Chryzantemy, droga do Samarra*...

Po jesiennych różach, sztywnych, staromodnych cyniach, nadchodzi czas na piękne, różnobarwne chryzantemy. Te różnorodne kwiaty przybyły do nas z Japonii. Uprawiane są w doniczkach, ogrodach, balkonach, rabatach i ogrodach. W Chinach, Mongolii, Japonii  kwitną  głównie ku radości ludzi i tak są postrzegane. U nas to raczej kwiaty pamięci. Ich niezwykła uroda i oszałamiające bogactwo kolorów jesieni - od bieli spokoju do złota, żółci, pomarańczowych odcieni, brązu, wiśni i innych nie zliczysz – nie służą żywym, lecz martwym.

Na przełomie października i listopada, przełomie jeszcze ciepłych, i słonecznych dni na rzecz deszczowej, burej szarugi  -  przez szeroko otwarte bramy cmentarzy we wszystkich miejscach naszego kraju – w miasteczkach, miastach, wielkich aglomeracjach i wioskach walą tłumy obarczone chryzantemami, wiankami z jedliny, i kolorowymi nieśmiertelnikami lub sztucznymi na wzór żywych zrobionymi kwiatami.

Wcześnie zapada zmierzch, więc od godzin popołudniowych do nocy, cmentarze i inne miejsca upamiętniające zmarłych wyróżniają się wśród pozostałych miejsc, blaskiem lampek, i zniczy.

Te kolorowe łuny światła przypominają nam, że i my jesteśmy w drodze do Samarra*

W tej wędrówce biorą udział różne pokolenia – wszyscy do siebie podobni, a jednak różni – ale na pewno równi. Samarra* do punkt do, którego zmierzają wszyscy każdego dnia bez względu na wiek, wyznanie czy kolor skóry. Biedni nie doznają litości i bogaci nie zapłacą złotem. Wszyscy idą szybciej lub wolniej dróżką wyboistą, alko gładką autostradą, z żadnej nie da się zboczyć, ani uciec z niej; tym bardziej schować – ani łotrowi wielkiemu, ani bardzo dobremu człowiekowi. Nawet wykształcenie najwyższe z możliwych nie pomoże, czy też analfabetyzm w tym nie zaszkodzi. Nie przechytrzy jeden, nie uda głupa drugi.

Tak jest teraz, tak było przed stu laty, tak będzie za sto lat.

I wcześniej, i teraz (i pewno za 100 lat?) możemy powiedzieć o jednej rzeczy, której jesteśmy pewni – o śmierci. Niepewna jest tylko godzina jej przyjścia (tej wcale nie jestem ciekawa).

Śmierć temat rzeka, bo odkąd na naszej planecie pojawiło się życie – śmierć wciąż jest taka sama.

Czas płynie i wszystko się zmienia... postęp ułatwia nam życie, ale nie zmniejsza cierpienia. Śmierć

przyczajona czeka aż przybędziemy do Samarra.*

W naszej drodze wszystko zależy od nas, od mniejszych lub większych zdarzeń.

Wiedząc o tym powinniśmy się starać by nie żyć byle jak (tak jak nie mówić byle czego).

Choć 80-latkowi czy starszemu jeszcze człowiekowi wydaje się, że długie to jego życie i tak jest ono krótkie, bo ma swój koniec.

Każdego dnia umieramy trochę, jak koło nas wszystko po trochu zamiera i ludzi bliskich co raz więcej oczekuje na chryzantemy i znicze płonące.

To okrucieństwo życia, ale jest też piękna jego droga. Jakiekolwiek to życie nam się nie przytrafiło, tak czy owak jesteśmy do niego przywiązani. I bardzo dobrze, bo to największy dar, a przez to wartość bezcenna. Nie być nigdzie, potem BYĆ i znowu nie być nigdzie...

To nie tak źle, jeśli odpowiednio wykorzysta się swoją szansę. BYĆ historią to lepiej niż nie być jak na początku – nigdzie. 

Budujemy swoją rzeczywistość i gdy zdaje się, że wszystko już wiemy to przychodzi... Ale nim to nastąpi... (???) to cieszmy się szczęściem, że narodziliśmy się i póki co jeszcze nie umarliśmy.

Dokonujemy pięknych rzeczy, tworzymy arcydzieła... czasem za dużo śpimy, wprawiamy sami siebie w osłupienie, gdy popełniamy jakiś hańbiący nas czyn. Robimy wszystko ile w nas sił, chęci i pomyślunku... w gruncie rzeczy to wydaje się w końcu, że za mało...

Ci przed nami też tak czynili... ale to dzięki nim jesteśmy... nikt nie jest tak samowystarczalny, żeby stworzyć od podstaw siebie. Jesteśmy owocami czyjejś miłości, wychowania, nauki. Wyłoniliśmy się z przeszłości, która jest podobna do naszej teraźniejszości – pełna lęków, ale też radości, wojen i wojenek, zapachów, bajek, prawd coraz nowszych, odkryć i za chwilę też będzie przeszłością. Ale też początkiem innych profesorów, muzyków, pisarzy, piękności, łajdaków, złodziei i altruistów. Stworzy się nowa historia, nabierze znowu innego kształtu, wykuje nowe losy ludzi, stworzy nowe kontrasty (można dostać od niej zawrotu głowy 😉).

Tymczasem chce mi się śpiewać i tańczyć pod tym samym słońcem (lub księżycem), które oglądało narodziny mojej Babci, Mamy i moje. Jakie to szczęście, że choć zmienia się ciągle znaczenie świata, jest on ciągle taki sam, tak samo olśniewający, ogrzewającym, oświetlającym słońcem i niekończącym niebem.

Wszystko mija nawet słońce chyli się ku wieczorowi (wszak musi odpocząć). I deszcz przechodzi... I gwiazdy gasną... I ja też nie zdążę wszystkiego opowiedzieć o tym jaka jestem szczęśliwa, że widziałam słonia na żywo (odwrócił się do mnie tyłem i mnie ... 😉), rozmawiałam z kotem, zaginęłam w wielkim lesie, leżałam na plaży, jadłam winogrona prosto z pnączy, kąpałam w jeziorze gdzie krystalicznie czysta woda pozwoliła mi zobaczyć jego dno, kochałam jak wariatka, przeżyłam  upojne noce,....i....i....i nie sposób wymienić wszystkich ekscytujących czy mdłych w mym życiu  poranków, dni, i wieczorów.... (najważniejsze, że miłości doznałam i doznaję wciąż jeszcze...).

I to mieszanie się wszystkiego ze wszystkim, to jest cudowność 😊 Mam podziw dla niej, radość mnie i wdzięczność przepełnia dla tych, dla których chryzantemy kwitną i znicze się palą (choć w mojej głowie, oni wciąż są przy mnie...tyle, że akurat wyjechali...).

Ta myśl nie pozwala mi cierpieć (choć tęsknoty nie wypiera), leczy z zagubienia, daje szczęście, zaufanie do świata i nie pozbawia nadziei. To pozwala mi zachowywać w sobie entuzjazm, ciągły głód piękna i wiarę, że Ci, którzy jeszcze nie zaznali szczęścia na tej ziemi – ciągle jeszcze mogą go doświadczyć i rozsmakować w nim 😊

Samarra* – wschodnia parabola, o słudze, który ujrzawszy Śmierć na bazarze w Bagdadzie, uciekł do Samarra, gdzie dowiedział się, że tu właśnie naznaczone było jego spotkanie ze Śmiercią.