Kolory w wydaniu Starej Kobiety.

Każdy kolor widzi inaczej i każdemu kolor z czymś innym się kojarzy. Od tego jak padają promienie słoneczne zależy to jak odczytujemy kolory świata. I nasza wyobraźnia wyraźnie podtyka nam to jak je odbieramy i jakie mają oddziaływanie na naszą psychikę. Wszystko można zawrzeć w kolorze: i radość, i smutek, żal, i cierpienie, zazdrość, i uwielbienie; powiew wiosny i smutek listopada, dojrzałość lata i tęsknotę za nim oraz jesienną refleksję związaną z przemijaniem i chłód zimy, gdzie wszystko zamiera, a ptaszek świergoli o okruszek chleba. Bez kolorów świat byłby szary i przygnębiający w swej istocie.

• Atramentowy –  kałamarz na ławce, pióro ze stalówką wymienną i kaligrafia, łączenie liter po kilkanaście kartek dziennie – zatracałam się w tym pisaniu, uwielbiałam pisanie tak perfekcyjne, żeby w odpowiednim miejscu litery było jej zgrubienie, a potem nagle cienka się robiła i to było TO. Do dzisiaj pisanie piórem sprawia mi niezwykłą frajdę i patrzenie jak kształtne literki, równo osadzone tworzą na kartce niezwykły pejzaż. Pisanie ręczne jest dla mnie uzewnętrznieniem siebie, odkryciem tajemnicy. Myślę, że ręczne pismo zwłaszcza piórem może wiele powiedzieć o piszącej osobie.
• Biały – kolor niewinności i modlitwy, przypomina mi moją białą, niezwykle wyrafinowaną w swej skromności komunijną sukienkę.. .czułam się wybranką losu i bardzo ważną w tym dniu osobą, choć nie rozumiałam może zbyt wiele. Biel to świetny dodatek do wszystkiego dla podkreślenia czasem luksusu w stroju, a czasem zaczepiającego specjalnie wzrok, niby niewymuszenie 😉 Biel jak żaden kolor pięknie podkreśla opaloną skórę.
• Błękitny – błękitne, głęboko osadzone oczy i koszula w tym samym błękitnym kolorze... morze, piasek... już nie myślałam, poddałam się i zanurzyłam w tej niebieskości... to są cudowne wspomnienia. To wiara, że niebo błękitne nade mną widzi jaka jestem naprawdę i nikt nie powinien mnie, ani ja nikogo oceniać.
• Czarny – najciemniejsza z barw, kojarzy mi się ze smołą i sadzą, powagą, żałobą i smutkiem... noszę czarne ubrania ale zawsze okraszone radosnym kolorem, bo czarny to nie kolor, to pustka, to kolor bez aury... noc, zniszczenie, rozpacz. Miałam dwa latka, gdy umarła babcia ze strony taty, a pamiętam dokładnie jak na okrągłym stole mama prasowała czarne szmatki i płakała... dzień wcześniej babcia leżała na wiśniowej kanapie, a ja podałam jej nóż, bo chciałam kawałek chleba. I tak ją zapamiętałam jak masłem smarowała mi ukrojoną kromkę.
• Czerwony – to ogień, namiętność, to podniecenie, symbol seksu, energia, ale też złość, agresja i przemoc. Przyciągający kolor, motywujący do działania. Ten kolor potęguje moją siłę i energię. W tym kolorze czuję się pewnie. Róża czerwona w ogrodzie, miłość, która nie pamięta złego i czerwona spódniczka, w którą byłam ubrana. gdy poznałam swojego męża (do tego ciemnogranatowa bluzka baskinka w czerwone różyczki).
• Fioletowy – to kolor, za którym nie przepadam. Mam płaszczyki w jego odcieniach od jasnego do ciemnego i nawet bardzo dobrze się w nich czuję (taka ważna 😉), choć wywołuje we mnie tęsknotę za czymś bliżej nieokreślonym.
• Granatowy – mundurek szkolny i biały przypinany na guziczki kołnierzyk... zunifikowani wszyscy, wszyscy tacy sami z komunistycznymi wierszykami na ustach, wyuczonymi na pamięć i recytowanych z wielką emfazą na szkolnych akademiach: ku czci rewolucji! Okropność!
• Herbaciany – jesienne, smutne herbaciane róże, jak w słowach piosenki gdzie jeszcze mowa o drzewach w purpurze...niedawno był maj, a tu różę więdną już i wszystko jest złudą i snem. Z tą piosenką kolor herbaciany łączy mi się niezmiennie.
• Jaśminowy – jaśminowa herbatka, zapach perfum i ryż jaśminowy z krewetkami, i chilli i pewien niemiecki przedsiębiorca  patrzący mi w oczy (tylko te oczy były skierowane w inną już stronę... trochę się spóźnił chłopak 😉– to wszystko przypomina mi jaśmin.
• Karminowy – to ulubiony kolor mojej pomadki...nasycona, głęboka czerwień podkreślająca biel zębów i nadająca uśmiechowi promienny wygląd.
• Lawendowy – ciepła barwa pochodząca z rodziny fioletu, powstająca z połączenia czerwieni z niebieskim daje barwę działającą niezwykle uspokajająco i relaksująco. Z dodatkiem bieli to połączenie luksusowo wyglądające.
• Łososiowy – zdecydowanie kolor mięsa mojej ulubionej ryby i płaszczyka wiosenno-jesiennego; Rybę łączę z warzywami w różnych barwach, a płaszczyk z czarnymi spodniami , białą bluzką i szalikiem jedwabnym dwa tony ciemniejsze od płaszczyka.
• Mahoniowy – to kolor mebli, który od lat preferuję .Dają wnętrzu ciepło i wszystko do nich pasuje...zwłaszcza beże, pomarańcze i delikatne brązy. 
• Miodowy – w różnych odcieniach, to smaki dzieciństwa. Taki balans między kolorem blond a kolorem brązowym. Podobają mi się panie noszące ten kolor włosów.
• Niebieski – jedzenie na niebieskich talerzach podobno zniechęca do jedzenia i można schudnąć. Nie wiem, nie próbowałam, nie mam niebieskich talerzy 😉 Dla mnie niebieski to wielkie niebo nade mną, nieograniczona przestrzeń, która mnie fascynuje i daje poczucie wolności... chcę jak najdłużej móc delektować się patrzeniem w niebo.
• Pomarańczowy – nosi w sobie odcienie żółci, czerwieni, niesie radość i kojarzy ze smakiem pomarańczy, pobudza łaknienie... sam widok pomarańczy cieszy oko i pobudza ślinkę na języku. To też owoc dyni, czyli pewność, że już jesień przyszła, pełna bogactwa, łagodności i spokoju, a jednak kolorem swym ożywiająca przygaszone zielenie, zszarzałe trawy.
• Różowy – to taki wrażliwy kolorek, najczęściej pojawiający się na policzkach zawstydzonego dziewczątka, na końcówkach uszu zażenowanego chłopaczka. Kolor wrażliwych, empatycznych osób. Kojarzy mi się głownie z paniami, romantyzmem i lekką infantylnością. Oraz z bielizną mojej mamy, która w całości była różowa, innej nie używała 😉
• Szafirowy – ciemnoniebieski z domieszką zielonego to pierścionek, który dostałam łącznie z kolczykami od swojego męża, bez specjalnej okazji – tylko dlatego, że byłam.
• Śliwkowy – wiadomo śliwki węgierki i godzinne smażenie powideł, a potem zamykanie ich w słoikach, a na Gwiazdkę smażenie pączków z tymi krojonymi nożem powidłami, bo tak mocno były wysmażone że aż twarde.
• Turkusowy – świeżość , młodość, pozytywna energia. Moja bluzka w tym kolorze pięknie współgra z szarymi spodniami i białym krawatem. Lubię ten zestaw.
• Wrzosowy – to kolor jesieni, zimny kolor, a ożywia lasy i skwery dodając swą barwą radości tym miejscom.
• Zielony – jedyny kolor, który niesie nadzieję i uspokojenie, który nie zarażony jest nerwowością... to lasy, które przebyłam, łąki, po których biegałam jako mała dziewczynka i polana, na której się kochałam, a jeszcze rosły na niej białe kwiatki z różowym serduszkiem. Ukochane Bory Tucholskie i czterolistna koniczyna, której ciągle szukam.
• Żółty – to energia , radość i światło, ale też żółć wylana przez zawistne osoby...kolor nerwowości, ale też życia od porannego wstawania ze słońcem.

Kolory to wibrująca energia, która bardzo waży na tym jak się zachowujemy, jakie mamy nastawienie do świata, jakie przeżywamy emocje. Od otaczania się właściwymi kolorami zależeć może nasze zdrowie i nasza radość, bądź zupełny jej brak. Kolory jakimi się otaczamy często wskazują na stan naszej psychiki, stan naszego zdrowia. Od barw zależy nasz spokój, energia, relaks, optymizm, ciepło, pewność siebie, witalność, mądrość, odwaga, wyciszenie, stabilność, wiedza, odbiór emocji.

Cała tajemnica naszego życia zawiera się w kolorach... któżby pomyślał?

Ile jest kolorów? Tyle ile widzimy, tyle ile chcemy dostrzec. Umiejętność widzenia barw, to umiejętność dobrego, szczęśliwego życia. Można być wielką malarką, abo zwykłym zakreślaczem grafitowym pisakiem. Mamy prawo wyboru! Każdy człowiek umiera, ale czy każdy żyje naprawdę... nie widząc kolorów?