Czas to coś czego mam najmniej... refleksja jesienna.

Jesień, tak dojrzała, barwna pora roku, która zbiera żniwo w sadach, warzywniakach, na polach, a ja korzystając ze słoneczka wybrałam się na spacer. Samotny spacer, taki wspomnieniowo -regeneracyjno - zdrowotny.

Idę sobie ulicą tą samą co przed 40 laty i to jest inna ulica, choć tak samo się nazywa , inni ludzie po niej chodzą. Jak to się zdarzyło, jak mogłam tego nie zauważyć. Wolniutko spłynęła mi policzku łza... 

Czas to nieprzerwany ciąg chwil, trwania, jedna z podstawowych form bytu materii, a także wyodrębniony okres – pora, gdy coś jest wykonywane lub coś się dzieje, okres dziejowy. To takie złożone zagadnienie zarówno z perspektywy nauk przyrodniczych i humanistycznych. W fizyce mówi się o czasie jako wielkości absolutnej, ale też w tej relatywistycznej - czas i przestrzeń są równoprawne i tworzą czterowymiarową przestrzeń czasową. Czyli nie jest absolutem, jest względny, bo zależny od układu odniesienia. Ale po co te mądrzenia się? Jedno jest pewne i zgadzam się z tym zupełnie: "Wszystko czas żarłoczny zagarnia, wszystko pożera... wszystko porywa. Żadna z rzeczy nie może długo na miejscu trwać" tak wskazuje na przemijalność czasu Seneka. Według niego czas i nierozerwalnie związana śmierć dotyka każdej istoty, a także zjawisk przyrodniczych. W opinii poety śmierć nie jest karą, ale prawem rządzącym całym światem.

Idę dalej, skręcam w uliczkę  gdzie dawniej była piekarnia, a mama moja przynosiła z niej co rano świeże bułeczki... nie ma już piekarni, jest sklep spożywczy i monopolowy jednocześnie...

Wszystko podlega zmianie... nie ma piekarni, ale też nie ma mojej mamy.

Nie pośpieszyłam się jak w pięknym wierszu "Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą" jak zaleca ksiądz Jan Twardowski... kochać, mówić o miłości w odpowiednim czasie. I jest tak jak pokazuje ksiądz Twardowski, że po ludziach zostają jedynie "buty i głuchy telefon".

Chwila odejścia nadchodzi niespodziewanie, dlatego tak ważne jest docenianie każdej najmniejszej chwili spędzonej z bliskimi, przykładanie uwagi do tego co się mówi. 

Tak sobie myśląc wędruję dalej znajomymi uliczkami i żal mi serce ściska, że zajęta innymi sprawami nie dostrzegałam, jak niszczycielską może też mieć czas, i że za późno już jest by zmierzyć się z błędami przeszłości i przebaczyć sobie samej.

Za późno wzięłam życie w swoje ręce i odgrodziłam się od ludzi, którzy nieustannie chcieli decydować o  o moim życiu, ale też straciłam parę osób, które dobry wskazywały kierunek.

Wszystko co jest doczesne przeminie.. .przeminie wszystko – zarówno ludzie jak i natura.

Dlatego trzeba każdego dnia zbierać te pojedyncze chwile, błyski, odcinki i mierzyć się z nimi, z własną nietrwałością.

Czas mija, płynie, upływa, leci, ucieka, leczy, zaciera wspomnienia. Czasu nie można trwonić, marnować, spędzać na czymś nieistotnym. Czas może być stracony, drogocenny, wolny, zajęty... on towarzyszy nam w każdym wieku. W obecnej pogoni za szczęściem, społecznymi i zawodowymi awansami, materialnymi gadżetami warto mieć na uwadze zdane hiszpańskojęzycznego pisarza Gabriela Garcii Marqeza "Nie biegnij za szybko przez życie, bo najlepsze rzeczy zdarzają się wtedy, gdy się ich najmniej spodziewamy".

I dlatego tak wolno sobie krążę znajomymi uliczkami, przysiadam w parku na ławce, na tej samej, gdzie trzymałam za rączkę wózek z najstarszy synkiem ułożonym w nim, w niebieskim beciku.

Nikt, kto ma 10, 18, 20 czy nawet 30 lat nie zastanawia się nad upływającym czasem, nie zdaje sobie sprawy z upływających chwil, dni, które "jak cień mijają" o czym czytamy w Psalmie 144, hebrajskiej pieśni na cześć Boga.

Taki jesienny spacer z refleksjami, wspomnieniami i radością, że jeszcze trzymam się jak liść zielony gałęzi drzewa, i nim zżółknę i spadnę to mam wiarę, że jeszcze kilka jesieni sobie pooglądam. Skąd to wiem? Ogarnęłam w swoim sercu, rozumie istotę sensu życia i koniecznie muszę dzielić się, obdarować tą prawdą jeszcze wiele osób... przekonać je do radości z życia i do szanowania czasu.