nie może być naszego życia hamulcem. Wtedy to się odbije nie tylko na nas, ale też nam najbliższym...przecież tego nie chcemy.

Smutek - wynika w nas z wrażenia, że czegoś nie potrafimy, nie mamy, nie spełniamy czyjś oczekiwań, coś straciliśmy... Jak nad nim zapanować? Odpowiedź jest krótka: wszystko zależy od przypadku... albo należy walczyć o odzyskanie utraconych wartości i dać sobie wewnętrzny nakaz, żeby tak zrobić, a może wystarczy docenić to co utraciliśmy, i cieszyć z tego co aktualnie mamy.

Zapanować nad tym wszystkim? Właśnie tak – zapanować, bo szczęście i spokój w życiu nie zależy od braku emocji, ucieczki od tych trudnych, tylko na umiejętności zapanowania nad nimi i osiągnięcie pewności siebie.

Moje życie nie było pasmem niekończących się niedziel z wykwintnymi obiadami, spokojem, radością z niego płynącą... wiele musiałam przetrwać, wytrwać... szamotałam się między małymi zwycięskimi bitwami, a bolesnymi upadkami... porażka i sukces przeplatały się ze śmiechem i łzami; zapach miłości i róż ze smrodem kloaki i zdradą... dlatego już wiem jak odczarować listopad.

Żaden listopad nie przeszkodzi w życiu, gdy ma się do niego motywację. Sama motywacja jednak nie wystarczy, trzeba mieć plan. Zmieńmy więc listopad w okres planowania naszej przyszłości. Naszej, bo chcemy spędzić w niej dalszy ciąg życia. Chcemy w niej być pewni siebie!

Oto nasz alfabetyczny plan na  osiągnięcie pewności siebie, która ułatwi nam życie!

Akceptujemy siebie, zdając sobie sprawę, że mamy tylko siebie na własność i tylko sobą prawo do absolutnego rozporządzania. Dzięki temu, nie możemy siebie w żaden sposób przekreślać! Tą postawą udowadniamy, że mamy w sobie odwagę by mimo łomoczącego serca pokazać innym, którzy nas nie akceptują, że oto płyniemy - jesteśmy.

Bierność wykluczamy na samym początku, bo choć wygodna, to zamyka szanse na cokolwiek. Bezczynne siedzenie rodzi wątpliwości i strach.

Cel sobie samemu wytyczamy, jasno określamy - pamiętając, że samo gadanie o nim, go nie przybliży.

Działamy, zdając sobie sprawę, że działanie może pociągać za sobą szkody i koszty, ale bez niego nie osiągnie się niczego. 

Entuzjazmu nie pozwalamy w sobie zgasić niedowiarkom i nieprzychylnym nam osobom. Te osoby dodajemy do spamu. 

Fakty są takie: na dłuższą metę nie da się udawać kogoś kimś się nie jest i nie ma co zawyżać swoich osiągnięć dla wyższego uznania w oczach innych. W ten sposób dochodzimy do tego, że stajemy się nie pewniejsi siebie tylko pewniakami jeśli chodzi o arogancję i tupet. Ludzie, którym brakuje naturalnej pewności siebie lubią się wywyższać, abo wręcz poniżać innych. My tacy nie będziemy!  

Gorzko-słodki smak życia doceniamy każdego dnia i uczymy sztuki oddychania, od pierwszego bowiem oddechu wszystko się zaczyna i od jego rytmu (choć oddychanie wydaje się tak prozaiczne i zwyczajne – takie nie jest - od niego bowiem zależy też stan naszego umysłu)

...teraz bierzemy oddech i czytamy dalej...

Herbata – najlepiej gorąca lub ciepła. Empatia i zaufanie to ciepłe uczucia, dawajmy ich jak najwięcej, częstujmy nimi swoich gości.

Irytacji stanowczo mówimy NIE – patrzymy na ludzi i rzeczy, i widzimy je takimi jakimi są, a nie jakimi chcielibyśmy ich widzieć. Dzięki temu nie mącimy sobie spokoju w głowie.

Jesteśmy tacy, jacy sami sobie wielokrotnie powtarzamy, więc zastanawiamy się poważnie, od tej już chwili – czy nie gadamy bzdur i sami się nie krzywdzimy.

Każda sytuacja w naszym życiu powinna być autentyczna, a nie fasadą oszukującą świat – dlatego jesteśmy naturalni, bo postępujemy według własnych zasad. Nie musimy nikomu nic udowadniać.

Labiryntem są nasze serca, kręte są ścieżki naszego życia, ale nie przerażamy się, że zagubimy się w tym labiryncie. Mamy odwagę i wiarę w sobie, że trzymamy się wytyczonej przez siebie drogi, oświeconej naszym intelektem.

Łatwo oceniać i krytykować – my tego nie czynimy. Mamy prawo opisywać czyny, ale nie ludzi. To potężne siły, które potrafią niszczyć ludzi, a my nie czynimy niczego, czego sami byśmy doświadczyć nie chcieli. Nie mamy pewności czy krytyka wypływa z życzliwości czy z wrogości. Łatwo to wszystko pomieszać, tylko dlatego, że się kogoś nie rozumie.

Motywacja, którą sobie założymy, będzie nas pchała do przodu. Nie pozwalamy niczemu i nikomu (zawistnemu) jej stanąć na drodze.

Nieustępliwie idziemy do przodu, nawykom też pozwalamy na swoją drogę, by rewolucja w naszym działaniu nas nie spłoszyła i nie podpowiadała rezygnacji z zamierzeń. Jednak wszystko czynimy świadomie; żyjemy chwilą obecną, a nie dla tej chwili.

Odmowna odpowiedź na nasze podanie mające urzeczywistnić nasz cel, to nie porażka jeszcze – tylko chwilowe zwolnienie tempa i moment na poszukiwanie nowego sposobu na usunięcie przeszkody. Ciągle żyjemy, oddychamy, a jutro możemy dostać kolejną szansę! Nic nie dzieje się bez powodu.

Przechodząc przez piekło nie zatrzymujemy się, tylko przyśpieszamy kroku.

"Rację ma każdy i tym samym nie ma jej nikt" dlatego nie tracimy czasu na spory o słuszność w jakiejś nieistotnej sprawie, bo spory bywają dłuższe niż sens przyznawania racji. Czas jest jeden, więc przeznaczamy go na na inne umiejętności niż te w przedstawianiu racji.

Sukcesu nie osiąga się w jeden dzień, nawet Pan Bóg tworzył świat przez siedem dni. Pamiętając o tym, codziennie, regularnie dokonujemy małych wysiłków by dojść do zamierzonego celu.

Śmiejemy się codziennie. Nawet sztuczny i wymuszony śmiech jest lepszy od jego braku. Nie ma silniejszego środka przeciwdepresyjnego od śmiechu, który uwalnia do naszego krwiobiegu serotoninę (neuroprzekaźnik szczęścia)

Trudności w realizacji zamierzeń dzielimy na kilka drobniejszych zadań, przez to nie odczujemy ich nadmiernej dolegliwości.

Umysł nasz - jest miejscem, w którym rządzimy tylko my, więc rozmawiając sami ze sobą nie wprowadzamy sobie ograniczeń w decyzyjności, a już na pewno nie myślimy o sobie negatywnie.

Wytrwale z wiarą w siebie - robimy również rzeczy, których dotąd nie robiliśmy – przez to nabywamy odporności i twardości.

Za kilkanaście może już lat, albo trochę później – bardziej będziemy żałować tego, czego nie zrobiliśmy niż tego co zrobiliśmy, więc nie wahamy się by wyjść ze strefy swojego komfortu i zamiast poddawać się, zwalać stan swojego przygnębienia na listopadowy chłód – zmieniamy pracę bez perspektyw, wychodzimy z toksycznych związków...pozwalamy odejść ludziom i rzeczom, jeśli tak jest dla nas lepiej (dla wspólnego dobra).

Życie nie musi być schematem jeśli będziemy potrafili być sobą w świecie, który stara się uczynić z nas kogoś innego. Nie czekając aż wszystko będzie nam sprzyjało i będzie idealnie(nie będzie!), mimo złej, pochmurnej listopadowej pogody - zaczynamy ćwiczyć pewność siebie, uczyć się jej i po mistrzowsku jak inne umiejętności opanować.

I tak przejdzie listopad i pojawi się grudzień, a my w nim: silniejsi, radośniejsi i pewni siebie!